Οι τρεις σωματοφύλακες

Και οι τρεις μαζί. Μη σου πω και ο τέταρτος. Όλοι για έναν και ένας για όλους! Αμέ.

Κάπως έτσι αισθάνομαι και αυτή την εντύπωση δίνω στους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Στους αγαπημένους μου ανθρώπους. Πάντα είμαι, και θα είμαι νομίζω, ο σωματοφύλακας της παρέας. Το άτομο που θα μιλήσει όταν πρέπει, το άτομο που δύναται και να δείρει όταν χρειάζεται, το άτομο που θα ουρλιάξει σε οιαδήποτε περίπτωση καταπάτησης των δικαιωμάτων μας, πχ. για ένα καθαρό ποτήρι σε μια καφετέρια! Χμμμμ... (μου συμβαίνει συχνά!)

Γενικά θεωρώ τον εαυτό μου υπερ-προστατευτικό άτομο, κυρίως σε καταστάσεις που έχουν να κάνουν με συμπεριφορές προς άλλους, που όμως εμένα θα με ενοχλούσαν τρελά. Οπότε και παρεμβαίνω, ακόμη και αν δεν μου το ζητήσουν. Καλά, δεν το συζητώ αν μου το ζητήσουν. Το γεγονός ότι οι καταστάσεις στις οποίες παρεμβαίνω δεν έχουν άμεσο στόχο εμένα, αλλά κάποιο άτομο δίπλα μου, μάλλον μου δίνει και την αναμενόμενη δύναμη και ευκολία να αντιδράσω όπως πρέπει, με δεδομένη πάντα την αίσθηση του χιούμορ. Τον τσαμπουκά τον κρατάω για extremely προσβλητικές συμπεριφορές. Το χειρότερο είναι ότι τα περισσότερα περιστατικά, ακριβώς επειδή μου βγαίνουν πολύ αυθόρμητα, δεν τα συγκρατώ. Δεν τα θυμάμαι. Δεν τα αναπολώ σε καμία περίπτωση. Μπορεί ο θώρακας να φουσκώνει από περηφάνια όταν θα ακούσω "Τα κατάφερες πάλι!", "Μα πως το κάνεις;", "Αν δεν είχα κι εσένα!", αλλά είμαι 100% σίγουρη ότι ο καθένας θα τα κατάφερνε και χωρίς εμένα. Είναι σαν να σου λέω ότι επειδή φοβάμαι τις κατσαρίδες, όταν τις βλέπω και είναι άνθρωπος στον ίδιο χώρο με μένα, θα τρέξω για βοήθεια. Ωστόσο, εάν είμαι μόνη στο σπίτι όταν την δω μπροστά μου, θα την τσακίσω. Κάπως έτσι. Μόνο που εμένα μου αρέσει να "εξοντώνω τις ενοχλητικές κατσαριδούλες" σε δημόσιες εμφανίσεις. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση του προστατευτισμού (υπάρχει αυτή η λέξη;;;).

Με αφορμή την έξοδο της Παρασκευής (ένας Θεός ξέρει πως της ήρθε), μου θύμισε η κολλητή ένα περιστατικό ξεχασμένο.

Έχουμε βγει πριν από 3-4 χρόνια σε ένα μαγαζάκι latin μουσικής, ως συνήθως οι δυο μας σε τέτοια μέρη, για να ικανοποιήσουμε τις ακουστικές και χορευτικές μας ανάγκες. Η διήγηση εμπεριέχει στοιχεία που μου μετέφερε η κολλητή, διότι εγώ ... ουγκ εκείνο το βράδυ. Είναι λοιπόν ένας τύπος (η ακριβής μεταφορά της εικόνας του τύπου είναι κάτι σαν ανάποδη σφουγγαρίστρα), ο οποίος την πέφτει στην κολλητή. Η κολλητή, για προφανείς λόγους, τον αποφεύγει. Αυτό πρέπει να γινόταν για ώρα... Εγώ κατά πάσα πιθανότητα θα άκουγα τα σχετικά παράπονα-σχόλια καθ' όλη τη νύχτα, αλλά δεν θα είχε γίνει τόσο ενοχλητική η σφουγγαρίστρα σε σημείο που να με φτάσει να αντιδράσω. Μάλλον μέχρι να φτάσει να ενοχλήσει εμένα. Η κολλητή είναι επί το έργον με έναν αντάξιο χορευτή, και εγώ κάθομαι και απολαμβάνω το θέαμα. Η σφουγγαρίστρα πλησιάζει με αρχικές διαθέσεις να απολαύσουμε μαζί το θέαμα.

Σφ.: "Μα κοίτα την! Κοίτα τι όμορφη που είναι, κοίτα τι ωραία που χορεύει!"

Εγώ: (δεν την βλέπω πρώτη φορά καλέ μου!) "Βέβαια, βέβαια..."

Σφ.: "Ααααχχχ... μα γιατί δεν μου δίνει σημασία;;;;; Τι να κάνω, πες μου εσύ που είσαι κολλητή της!!!"

