C'est un beau roman, c'est une belle histoire...

Σήμερα το πρωί το άκουσα και μου έχει καρφωθεί στο κεφάλι... Δυστυχώς δεν το έχω για να το μοιραστώ μαζί σας, αλλά όσοι το γνωρίζουν είμαι σίγουρη ότι το σιγοτραγουδάνε ήδη. Είναι μια όμορφη ιστορία μεταξύ 2 ατόμων - αν δε με γελούν τα αυτιά μου και τα γαλλικά μου - που συναντήθηκαν και το επόμενο πρωί αποχωρίστηκαν. Το γιατί δεν μας το λέει. Είναι πολύ μελαγχολικό, αλλά ήταν ό,τι πρέπει για ένα πρωινό σαν το σημερινό.

Η φαντασία μου πιάνει δουλειά κάθε πρωί νωρίτερα από μένα και σήμερα είχε θέμα. Το τρόλλευ μεταμορφώθηκε σε πλωτό μέσο κι εγώ βρέθηκα εν μέσω ενός ποταμού κάπου στην Γαλλία. (Όλα αυτά με αφορμή ένα πρόσφατο email.) Ο ήλιος έλαμπε και αντικατοπτριζόταν στα καθαρά νερά του ποταμού, ο οποίος λαμπίριζε με παιχνιδιάρικη διάθεση, λες και έπαιζε κρυφτό. Ο κόσμος γύρω μου δεν ήταν η καθημερινή παρέα μου καθώς πηγαίνω στην δουλειά, ήταν και εκείνοι τουρίστες που απολάμβαναν μοναχικά την βόλτα τους. Κάποιοι κοιτάζονταν. Κάποιοι θαύμαζαν τη θέα και απολάμβαναν το τοπίο, κάνοντας άλλα ταξίδια με το μυαλό τους. Κάποιοι σιγοψιθύριζαν μαζί μου το τραγουδάκι που ακουγόταν ως συντροφιά στο ταξίδι μας. Και έφερναν στο μυαλό μια τέτοια δική τους ιστορία. Εγώ; Εγώ τους παρατηρούσα. Έναν-έναν. Προσπαθούσα να καταλάβω τι σκέφτονται, που ταξιδεύουν, που ήταν πριν, που σκοπεύουν να φτάσουν.

Και μετά κοίταξα τον εαυτό μου. Και κατάλαβα ότι δεν με απασχολεί τόσο το που ήμουν ή το που θέλω να φτάσω. Με απασχολεί περισσότερο το γεγονός ότι απολαμβάνω το ταξίδι όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Και χαμογέλασα...