Revenge

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο (λέει ο σοφός λαός). Και το κατσίκι κρύο τρώγεται καλύτερα, λέει ο πατήρ μου. Εμένα δεν μου αρέσουν τα φαγητά κρύα. Ειδικά από ψυγείο....άπαπα. Η εκδίκηση πάλι, πρέπει να βγαίνει από τον καταψύκτη (λέω εγώ). Τώρα θα σου πω ότι, εν γένει, δεν είμαι εκδικητικός τύπος. Σε σημείο αηδίας όμως. Σε σημείο που, τις περισσότερες φορές, η εκδίκηση ετοιμάζεται εν αγνοία μου και όταν είναι σε τελικά στάδια, έρχεται, μου χτυπάει την πόρτα, μου συστήνεται, αρχίζω τα "μα, δεν σας περίμενα, θα μπορούσατε να με ενημερώσετε...Τι; Βέβαια, να σας βοηθήσω, τι θέλετε;;; Ε, αφού ετοιμαζόσασταν τόσο καιρό, μην πάει χαμένος ο κόπος...Περάστε...!"

Αυτό το Πάσχα λοιπόν, σημείωσα πολλά περιστατικά εκδίκησης (δεν ξέρω αν ήταν παγωμένη, κρύα ή απλά σε θερμοκρασία δωματίου), τόσο σε μένα αλλά και γενικά στους γύρω μου.

1. Η εκδίκηση του παπά
Εμείς στη γειτονιά ήμασταν ανέκαθεν πρωτοπόροι. Από το σχολείο θυμάμαι. Γαλλικά από 2α δημοτικού, αρχαία στο γυμνάσιο, μεγαλεία στη Γαλλία και τέτοια. Ε, μας ήρθε και νέος παπάς και έδεσε η μεσαμπέλ – που λέει και η γιαγιά μου. Βέεεεβαια! Τα ευαγγέλια τα καλύψαμε με ένα ωραιότατο νέφτι και εκεί που οι υπόλοιποι ήταν στο 5ο, εμείς Τον είχαμε καρφώσει κιόλας. Τέτοια βιασύνη να Τον κρεμάσουμε επί ξύλου, πρωτοφανές! Με την ίδια βιασύνη τον αποκαθηλώσαμε. Εκεί που οι άλλοι το σκεφτόντουσαν, σου λέει πέθανε-δεν πέθανε, εμείς κλάμα οι κυρίες. Να μην σου πω και για τον επιτάφιο. Δεν ξέρω, πήγαμε σε άλλη εκκλησία, γιατί δεν προλάβαμε το 5λεπτο που ο παπάς έκανε περιφορά τον επιτάφιο – γύρω από την εκκλησία στο προαύλιο… Τώρα τι περιμένεις;;; Ανάσταση στις 12;;; Άντε καλέ! Γιατί αγαπητέ πιστέ, δεν πρέπει να έρχεσαι στην εκκλησία μόνο για το Χριστός Ανέστη, πρέπει να πηγαίνεις από νωρίς, να ακούς τη λειτουργία και μετά να Τον ανασταίνεις στις 23:30. Και όποιος πρόλαβε, την Ανάσταση είδε. Και μην νομίζεις ότι τώρα που το έμαθες και μου έρχεσαι από τις 23:20, του χρόνου θα είσαι μέσα… Του χρόνου, από τις 23, φίλε πιστέ!!!!! (άσχετο, αλλά η πεντηκοστή μας όπου να ‘σαι φτάνει….)

2. Η εκδίκηση του λεμονιού
Σάββατο πρωί. Τι να κάνω, τι να κάνω. Ας βοηθήσω σε καμιά δουλειά-προετοιμασία φαγητού, για να μην λένε ότι κάθομαι κιόλας… «Τι να κάνω εγώωωω;;;;» (ήδη ξέρεις ότι αυτό είναι λάθος ερώτηση) Η μαμά – μπουχτισμένη μέσα στην κουζίνα, με κοιτάει λίγο στραβά… Ο μπαμπάς μου λέει να πάρω τα λεμόνια που έφεραν από το νησί, να τα στύψω και να τα βάλω σε παγοκυψέλες, γιατί μέχρι να τα χρησιμοποιήσουμε θα χαλάσουν, ενώ έτσι διατηρούνται (καλά, δεν είπε όλα αυτά, απλά κάνω την επεξήγηση για να μην με κοιτάτε σα χάνοι, όσοι δεν γνωρίζουν). Ωραία, λέω κι εγώ, θα ανέβω στην κουζίνα της αδελφής μου, να έχω και άπλα, θα βάλω μουσικούλα (η αθεόφοβη ΜεγαλοΣαββατιάτικα) και μια χαρά! Μπάαααα… Το όνειρο γκρεμίστηκε μόλις αντίκρισα τα 10 κιλά λεμόνια που θα έπρεπε να στύψω… (είμαστε υπερβολικοί σαν οικογένεια-μην μας βλέπεις έτσι) Από μπράτσο όμως, δεν μπορείς να πεις!