Εγώ: (μεταμόρφωση σε Ντ' Αρτανιάν με σπαθί την καταπληκτική γλώσσα μου) "Χμμμ... Να σου πω... Την βλέπεις αυτήν εκεί που χορεύει με το μαύρο φόρεμα;" (στοχεύω μια τύπισσα-δεινόσαυρο, με ενδυμασία "πάρε με τώρα" κατ' εκείνη, "τρέχα όσο προλαβαίνεις" κατά τους υπόλοιπους)

Σφ.: "Ποιά, την χοντρή;;;"

Εγώ: "Αυτήν!"

Σφ.: "Ε, ναι, την βλέπω... Και;"

Εγώ: "Ωραία! Δεν μου λες... Σου αρέσει; Θα της έδινες σημασία;"

Σφ.: "Εεεε... όχι βέβαια!!!"

Εγώ: "Το 'πιασες;;;; Άντε στο καλό τώρα..." (η φάτσα μου δίνει ρεσιτάλ, διότι έχει ύφος "Που πας ρε Καραμήτρο" σε συνδυασμό με περίλυπη φάτσα προς Βασιλάκη Καίλα, όταν τον κοίταζαν οι άλλοι δηλαδή)!!!

Βασικά ο τύπος δεν πρέπει να μίλησε... Τώρα είτε πήγε να σκεφτεί μπας και καταλάβει τι του είπα και απλά από φάτσας κατάλαβε ότι δεν πρέπει να ήταν και πολύ καλό, είτε το έπιασε και όντως πήγε στο καλό του.

Το θέμα είναι ότι προχτές που μου το ανέφερε η κολλητή, όχι μόνο δεν το θυμόμουν, αλλά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα το έκανα εγώ αυτό! Μετά μάλλον σιγουρεύτηκα ότι θα το έκανα... Θα το έκανα. Όπως έχω κάνει κι άλλα.

Είμαι διακοπές με καλή φίλη σε νησάκι (σημείωμα του μεταφραστή: το πρώτο καλοκαίρι που έχω χωρίσει μετά από καιρό και είμαι λίγο επιθετική ΓΕΝΙΚΑ) και έχουμε βγει το βράδυ τα δυο μας. Μπαράκι, ωραία μουσικούλα, μπλα-μπλα-μπλα... Παίζει γλυώδης τύπος ο οποίος όχι μόνο έχει πάρει τον κολλητό του και έχουν μπαστακωθεί μπροστά μας, χώνεται να παραγγείλει (ανάμεσά μας) και αφού πάρει το ποτό του, παραμένει ανάμεσά μας και πιάνει κουβέντα, έχοντας "εκθρονίσει" και τις δυο μας από εκεί που ακουμπάγαμε, μόνο και μόνο για να το παίξει γκόμενος... Μέγα λάθος. Η πρώτη προσπάθεια να απομακρυνθούν ήταν κοινή και πετυχημένη. Χαρά εμείς! We did it!!! Αμ δε! Ο τύπος ξανάρχεται και πλέον αφήνει τον κολλητό του να με κοιτάει σαν χάνος, χωρίς να μπορεί να μιλήσει, ενώ εκείνος συνεχίζει ανενόχλητος το έργο του στην φίλη μου... Τσατάλια! Η αίσθηση του "για να του την πω τώρα, θα πρέπει να πλησιάσω να του μιλήσω και δεν θέλω καθόλου" σε συνδυασμό με την επιθυμία "ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ ΤΩΡΑ" έβαλαν σε λειτουργία το πανούργο κομμάτι του εγκεφάλου μου... Θα σε φτιάξω εγώ. Σκύβω στην συμπαθέστατη bar woman, με την οποία είχαμε πιάσει την κουβέντα λίγο πριν, αφού μας είδε να τον ξεφορτωνόμαστε την πρώτη φορά και μας έδωσε συγχαρητήρια (φαντάσου πως ήταν ο τύπος), και της μιλάω για 1 λεπτό. Μου κλείνει το μάτι και το αφήνω επάνω της. Η άλλη έφτανε στα όρια της και το επόμενο βήμα θα ήταν να της κρατήσω τα χέρια να μην τον αρχίσει στα χαστούκια. Γιατί το "φύγε Χριστιανέ μου, ενοχλείς" δεν έπιανε τόπο... Το αποκορύφωμα ήταν η φάτσα του όταν τον πιάνει η bar woman, του λέει κάτι στο αυτί, ο τύπος με κοιτάει (έχω πάρει ύφος μπλαζέ που δεν το πιστεύεις) και εξαφανίζεται σε χρόνο dt!!!! Ούτε το ποτό του δεν πήρε... Μετά τις σχετικές χειραψίες με τον σωτήρα μας, με ρωτάει η φίλη μου τι του είπε...

"Κοίτα να δεις, φίλε μου. Η κοπελιά δίπλα σου είναι η κοπέλα του αδελφού μου, ο οποίος έχει και το μαγαζί. Δεν νομίζω ότι είναι σωστό αυτό που κάνεις, εσύ τι λες;"