Thursday, April 26, 2007

Τρέμω το χέρι σου ν'αφήσω...

Το καλοκαιράκι συνεχιζόταν ακάθεκτο, ακόμα κι αν δεν του φαινόταν. Ούτε που θυμάμαι τη χρονιά… Ήταν αυτό το δύσκολο διάστημα του να γυρίζεις από διακοπούλες, όταν οι υπόλοιποι ακόμα τις κάνουν… Άκουγα ραδιόφωνο χαλαρώνοντας (ή προσπαθώντας να χαλαρώσω) και, κυρίως, να μην σκέφτομαι. Να μην σκέφτομαι ότι κάνει ζέστη, να μην σκέφτομαι τις μέρες που πέρασα, να μην προβληματίζομαι για κάτι, γενικά. Η παραγωγός έλεγε τα δικά της. Δεν την πρόσεχα. Σκεφτόμουν. Δεν τα κατάφερνα… ξαφνικά βάζει ΤΟ τραγουδάκι. Αυτό μου απέσπασε την προσοχή, καθώς και ένα γελάκι, στην άκρη, στα χείλη. Και το μυαλό άρχισε να ταξιδεύει, να θυμάται. Ξεκινώντας από τα πρόσφατα, πηγαίνοντας σε παλαιότερα, σε κάθε φορά. Τις σκέψεις μου σταμάτησε η φωνή της. Δεν ξέρω γιατί αυτή τη φορά κατάφερε να τις σταματήσει, ενώ μέχρι προσφάτως ούτε που την άκουγα.

«Που λέτε, δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει και εσείς, αλλά αυτό το τραγουδάκι το κάνει ακόμα το σουξέ του! Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήμουν στην Μύκονο και μου έτυχε το εξής φοβερό! Σάββατο βράδυ, στο La Notte, ο τραγουδιστής να λέει αυτό το τραγούδι και μια παρέα 10 ατόμων στο πρώτο τραπέζι πίστα, να τραγουδάνε αγκαλιασμένοι γύρω από το μικρόφωνο που τους είχε δώσει ο τραγουδιστής!!! Φοβερή εικόνα! Μπράβο στα παιδιά!»

Έμεινα. Το πρώτο κομμάτι του σώματός μου που αποφάσισε να ξεκολλήσει από την νιρβάνα ήταν, φυσικά, το μυαλό μου.

Δεν ξέρω πως μας είχε κολλήσει αυτό το τραγούδι, αλλά πραγματικά ήρθε κι έδεσε. Το κάναμε ύμνο και έγινε δικό μας. Και σε κάθε ευκαιρία, γινόμασταν μια αγκαλιά, μια χούφτα άνθρωποι να τραγουδάνε, να γελάνε, να χοροπηδάνε, να αγαπιούνται, να σφίγγουν τις ζωές τους, να ζουν. Εκείνο το βράδυ, λες και το είχαμε προγραμματίσει, ήμασταν έτσι. Στο πρώτο του άκουσμα, άρχισαν να χορεύουν τα βλέμματα. Μετά τα χέρια, τα στόματα, τα πόδια, τα σώματα, όλα ένα. Βγάζαμε ευτυχία μέσα από μια τεράστια αγκαλιά και την φυσάγαμε να πάει ψηλά, να απλωθεί σε όλο το μαγαζί και να τους καλύψει όλους! Το μικρόφωνο ήταν περιττό. Είχαμε τις φωνές μας, που έβγαιναν από τα σωθικά μας και κάλυπταν τα πάντα: τα προβλήματά μας, τις γκρίνιες μας, τις φωνές άλλων, τα μουσικά όργανα, τα πάντα.

Σύντομα ξεκόλλησα από τις σκέψεις μου και συνειδητοποίησα τι είχε παιχτεί. Τι είπε ρε παιδιά η τύπισσα;;;;;;; Φόρεσα ένα χαμόγελο, συγκρατημένο θα έλεγα. Εγώ μέσα μου ήξερα ακριβώς τι συνέβαινε σε αυτή την παρέα. Αλλά με γέμισε αισιοδοξία η εικόνα που δώσαμε, άθελά μας, σε ένα τρίτο άτομο. Εκεί που νομίζαμε πως ήμασταν μόνοι μας στη γη, ξαφνικά κατάλαβα ότι υπήρχε κόσμος τριγύρω και μας παρακολουθούσε, έπαιρνε από τη χαρά μας και μας ευχαριστούσε. Ήπια μια γουλιά καφέ, και σταμάτησα να το σκέφτομαι. Τι είχα να λέω πάλι το βράδυ που μας είχε καλέσει ο Κ. για φαγητό!!!! Άντε να με πιστέψουν!!!

Το ακούμε ακόμα το τραγουδάκι μας. Ακόμα κι αν έχουμε αποδεκατιστεί. Είμαι σίγουρη ότι όλα τα μέλη, τα τότε μέλη, όπου κι αν βρίσκονται, σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν είναι στη ζωή τους, με οποιαδήποτε ψυχολογία, όταν το ακούν, σκάνε το χαμόγελο. Έστω και με λίγη πίκρα, έστω και αναπολώντας. Έστω κι αν εύχονται να ξαναγίνουν μια αγκαλιά…

17 comments:

Blogaki said...

Δε θα μας πεις ποιο είναι το τραγούδι;;; :)

pietà said...

@blogaki
Εμ... Το λέει ο τίτλος....

(Για όσους γνωρίζουν...μάλλον)

Unknown said...

