Γιατί ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό...

Δεν μπορώ να προσδιορίζω πως λέγεται αυτό που κάνω. Άλλοι του αποδίδουν ορισμούς "ψυχοπαθούς". Άλλοι, απλά ανωμαλίας. Δεν νομίζω. Είναι απλά ο τρόπος που λειτουργώ. Και κάθε φορά, εκεί που λέω ότι αυτό μπορώ να το αντέξω, έρχομαι και αναιρώ τον εαυτό μου με τις ίδιες μου τις αντιδράσεις. Και τι άλλαξε; Ουσιαστικά τίποτα δεν αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη, απλά όταν το βλέπω να μου έρχεται - το ίδιο πράγμα που χτες έλεγα ότι θέλω να εμφανιστεί μπροστά μου - τότε είναι που παθαίνω πανικό. Μα γιατί; Αφού εγώ η ίδια μπήκα στο τρυπάκι να το πάθω και μάλιστα έβαλα λυτούς και δεμένους για να είμαι σίγουρη για το αποτέλεσμα. Τώρα γιατί να κάνω πίσω; Δεν θα κάνω πίσω. Απλά θα κάτσω και θα περιμένω την σφαλιάρα, αν έρθει τελικά. Και σου λέει μετά reverse psychology και μπούρδες. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ή υπάρχει ονομασία για αυτό που κάνω και δεν την ξέρω; Αν την ξέρει κανείς, ας με βοηθήσει. Γιατί να θέλω να μάθω - να πάθω - κάτι από την στιγμή που ξέρω ότι μπορεί να με χαλάσει τόσο πολύ και δεν κάθομαι στα αβγά μου; Και γιατί πασχίζω να το μάθω αυτό το κάτι – το αίσθημα της περιέργειας; - υποστηρίζοντας ότι μπορώ να το αντέξω και μάλιστα να το κάνω να λειτουργήσει και υπέρ μου; Μερικές φορές πιστεύω ότι τελικά αυτό συμβαίνει. Απλά περνάω και ένα διάστημα όπου τα αβγά που άφησα για να σηκωθώ, αναζητούν την ζεστασιά και με καλούν στη βάση μου. Κι εγώ το σκέφτομαι. Και ξεκινάω να πάω. Και κάθομαι. Τώρα αν ξανασηκώνομαι ή όχι, αυτό δεν είναι θέμα των αβγών, σε καμία περίπτωση. Είναι θέμα χαρακτήρα…! Και τον έχω τον ανάποδο σε τέτοια θέματα.

Γιατί ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό… Για να δούμε τι θα ακούσουμε πάλι σήμερα.