Family planning

"Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός."
Αυτό το ρητό μας βοηθάει να καταλάβουμε πως οι αντιδράσεις του κάθε συνανθρώπου μας, οι τρόποι σκέψης του, τα συναισθήματα και γενικά οι συμπεριφορές του, ακόμα κι αν μοιάζουν με τις δικές μας, είναι τελείως διαφορετικές, διότι εξαρτώνται από διαφορετικά κριτήρια.

Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Εγώ και το blogaki μου. Έχουμε ακούσει ότι μοιάζουμε. Μας έχουν περάσει και για αδελφές (όχι λούγκρες, όχι ψυχές). Μας έχουν πει ότι οι αντιδράσεις μας, ακόμα και οι φάτσες μας, είναι παρόμοιες. Ωστόσο, σε μερικά θέματα (από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα) διαφέρουμε αρκετά! Ας γίνω πιο συγκεκριμένη.

Προγραμματισμός. Εγώ θα μπορούσα να σου παραθέσω και τον όρο που δίνει ο Μπαμπινιώτης, εκείνη θα σου έλεγε να μην χρησιμοποιείς άγνωστες λέξεις. Την έχω στείλει αδιάβαστη πολλάκις, με αποκορύφωμα το να θέλω να κανονίσουμε να πάμε κάπου στις τάδε του μήνα, όπου η τάδε του μήνα ήταν 2 μήνες μετά... (εντάξει, το έκανα και λίγο επίτηδες) Με έχει στείλει αδιάβαστη όταν δεν ξέρει ακόμα τι θα κάνει στα γενέθλιά της, τα οποία και πέφτουν...σε 2 μέρες!!! Ωστόσο, δεν αποτελεί λόγο σύγκρουσης, ίσως είναι καλό από άποψη αλληλοσυμπλήρωσης.

Εκεί που το φχαριστιέμαι απεριόριστα είναι όταν οι συνθήκες μας καλούν, θέλοντας και μη, να κάνουμε πρόγραμμα!!! Εγώ σε δευτερόλεπτο είμαι με το στυλό στο χέρι, εκείνη ακόμα χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο που μας βρήκε τέτοιο κακό!!! Ένα "τέτοιο κακό" μας βρήκε και χτες. Ένας πολύ καλός φίλος (γκου-χου, γκου-χου) μας ενημέρωσε ότι αρριβάρει στο αεροδρόμιο αύριο το μεσημέρι από Γαλλία. Μας ενημέρωσε επίσης ότι θα κάτσει 6 μερούλες. (πρόγραμμα μου μυρίζεται...) Αυτή τη φορά το ανέφερε εκείνη! Κι εγώ, σε δευτερόλεπτα, ήμουν stand-by!!! Ασχέτως που στο μισάωρο νομίζαμε ότι τελείωσαν τα αξιοθέατα και τα αρχαία της Αθήνας....

Που θέλω να καταλήξω;;; Το χτεσινό, και λόγω προγράμματος και λόγω κλίματος, μου έφερε στο νου μια αντίστοιχη συνάντηση πριν από ... πεντέμιση περίπου χρόνια (πότε πήγαν τόσα, Χριστέ μου!!!). Τότε προσπαθούσαμε να μαζέψουμε το μυαλό μας και να κάτσουμε να σκεφτούμε πόσα πράγματα χρειαζόμασταν να πάρουμε μαζί, καθότι φεύγαμε φοιτήτριες στα εξωτερικά... Που μυαλό. Ακόμα και εγώ, αδυνατούσα να φτιάξω πρόγραμμα, δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω και τι θα χρειαστώ από την μαμά πατρίδα. Υπήρχε μεν ο ενθουσιασμός της αναχώρησης, η γοητεία του αγνωστου, αλλά υπήρχε και η μελαγχολία για αυτούς που αφήναμε (πανάθεμά μας), ο φόβος του αγνώστου. Υπήρχε βέβαια και η αδυναμία της συγκατοίκου να φτιάξει πρόγραμμα!!! Αυτή την είχαμε ανέκαθεν!!! Εδώ όμως έπρεπε να γίνει. Μαζεύοντας ότι μας είχε αφήσει ο πανικός, πήρα χαρτί και μολύβι. Ξεκίνησα να γράφω, ανακοινώνοντας συγχρόνως και τις ιδέες μου. Κάποια στιγμή στέρεψα η γυναίκα και είπα να το γυρίσω το φύλλο και να το δώσω στην συγκάτοικο. Στην τελική, για το ίδιο σπίτι κατεβάζαμε ιδέες. Αφού τελείωσε να γράφει τις δικές της ιδέες - απόψεις για τις ανάγκες μας στα ξένα, ξαναγυρίζει το χαρτί σε μένα. Και συνεχίζω να γράφω ακάθεκτη η δικιά σου.

Αυτό το χαρτί αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο για πολλά πράγματα. Καταλαβαίνεις διαθέσεις, καταλαβαίνεις τρόπους σκέψης, καταλαβαίνεις αντιδράσεις και, κυρίως, σε κάνει να θυμάσαι, να αναπολείς.

Θυμάσαι blogaki μου;;;

Αααααχ.....