Make ski, not war: κεφάλαιο πρώτο

Καταρχάς, καλή χρονιά. Σε όλους και σε μένα. Και καλά blog. Φέτος αποφάσισα να την κάνω τις γιορτές. Λίγο η όρεξη που φέτος είχα, σε σχέση με πέρισυ, λίγο το κλίμα που ευνοούσε την φυγή μου, λίγο το χρήμα που μου φώναζε να το ξοδέψω, λίγο οι προοπτικές αν καθόμουν, λίγο η πρόταση που ήταν πραγματικά δελεαστική... Όλα αυτά μαζί με έκαναν να το πάρω απόφαση.

Η πρόταση είχε να κάνει με μια τελείως διαφορετική απόδραση, διαφορετική για μένα, γιατί είναι γνωστός προορισμός για πολλούς: Άλπεις. Χιόνια. Σκι! Χμμμμ... Κάτι μου έκανε κλικ. Γιατί όχι; Μια ακόμη εμπειρία. Μπορεί και να μου αρέσει. Η παρέα ούτως ή άλλως ήταν εγγυημένα καλή. Η αδελφή μου και η οικογενειά της μένουν μόνιμα στο εξωτερικό. Μας λείπουν πολύ και κάθε ευκαιρία να τους δω δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη.

"Η κράτησή σου είναι για 22 Δεκεμβρίου το πρωί! Να είσαι εκεί 2 ώρες νωρίτερα!" ήταν οι τελευταίες λέξεις του φίλου ταξιδιωτικού πράκτορα, που μου κάρφωσε μαχαίρι στην καρδιά. Αν σκεφτείς ότι η πτήση ήταν προγραμματισμένη για τις 09:15, εγώ έπρεπε να είμαι εκεί στις 07:00, που σημαίνει ότι έπρεπε να φύγω από σπίτι στις 06:00, που σημαίνει ότι έπρεπε να σηκωθώ στις 05:30 τουλάχιστον, κ.ο.κ. Χαλάλι! Άμα ξεκινάς διακοπές, πας και χωρίς ύπνο!

Το ταξίδι είχε το εξής δρομολόγιο: Αθήνα - Βρυξέλλες (τόπος εκκίνησης), διαμονή για μισή μέρα εκεί, έναρξη διαδρομής την επόμενη πουρνό-πουρνό με κατεύθυνση την Γαλλία μέσω Λουξεμβούργου, Γαλλίας, Γερμανίας, Ελβετίας. Μίνι τουρ στην Ευρώπη δηλαδή. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί να μην πάμε κατευθείαν Γαλλία και να πρέπει να βγούμε προς Γερμανία με κατεύθυνση την Ελβετία; "Γιατί μέσω Γαλλίας θα έχει πολύ κίνηση..." αποστομωτική απάντηση, δεν λέω.

Η παρέα μεγάλωσε στην πορεία. Οι αρχικοί υπολογισμοί είχαν μόνο εμένα και την οικογένεια της αδελφής μου. Μετά προστέθηκε και η οικογένεια του κουμπάρου τους. Εκείνος, εκείνη και η μικρή τους κόρη. Ενδιαφέρον! Αλήθεια. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να σε κάνει να τρέξεις στην τουαλέτα για να μην τα κάνεις επάνω σου από τα γέλια. Ειδικά σε συνδυασμό με τον γαμπρό μου, δεν παίζονται. Τους γνωρίζω καλά, από το διάστημα που δούλευα μαζί τους, και είναι άνθρωποι πολύ ευχάριστοι, που δεν έχουν πρόβλημα να τους μιλάς στον ενικό, ακόμα κι αν πλησιάζουν τα 60, που δεν δείχνουν καθόλου ότι είναι 60, που ξεκινούσαν λίγο-πολύ με τον ίδιο στόχο: να κάνουμε σκι, να διασκεδάσουμε, να τα πιούμε, να γελάσουμε με την ψυχή μας! Μου κάνει! Στην πορεία είχαμε κι άλλον εισβολέα! Τον ανιψιό του κουμπάρου, από Αθήνα κι αυτός, όπως κι εγώ. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο - όσο κι αν έτεινε να είναι το πρώτο! Μάλιστα. 9 άτομα συνολάκι, να το αφήσω;;; Τέλεια μου ακουγόταν! Η διάθεση ούτως ή άλλως υπαγόρευε να περάσουμε τέλεια.

Για να δούμε...