Εορταστικά...

Στις γιορτές όλοι βάζουν τα καλά τους. Τα καλά τους ρούχα, τα καλά τους μούτρα, τα καλά τους συναισθήματα, την καλή τους ψυχολογία. Ακόμη κι αν χρειαστεί να προσποιούνται. Ακόμα κι αν πριν από μισή ώρα, είχαν σφαχτεί στο αμάξι. Και ποιός δεν το κάνει θα μου πεις. Όλοι μας το έχουμε περάσει, τουλάχιστον από μια φορά. Άλλοι και περισσότερες, άλλοι και συνέχεια.

Εμένα με φτιάχνει απίστευτα το γεγονός να έχουμε γιορτή στο σπίτι! Καλά, τώρα μάλλον δεν εννοώ το "έχουμε τραπέζι" και το πως μαζεύουμε μετά τα "απομεινάρια ενός τραπεζιού", αλλά κυρίως την ατμόσφαιρα που επικρατεί. Είναι πιο ζεστή, πιο ανάλαφρη, πιο ευχάριστη. Είτε περιμένεις πολλούς, είτε περιμένεις λίγους, είτε είσαι του στυλ "εγώ ανοίγω το σπίτι και όποιος θέλει έρχεται" και περιμένεις με την αγωνία να δεις ποιός θα έρθει τελικά. Σε αυτές λοιπόν τις γιορτές - κυρίως των γονέων - εμένα με πιάνει ένα περίεργο πράγμα. Ενώ χαίρομαι, πάω, έρχομαι, μιλάω, γελάω, τρώω, πίνω, σε κάποια φάση, λες και με χτύπησε η πολυκοσμία στο κεφάλι, θέλω να εξαφανιστώ. Να χωθώ στο δωμάτιό μου, να βάλω πυτζαμούλες, να ανοίξω τηλεόραση ή το βιβλιαράκι μου, και να αράξω ακούγοντας τις συζητήσεις από απόσταση. Είναι λες και χαίρομαι περισσότερο να παρατηρώ το σπίτι "εν ζωή", παρά να αποτελώ κι εγώ κομμάτι του. Έτσι έκανα κι εχτές. Τους καληνύχτισα και τους απολάμβανα από το καβούκι μου. Απολαυστικοί ήταν! Αν και δεν κράτησε πολύ, γιατί τα βλέφαρα έγειραν γρήγορα.

Να είμαστε καλά...