L'itineraire: κεφάλαιο δεύτερο

Κατόπιν της συμβουλής του πράκτορα, ήμουν στο αεροδρόμιο 7 η ώρα το πρωί! Αφού έφυγε το άγχος του check-in και δεν με βάραιναν πλέον τα κιλά της βαλίτσας, άραξα για καφεδάκι, να περάσει λίγο η ώρα. Το αεροπλάνο έφυγε με μια ώρα καθυστέρηση, λες και το έκαναν επίτηδες, καθώς η ψυχολογία μου είχε βαρέσει επιληψία και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήμουν με μούτρα, αντί να πετάω ήδη στα σύννεφα που ξεκινούσα διακοπές. Φορτισμένο κλίμα που ξέσπασε σε αδικαιολόγητα δάκρυα και μια πανέμορφη εικόνα - ρεζίλι για τους υπόλοιπους επιβάτες του αεροπλάνου. Γιατί; Δεν ξέρω, μην ρωτάς πολλά. Το θέμα είναι ότι μου πέρασε γρήγορα.

Έχω φοβερές ιστορίες να διηγούμαι κάθε φορά που μπαίνω σε αεροπλάνο, γιατί, λες ως δια μαγείας, συνήθως περιβάλλομαι από καταπληκτικές φιγούρες στις διπλανές μου θέσεις. Πως να ξεχάσω εκείνη την φορά που ήμουν σε μια πτήση που άλλαζε τη ζωή μου παρά τη θέλησή μου (όπως το έβλεπα τότε), δεν μπορούσα να ανασάνω από την στεναχώρια και την κατάθλιψη και η διπλανή μου ήθελε να μου πάρει το γιαουρτάκι μου γιατί της άρεσε και, ενώ είχε φάει το δικό της, ήθελε και το δικό μου... Ή τότε που επέστρεφα πάλι από επίσκεψη στην αδελφή μου και είχε πολύ άσχημο καιρό, η αεροσυνοδός τα είχε παίξει και φορούσε το παλτό της για να την βρει ο θάνατος στα ζεστά, εγώ είχα πανικοβληθεί ( είναι φοβερό να βλέπεις ακόμα και τα μέλη του πληρώματος να πανικοβάλλονται, τη στιγμή που θα πρέπει να σε ηρεμούν και να σου λένε ότι όλα θα πάνε καλά) και ο απίστευτος διπλανός μου αποφάσισε να με καθυσηχάσει λέγοντας μου ότι, τουλάχιστον, θα πέσουμε στην θάλασσα και πάλι καλά που φοράει το μαγιό του (;;;;;) μέσα από το παντελόνι!!! Έλεος!!! Μπορώ να σκοτώσω κάποιον πριν φύγω;;;

Αυτή τη φορά είχα ένα ζευγάρι που μπήκαν τελευταίοι στο αεροπλάνο (νέα παιδιά) και έχω την υποψία ότι ίσως σε αυτούς οφειλόταν και λίγο η καθυστέρηση. "Καλά μπήκαμε;;" είπε εκείνος σε εκείνη. Χμμμ. "Μάλλον! Θα δείξει δηλαδή!" Καταπληκτικό. Και εκεί είναι που αποφάσισαν να το παίξουν κοινωνικοί. "Βρυξέλλες δεν πάμε;;;;;;;;" (γέλια) Αρκέστηκα σε ένα χαμόγελο - ίσως από άμυνα, να μην εκφραστώ ακριβώς όπως ήθελα - και μια καταφατική απάντηση. Από μέσα μου ήξερα τι με περιμένει. Άντε βρε, πάλι σου έφεξε! Θα κάνεις και γνωριμίες!!! Το ταξίδι εξελίχθηκε ομαλά, με το τελευταίο μισάωρο να με βομβαρδίζουν με ερωτήσεις γιατί δεν μπόρεσα να μην παραδεκτώ ότι είχα πάει αρκετές φορές στο μέρος που εκείνοι πηγαίνανε για πρώτη φορά. Κατάλαβες! Μίνι οδηγός ολόκληρης Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας σε 15 λεπτά, γίνεται; Αμέεε... Τέλος πάντων. Ένα λιθαράκι πρόσθεσαν και αυτοί στο ταξίδι μου, άσε που με έκαναν να ξεχαστώ και λιγάκι.

Μόλις βγήκα από το αεροδρόμιο, έγινε το κλικ! Στροφή 180 μοιρών! Ψυχολογία στα ύψη, πάμε, εδώ είμαστε, αυτά είναι και τα σχετικά!

Το ταξίδι ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές. Σηκωθήκαμε νωρίς-νωρίς με κέφι και μπρίο! Μόνο και μόνο που περίμενα να διασχίσω αρκετές χώρες και να πήξω στις εικόνες και στις πληροφορίες που θα μου έδιναν εν ώρα ταξιδιού (εδώ είναι αυτό, εδώ είναι το άλλο, εδώ τρώμε καλό τέτοιο, εδώ έχει φτηνή βενζίνη, κλπ, κλπ...), αυτό μου έφτανε! 850 χιλιόμετρα μας χώριζαν από τον τελικό προορισμό μας. Off we go!!! Φορτώσαμε το τσαντίρ-μαχαλά, κλασσικοί Ελληνάρες, και ξεκινήσαμε.

Τι έμαθα σε αυτό το ταξίδι:
- Ότι τα περισσότερα σύνορα μεταξύ αυτών των χωρών, είναι απλά μια πινακίδα που σε καλωσορίζει...
- Ότι στο Λουξεμβούργο η βενζίνη είναι πολύ φθηνή και όλοι κάνουν ουρές στα βενζινάδικα για να γεμίσουν! Ουρές όμως!
- Ότι στο Λουξεμβούργο και στην Γερμανία τα τσιγάρα πολύ φτηνά, σε σχέση με τις τιμές Βελγίου-Γαλλίας... Άλλες ουρές!!!!
- Ότι σε όλη αυτή την διαδρομή, οι χώρες αυτές είναι απίστευτα επίπεδες, τα πρώτα βουναλάκια τα αντικρύζεις με το ζόρι στην Ελβετία...
- Στην Ελβετία που είναι μαζεμένες όλες οι φαρμακευτικές εταιρίες, η εικόνα είναι πολύ περίεργη...
- Στα εστιατόρια της Εθνικής οδού της Γερμανίας, παίζει το καλύτερο γουρουνόπουλο!!! Και οι μερίδες είναι για να φάνε 3!!!! Και τρως απίστευτο μπέρδεμα να ξεχωρίσεις ποιά μπύρα θα πρωτοπάρεις.....

Αυτά και άλλα πολλά, μικρότερης σημασίας όμως! Μετά από 2-3-4 στάσεις για φαγητό, καφεδάκι, φυσικές ανάγκες και απλώς ίσιωμα του κορμιού που είχε λυγίσει από το καθισιό, φτάσαμε κατά τις 19:30 και αντικρύσαμε ένα χωριουδάκι, στολισμένο με χριστουγεννιάτικα, με χιόνι και με χαρούμενες φατσούλες... (ενθουσιασμοί στις εξέδρες)

Του μπι κοντινιουντ...