New data, part II

Όλες οι αποφάσεις σε αυτή τη ζωή έχουν το τίμημά τους. Το καλύτερο πράγμα λοιπόν, που έχεις να κάνεις είναι να γνωρίζεις ότι με αυτή την απόφαση κολλάει αυτό το τίμημα, ενώ με την άλλη το άλλο και μετά να αποφασίσεις. Να κάνεις δηλαδή επιλογή τιμήματος και όχι απόφασης. Καλή φάση. Και διαλέγεις τίμημα - αποφασίζεις. Και το πληρώνεις κάποια στιγμή. Κοίτα να το πληρώσεις σωστά και γρήγορα, να μην σε βασανίζει χρόνια σαν τις πιστωτικές. Και κοίτα να προσέξεις τον τρόπο πληρωμής. Μετρητά, μια κι έξω. Τα δίνεις, πληρώνεις και μετά συνεχίζεις, με τη μόνη υποχρέωση να συνηθίσεις στην ιδέα ότι έχεις λιγότερα μετρητά πλέον. Voila. C'est fait.

Η επιλογή μου και κατ΄επέκταση η νέα μου πραγματικότητα έχει πολλά θετικά. Έχει όμως και το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί. Η ζυγαριά είναι ακριβείας. Δεν αφήνει περιθώρια λάθους. Και, όσο κι αν ο ενθουσιασμός της αρχικής επαφής είχε υπερκαλύψει τα πάντα, κάποια στιγμή θα "ξεφούσκωνε" και θα έβγαιναν στην επιφάνεια τα - εξουθενωμένα μεν, υπάρχοντα δε - λοιπά συναισθήματα. Και ποια είναι αυτά? Βασικά... ένα. Μόνο αυτό δεν μπορώ να παλέψω. Ή μάλλον, μόνο για αυτό θέλω να μιλήσω...

Σύνδρομο στέρησης. Έλεγα πως θα έρθει να μου χτυπήσει την πόρτα νωρίτερα, αλλά αυτό ήρθε όταν εγώ δεν το περίμενα (...όταν δεν ήθελα να το αγκαλιάσω, κλπ) και μάλιστα φουριόζικο μπήκε από το παράθυρο. Μου έριξε ένα βλέμμα ειρωνικό και ένιωσα ότι δεν είναι επίσκεψη ρουτίνας. Ήρθε να με χτυπήσει στην δική μου Αχίλλειο πτέρνα. Το 10 μηνών αγγελούδι που αρμένιζε και αρμενίζει ακόμα μπουσουλώντας όλο το σπίτι, που μου έδειχνε τόση αδυναμία όση του έδειχνα κι εγώ, και παραπάνω, που με αγκάλιαζε και τα ξεχνούσα όλα. Ο ανιψιός μου. Μου λείπει. Χριστέ μου, πόσο μου λείπει. Μια αγκαλιά του να είχα τώρα, να μου περνούσαν όλα...

Κι αν φαίνομαι υπερβολική... ε, δεν πειράζει. Έτσι έχω μάθει να εκφράζομαι για αυτούς που αγαπώ. Έντονα, υπερβολικά, δυνατά. Όχι φωνακτά. Δυνατά.