This is what it feels like...

Το ερώτημα προέκυψε σήμερα το πρωί. Οι απαντήσεις μαζεύονταν για μήνες. Και σήμερα ήρθαν και κατέκλυσαν την σκέψη μου. "Τι απέκτησες μετά από έναν χρόνο απασχόλησης στο γραφείο μας;" Η πρώτη απάντηση που σοφά έθεσε η Ο. θα μπορούσε να κλείσει σε μια λέξη ένα μέρος μόνο των δικών μου σκέψεων. "Κουσούρια..." Ναι, απέκτησα κι απ' αυτά. Απέκτησα νεύρα. Παράπονο δεν έχω. Αλλά απέκτησα κι άλλα. Και αυτά τα άλλα είναι που με κρατάνε εδώ.

Ένα νέο αντικείμενο. Και πολύ ενδιαφέρον μάλιστα.

Αντοχές στα δύσκολα. Στα πιο δύσκολα από αυτά που είχα περάσει έως τώρα.

Αυτοσυγκράτηση. Μπόλικη! Πολλές φορές βρέθηκα σε φάση που έλεγα "κρατήσου. Για το καλό όλων και κυρίως το δικό σου."

Έμαθα πώς δεν θέλω να καταλήξω. Δεν θέλω να φτάσω σε κάποια στιγμή της ζωής μου που η εργασία θα μου προσφέρει μόνο γκρίνια. Που θα σηκώνομαι το πρωί με μόνο σκοπό της μέρας μου να περάσω άλλες 8 ώρες σιχτιριάζοντας την ώρα και τη στιγμή. Που θα αναλώνομαι στο να κρίνω ανθρώπους, που ΕΓΩ επιλέγω (από ανάγκη) να αντιμετωπίζω, και καταστάσεις, τις οποίες ΕΓΩ επίλεγω (από συνήθεια) να βιώνω.

Κατάλαβα επίσης πως είναι σημαντικό να έχεις ωραίους ανθρώπους γύρω σου. Ακόμα και το χειρότερο περιβάλλον μπορεί να αλαφρύνει, όταν υπάρχουν κάποιοι που κινούνται στα ίδια μήκη τρέλας με εσένα.

Γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους. Διαφορετικών φασμάτων, διαφορετικών επιπέδων.

Γνώρισα και ανθρώπους που μπορούν να σε φέρουν στα άκρα σου. Μερικοί το κάνουν άθελά τους. Άλλοι πάλι, επίτηδες. Οι πρώτοι είναι χειρότεροι, γιατί μαζί με εκείνους πρέπει να αντιμετωπίσεις και την άγνοιά τους.

Είδα πως στις πιο άσχημες στιγμές της ζωής, βγαίνει μια απίστευτη ανθρωπιά. Και στις καλύτερες, μια απίστευτη μουρμούρα.

Άκουσα πως το χειρότερο πράγμα που μπορείς να πάθεις είναι να συνταξιοδοτηθεί το μυαλό.

Έμαθα πως σκέφτονται μερικοί εργοδότες: "Τους υπαλλήλους τους έχεις στα πόδια σου, όταν δεν τους πληρώνεις..." Ενδιαφέρουσα άποψη, δεν βρίσκεις;

Να θυμηθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου μερικά από τα παραπάνω συχνότερα.