Σήμερα η διάθεση είναι ρομαντική. Αφενός επειδή γιορτάζουν αγαπημένα πρόσωπα, αφετέρου γιατί έρχονται στιγμές που απορείς με τον εαυτό σου και αποφασίζεις να αλλάξεις λίγο ύφος, για να αλλάξει και η μέρα σου.
Να ευχηθώ λοιπόν Χρόνια Πολλά:
- Στον πατερούλη, που έβαλε τα δυνατά του να βγω υιός και του βγήκα κόρη ισάξια με 2 γιούς.
- Στον ανιψούλη μου, που όσο κι αν με πληγώνει το γεγονός ότι είναι μακριά μας, τον κουβαλάω μαζί μου σαν φυλακτό και είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που μπορούν να με κάνουν χαλί με ένα τους βλέμμα...
- Στον Νικόλα, για τις ωραίες συναδελφικές στιγμές που περάσαμε κάποτε στις Βρυξέλλες, γιατί με έκανε να εκτιμήσω τις ρίζες μου, γιατί μπορεί να δείχνει τόσο σοβαρός και να είναι τόσο ευχάριστος.
- Στην Ν. και στον Ν., για την αλληλοσυμπαράσταση στα δεινά της καθημερινότητας.
Όλοι τους, ο ένας μετά τον άλλο, αποτελούν κι από ένα κομμάτι της ζωής μου, είτε μικρό, είτε μεγάλο, είτε πολύ σημαντικό, είτε λιγότερο σημαντικό. Και θέλω όλοι τους να είναι καλά, να έχουν υγεία. Καθένας τους αποτελεί κι από μια ιστορία... κάπως έτσι
Τις τελευταίες μέρες ξαναγνωρίζω τον εαυτό μου. Πως μπορείς να μην έχεις εντοπίσει κάποια πράγματα ή να μην έχουν τύχει καταστάσεις στο παρελθόν που να τα κάνουν να βγουν στην επιφάνεια, ώστε να τα εντοπίσεις; Απορώ, με την καρδιά μου, που λέει και γνωστό άσμα. Μήπως όμως αυτά τα πραγματάκια (λεπτομέρειες - μην φανταστείς) είχαν εμφανιστεί στο παρελθόν και αποφάσισες να τα καταχωνιάσεις, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει την δεδομένη στιγμή; Και τώρα που σε απασχολούν άλλα, βρήκαν τα σκασμένα ευκαιρία και αναδύθηκαν ως άλλες Αφροδίτες;;;; ΄Εν ξέρω, ΄εν απαντώ. Το μόνο που ξέρω είναι πως και αυτά αποτελούν κομμάτια του ψηφιδωτού που ονομάζεται Pieta και, προκειμένου να βγάζει νόημα η εικόνα, πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν. Κι ας ξενίζουν ακόμα το σύνολο. Ε; Ναι...
Ρομαντικά είπαμε! Ρομαντικά!
No comments:
Post a Comment