3. Η εκδίκηση του μαρουλιού
Αφού τελείωσα το καταπληκτικό έργο που μου αναθέσανε (κάνοντας τα ίδια λάθη), ξαναρωτάω τι άλλο να κάνω… Άνετα! Πάρε τα μαρούλια, να τα πλύνεις και να τα κόψεις για τις μαγειρίτσες!!! Χμμμμ… Μην ξαναλέμε τα ίδια, το όνειρο γκρεμίστηκε όταν αντίκρισα τις ποσότητες. Ουφ. Οδηγίες προς ναυτιλομένους: να τα πλύνεις με κρύο νερό μην μουλιάσουν με το ζεστό (να κάνεις και επιδερμίδα στα χέρια) και να τα κόψεις λεπτές λωρίδες – δεν θα τα φάμε σαλάτα – γιατί αλλιώς θα είναι σαν να τρως μακαρονάδα αντί για μαγειρίτσα και θα ψάχνεις την άλλη άκρη της μαρουλολωρίδας! Μάλιστα! Ένα θα σου πω: αγκύλωση! Τα δαχτυλάκια μου ήρθαν κι έγιναν…

4. Η εκδίκηση του λουκάνικου
Μ. Σάββατο, βράδυ, μη φανταστείς, λίγο μετά τις 12, αφού έχουμε αναστήσει τον Κύριο από τις 23:30 (τι ρωτάς κι εσύ τώρα...τα είπαμε) και βουρ στο τραπέζι για το φαγοπότι. Σιγά το φαγοπότι θα μου πεις, στις 2 μπουκιές έχεις σκάσει γιατί τα βλέπεις όλη μέρα μπροστά σου, τα έχεις τεμαχίσει, βράσει, ανακατέψει, αλατίσει, σιχτιρίσει και όλα τα –ίσει (σεμνάαααααα!). Και εκεί που τεμαχίζω το λουκανικάκι που το είχε άχτι η αδελφή μου και το έψησε (θα μου πεις, δεν το έκοβε και μόνη της;;; Έχεις τα δίκια σου…), το βάζω κάτω η δικιά σου να το κόψω φέτες, μη γίνει η σφαγή του Δράμαλη όταν φτάσει στο τραπέζι… Και σλουπ! Έκπληξηηηηη!!!!! Το λουκάνικο έκρυβε ένα σιντριβάνι στα σωθικά του, τα υγρά του οποίου έβαλαν στόχο το μάτι μου! Πάρ’ τα!!!! Με κινήσεις που θα ζήλευαν στο matrix, απέφυγα το μεγάλο κακό. Το ματάκι περικυκλώθηκε από ένα ωραιότατο καυτό ζουμί και εγώ θα έπρεπε να κάνω και προσευχή που την γλίτωσα… Το σημάδι το προλάβαμε με την έγκυρη παρέμβαση της μανούλας, αλλά το λουκάνικο (και τα ζουμιά του) το τσακίσαμε όλοι για παραδειγματισμό!!!

5. Η εκδίκηση του κοιμισμένου
Αυτό δεν είναι και τόσο ευχάριστο όσο να το πεις, αλλά το αναφέρω επειδή είχε καλή κατάληξη. Η αδελφούλα μου η μεσαία – τονίζω είναι στον μήνα της – ξεκίνησε την Κυριακή να πάει προς τα πεθερικά να φάνε μαζί. Μετά από 1 ώρα μας πήρε τηλέφωνο στο σπίτι από το σπίτι της! Χμμμ. Τι παίχτηκε;;; Ένας ηλίθιος κοιμισμένος-φαντασμένος (και όλα τα –μένος) πήγε το ζώο και προκάλεσε καραμπόλα πασχαλιάτικα, με τελικό αποδέκτη το αυτοκίνητο της αδελφής μου. Ουφ… Ζημιά στην αδελφή μου, καμία, εκτός από κάτι νεύρα, ένα χαλασμένο Πάσχα και φυσικά ΠΕΙΝΑ. Ζημιά στο αμάξι, χεστήκαμε, άλλος πληρώνει. Ας μην κοιμόταν όρθιος. Τέλος καλό, όλα καλά.

6. Η εκδίκηση των Σταματηκών
Όπου Σταμάτης, βλέπε Γονίδης. Καλέ;;; Τι έχω χάσει;;; Γιατί όλα τα κανάλια αποφάσισαν να μας ταΐσουν Σταμάτη φέτος;;;; Βρε, σουξέ! Αφού καθόμασταν και βάζαμε στοιχήματα, ποια μπουζουκερί είναι πιο παλιά, κρίνοντας από τα μάγουλα, την κοιλιά, γενικά την σωματική διάπλαση του Γονίδη, όχι εδώ είναι πιο ντζόβενο, όχι εδώ είναι πιο πουρό…

Και εις άλλα με υγεία, λοιπόν…