Flash back

Ανάμεικτα συναισθήματα. "Ταξιδεύοντας" το πρωί για να έρθω στο γραφείο, πέτυχα έναν σταθμό που αποφάσισε να με κάνει να νοσταλγήσω. Οι επιλογές του από παλιά καλή ελληνική μουσική έμοιαζε να ταιριάζει απόλυτα με αυτό που αντίκρυζα έξω από το παράθυρο. Η βροχή να πέφτει μελωδικά, στους ρυθμούς του Γιάννη Πάριου να τραγουδά "Αχ, αγάπη, αγάπη, αγάπη" ή της Βάνου (δεν βάζω και στοίχημα για αυτό) να βγάζει την ψυχή της φωνάζοντας "Αγόρι μου, αγόρι μου, ανάσα μου και αίμα μου". Και έρχομαι και αναρωτιέμαι και συγκρίνω. Και λέω πως κανένα σημερινό άσμα, όσο κι αν μπορεί να σε αγγίξει, δεν μπορεί να φτάσει το μεγαλείο αυτών των δημιουργιών, που ακόμα και μετά από 40 χρόνια, ή λίγο λιγότερο ή λίγο περισσότερο, ακόμα ταιριάζουν στην εικόνα του σήμερα. Του οποιουδήποτε σήμερα. Και θα ταιριάζουν και στο αύριο, είμαι σίγουρη. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι διαφορετικό είχαν τα "τότε" τραγούδια", τι διαφορετικό είχαν οι "τότε" τραγουδιστές; Μήπως έφταιγε η μοναδικότητα του καθενός σε συνδυασμό και την μοναδικότητα των δημιουργών; Μήπως έφταιγε το γεγονός ότι ξεχώριζες τις φωνές τους από την πρώτη ανάσα τους; Δεν λέω, υπάρχουν και σήμερα τέτοιες φωνές. Τι φταίει όμως; Οι επιλογές τους; Η εικόνα που θέλουν να βγάλουν προς τα έξω; Μήπως τότε οι τραγουδιστές δεν την είχαν ψωνίσει και το μόνο που ήθελαν να βγάλουν προς τα έξω ήταν η περίσσια δημιουργικότητα που τους κατέκλυζε και ο μόνος τρόπος να εξωτερικευτεί ήταν μέσω του πόνου, της λαχτάρας, της προσμονής, της αληθινής χαράς, των στίχων των τραγουδιών τους; Δεν θέλω να είμαι άδικη προς τους σημερινούς που αξίζουν. Πρέπει να υπάρχουν και τέτοιοι. Απλά σκέφτομαι ότι τα συναισθήματα που μου βγάζει η Ρένα Κουμιώτου όταν τραγουδάει "Αγαπιόμασταν Χριστέ μου, αγαπιόμασταν...", δεν τα βγάζει κανένα σημερινό τραγούδι. Μπορεί να φταίει ακριβώς και αυτή η διαχρονικότητα που το κάνει πιο έντονο. Ίσως ναι. Ίσως και όχι. Μπορεί αν ζούσα όταν πρωτοβγήκε, να είχα ακριβώς την ίδια άποψη. Χαίρομαι όμως περισσότερο που μπορώ να τα εκτιμήσω σήμερα.