Transformers

Έτσι ακριβώς αισθάνομαι. Ότι έχω υποστεί, βιαίως και με ύπουλες μεθόδους, μετάλλαξη. Ή μήπως έχω πάθει κάτι άλλο; Κάτι που με εμποδίζει να καταλάβω πως έτσι ήμουν πάντα; Πως αυτή είναι μια αντίδραση του οργανισμού που μέχρι τώρα δεν είχε χρειαστεί να εμφανιστεί και γι'αυτό δεν την αναγνωρίζω;;

Μούμπλε-μούμπλε. Με το μούμπλε θα μείνω. Την βλέπω τη δουλειά.

Εν τω μεταξύ, να με συγχωρέσει η κοτοσαλάτα, την οποία και ευχαριστώ για την ευγενική της πρόσκληση, αλλά δεν. Thank you, but no, thanx. Δεν είναι η κατάλληλη εποχή να αναπτύξω το προφίλ του ιδανικού άντρα για μένα. Γιατί;;; Τα ίδια και τα ίδια θα λέμε; Αφού δεν μπορώ να αναπτύξω το δικό μου προφίλ, θα ασχοληθώ και με άλλους;;; Άπαπαπα.

Το καλύτερο που μπορώ να κάνω για σένα είναι να αρχίσω να απαριθμώ τα ελαττώματά μου. Όχι ε;;; Κι όμως. Τις τελευταίες μέρες νομίζω ότι μόνο τέτοια έχω. Τα προτερήματα τα έστειλα διακοπές. Αυτό που δεν θυμάμαι είναι αν τους έβγαλα εισητήριο επιστροφής. Θα δείξει.

Τι έλεγα; Α, ναι. Πρέπει τώρα να σε κάνω να καταλάβεις τι εννοώ. Δύσκολο... Ας προσπαθήσω. Ας προσπαθήσω να σου πω πως με ήξερα, πως νόμιζα ότι είμαι, και πως έχω γίνει, πως μπορεί να είμαι τελικά.

1. Μούτρα. Τα οποία και ακολουθούσα ως τακτική αντιπερισπασμού. Τα έβαζα για πλάκα και μόνο. Ποτέ δεν θα έκανα μούτρα αν είχα πειραχτεί αλήθεια. Τα έκανα για να σε κάνω να αντιδράσεις, να μου δώσεις σημασία (κι άλλη), να σε πειράξω, στα πλαίσια της πλάκας πάντα. Πλέον, νομίζω ότι είμαι σε φάση μονίμων μούτρων. Έτσι, χωρίς λόγο συγκεκριμένο. Τα ονομάζω μούτρα, γιατί δεν θέλω να τα ονομάσω θλίψη. Μια βαθιά, αδικαιολόγητη θλίψη. Ή μήπως όχι;

2. Γκρίνια. Κι Άγιος ο Θεός. Έχω βαρεθεί να με ακούω να γκρινιάζω. Ποιά, εγώ;;;; Που δεν αντέχω την γκρίνια παρά μόνο μεταξύ αστείου και αστείου. Που πίστευα ότι τα μάτια μου είναι χαμογελαστά, ακριβώς επειδή απέφευγα να μιζεριάζω με το κάθε τι. Που χαίρομαι να κάνω ρυτίδες, ξέρεις, αυτές που σχηματίζονται από τα χαμόγελα. Και τώρα κοντεύω να κάνω ρυτίδες στο μέτωπο. Ποιός γκρινιάζει με χαμόγελο άλλωστε;

3. Επιφανειακή διάθεση. Πάντα αισθανόμουν ότι όταν βγαίνεις σε παρέα, οφείλεις να περάσεις καλά. Εκτός απροόπτου πάντα. Άλλωστε, αν δεν έχεις διάθεση, κάτσε σπίτι σου. Τι έρχεσαι και χαλάς και των υπολοίπων;;; Ας σοβαρευτούμε. Αυτό που εννοώ είναι ότι ήθελα ανέκαθεν να είμαι η χαρά της παρέας. Και σε αυτό οφείλεται κυρίως και αυτή η αίσθηση που θέλω όλοι γύρω μου να περνάνε καλά. Κι αν δεν περνάνε, μήπως φταίω εγώ;;; Κι έτσι βάζω στόχο κι ασχολούμαι μαζί τους. Τώρα τελευταία, δεν ασχολούμαι. Έχω την εντύπωση ότι δεν αντέχω να ρωτήσω. Δεν αντέχω να μάθω γιατί δεν περνάει κάποιος καλά. Και όχι επειδή δεν περνάω κι εγώ καλά. Αλλά επειδή κάπου κρυμμένη, ίσως αν με κοιτάξεις και με ξέρεις, θα την δεις.

Θα δεις αυτή την ΑΝΕΞΗΓΗΤΗ, ΒΑΘΙΑ ΘΛΙΨΗ. Και είναι ανεξήγητη, πίστεψέ με. Έχω πολλούς λόγους για να χαίρομαι τη ζωή μου. Αλήθεια. Αλλά είναι σα να με κρατάει κάτι. Σαν να με συγκρατεί.

Έχω κουραστεί. Θέλω να νιώσω τον ήλιο, τον αέρα. Θέλω να νιώσω πως αυτοί οι "φυσικοί οριστές" της μέρας μου, με την δύναμή τους, θα σχηματίσουν το χαμόγελο τα μάτια και στα χείλη μου. Για να κοιτά και να χαμογελά ο εαυτός μου. Να σε κοιτά και να σου γελά.