επειδή είμαι πολύ περίεργος σαν άνθρωπος... θα΄θελα να μάθω ποια ήταν η αφορμή για το ποστ...
Ακουσες ξανά τυχαία το τραγούδι ή
αφορμή ήταν η τελευταία ροζ πρόταση;
δε μου πέφτει λόγος, αλλά είμαι περίεργος(xixixixixi)

pietà said...

@narita
Εύστοχο το κόμμεντ... Το άκουσα σήμερα το πρωί. Από την άλλη, δεν ξέρω, το έχω ακούσει αρκετές φορές, χωρίς να μου δημιουργηθεί η θέληση να γράψω ποστ... Απλά σήμερα μου ήρθε και η τότε εικόνα μας, πολύ έντονα.

Blogaki said...

Ααααα!! Για τραγούδα το λίγο μπας και το ξέρω! :)

JoaN said...

Σοκ. Να μια τέτοια στιγμή είναι που θες να πιστεύεις σε σημάδια κλπ (τουλάχιστον εγώ... το διασκεδάζω πιο πολύ έτσι...δε μ αρεσει να ο αφήνω να φεύγει σαν μια απλή σύμπτωση)

zero said...

Τι μου θυμησες τωρα...
Παρα πολυ καλο ποστ.

ζερο.

[Germanos] said...

Ειναι δευτερη φορά που το γράφω αυτο το κομμεντ , λογω του γνωστού
προβλήματος της HOL

δεν το ξερω το τραγούδι Πιετά μου αλλα βλέπω το χεις το θέμα με τα synchronicity και τα deja vous

To post ειναι απο τα καλυτερα σου

an205 said...

Αυτό εννοείς;;;

Τρέμω

Μάτια υγρά
που δεν κλαιν από χαρά
χείλη πικρά που όλο λεν
λόγια σκληρά

Μια ζωή σ' ένα πλαίσιο
μια φωτογραφία
δυο ψυχές σ' ένα σώμα
Θεέ μου τι ειρωνεία
πώς τελειώνει έτσι άδοξα
αυτή η ιστορία
γιατί, γιατί, γιατί, γιατί

Τρέμω το χέρι σου ν' αφήσω
τρέμω μακριά σου πώς θα ζήσω
τρέμω δε θέλω να ξαναγαπήσω
τρέμω τη μέρα που χαράζει
και ποιο κορμί θα μ' αγκαλιάζει
ποια άλλη αγάπη θα με κομματιάζει

Μια καρδιά πώς να πάψει να χτυπά

an205 said...

που το τραγουδάει ο Τ-Ρέμος;;;

bbchris said...

Λοιπόν...

La Notte...

"Τρέμω το χέρι σου ν' αφήσω"... ο τίτλος [το διάβασα απ΄το σχόλιο στο μπλογκάκι]

... κάτι σε σκυλάδικο το κόβω... μισό το τσεκάρω στο κιθάρατελείαβου...

σσσσσσσσ... τι λες τώρα...

... Αντωνάκης... Ρέμος... "Τρέμω"...

A E F#m E A E A
Μάτια υ- γρά που δεν κλαιν από χαρά
A E F#m E A E A
Χείλη πικρά που όλο λεν λόγια σκληρά

D
Μια ζωή σ' ένα πλαίσιο, μια φωτογραφία
A
δυο ψυχές σ' ένα σώμα, Θεέ μου τι ειρωνεία
D
Πώς τελειώνει έτσι άδοξα αυτή η ιστορία
E
γιατί, γιατί, γιατί, γιατί

μαζί με τ' ακόρντα, ευγενική προσφορά του blueswiththehealer...

Δεν το ξέρω το άσμα...
:)))))))))))

Georgia said...

Ευκαιρία να ξαναμαζευτείτε, έχει βγάλει καινούρια τραγούδια ο Ρέμος! Και να πάτε για νέες δόξες και νέες αγκαλιές!! :)

pietà said...

@blogaki
Δεν νομίζω ότι θέλεις πραγματικά να τραγουδήσω...
@joan
Σοκ, δεν λες τίποτα!
@zero
Τι σου θύμισα αλήθεια;;;;
@germanos
Το χω, το χω... Ευχαριστώ Θοδωρούλη μου!
@an205
Αυτό είναι... με τον Τ-Ρέμο!!!
@chris
Είδες που το έμαθες τώρα;;;;;
@georgia
Δεν παίζει κουκλίτσα μου, δυστυχώς ή ευτυχώς. Δυστυχώς, γιατί ήμασταν ωραία παρέα. Ευτυχώς, γιατί έχουμε κρατήσει στην μνήμη μας τις καλές στιγμές και δεν λέει να τις χαλάσουμε.

Spyros said...

Polu omorfo post. Nomizw oti to 90% twn post sou exei sxesh me anamnhseis!

(na mhn einai kai tou remou to tragoudi :b)

Αστάρτη said...

Πραγματικά πολύ ωραίο ποστ.
Αυτά μένουν, κι ας ξέρουμε πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
Κάποιοι δεσμοί όμως μένουν ανεξίτιλοι στον χρόνο.
Δεσμοί και αναμνήσεις.

Aggelos Spyrou said...

Να πω κάτι πιο επιστημονικό?

Η πιο στενά συνδεδεμένη με τη μνήμη αίσθησή μας είναι η όσφρηση.

Ένα τραγούδι μπορεί κάποτε να ξεχαστεί.

Ένα άρωμα ποτέ.

0:)

zero said...

Που χαθηκες εσυ?

ζερο.