Deja vu?

Μόνο και μόνο ο τίτλος με καλούσε να δω την ταινία. Ούτως ή άλλως, έχουμε ξαναμιλήσει για αυτό το ευαίσθητο θέμα των αισθήσεων και πόσο με επηρεάζουν γενικά αυτά τα "περίεργα", βλέπε όνειρα, διαισθήσεις, έκτες αισθήσεις και τα συναφή.

Το έργο με προβλημάτισε αρκετά. Όχι ως προς το σενάριο ή το φινάλε του. Με προβλημάτισε ως προς το κατά πόσο μπορούμε τελικά να αλλάξουμε την πορεία της ζωής με μια παρέμβαση στο παρελθόν μας ή αν τελικά, όσο ισχυρή κι αν είναι η παρέμβαση, το στόρυ θα παραμείνει ίδιο, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι τρόμαξα στην ιδέα ότι οι τεχνικές που περιγράφει η ταινία υπάρχουν και χρησιμοποιούνται από τους "φίλους" μας τους Αμερικάνους, θα παραμείνω στο concept της ανθρώπινης παρέμβασης. Προφανώς, δέχομαι ότι οι ανθρώπινες πράξεις επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα, από την άλλη όμως, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι αυτό που κάνω την σημερινή δεδομένη στιγμή, μπορώ, αν δεν με ικανοποιήσουν να αποτελέσματα, να γυρίσω πίσω να το αλλάξω, αν μου δινόταν η ευκαιρία και τα μέσα. Θα έπρεπε να θεωρούμε την ζωή μας κάτι σαν το blog μας, να γράφουμε ένα post, να το ανεβάζουμε, κι αν δεν είναι πιασάρικο ή αν δεν συγκινήσει το κοινό, να κάνουμε ένα edit και να ανεβάζουμε μια παραλλαγή του ή να μην το ανεβάζουμε καθόλου. Καταλύουμε τον όρο του ρίσκου και της διαδικασίας της σκέψης προκειμένου να λάβουμε την σωστή απόφαση, διότι ούτως ή άλλως, θα μπορέσουμε να το διορθώσουμε. Δεν πάει έτσι. Χάνεις το νόημα... Ή εγώ απλά έχασα το νόημα του έργου. Η λέξη ζωή θα πρέπει να παραμείνει συνώνυμη με την έννοια του "απρόοπτου". Του να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει και όταν το μαθαίνεις, να το δέχεσαι ως έχει, εφόσον δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις το γεγονός αυτό καθεαυτό, παρά μόνο τις συνέπειές του. Παρά μόνο το αντίκτυπο που θα έχει σε πολλούς ή λίγους. Παρά μόνο τα συναισθήματα που θα σου προκαλέσει. Έχετε σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν η ζωή μας αν μπορούσαμε κάθε λίγο και λιγάκι να γυρίζουμε πίσω και να την αλλάζουμε; Και να την διορθώνουμε; Μερικοί ίσως πιστεύουν ότι θα ήταν καλύτερα. Εγώ δεν μπορώ να το διανοηθώ καν. Έχω μάθει να ζω με τα λάθη μου και να μην μετανιώνω για τις πράξεις μου. Τώρα θα μου πείτε, αν ζούσαμε έτσι, θα μαθαίναμε και να ζούμε έτσι. Δεν ξέρω. Εγώ θα γυρνούσα πίσω για να κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ακριβώς.

Εσείς;;; Για σκεφτείτε το λίγο...