Τρέμω το χέρι σου ν'αφήσω...

Το καλοκαιράκι συνεχιζόταν ακάθεκτο, ακόμα κι αν δεν του φαινόταν. Ούτε που θυμάμαι τη χρονιά… Ήταν αυτό το δύσκολο διάστημα του να γυρίζεις από διακοπούλες, όταν οι υπόλοιποι ακόμα τις κάνουν… Άκουγα ραδιόφωνο χαλαρώνοντας (ή προσπαθώντας να χαλαρώσω) και, κυρίως, να μην σκέφτομαι. Να μην σκέφτομαι ότι κάνει ζέστη, να μην σκέφτομαι τις μέρες που πέρασα, να μην προβληματίζομαι για κάτι, γενικά. Η παραγωγός έλεγε τα δικά της. Δεν την πρόσεχα. Σκεφτόμουν. Δεν τα κατάφερνα… ξαφνικά βάζει ΤΟ τραγουδάκι. Αυτό μου απέσπασε την προσοχή, καθώς και ένα γελάκι, στην άκρη, στα χείλη. Και το μυαλό άρχισε να ταξιδεύει, να θυμάται. Ξεκινώντας από τα πρόσφατα, πηγαίνοντας σε παλαιότερα, σε κάθε φορά. Τις σκέψεις μου σταμάτησε η φωνή της. Δεν ξέρω γιατί αυτή τη φορά κατάφερε να τις σταματήσει, ενώ μέχρι προσφάτως ούτε που την άκουγα.

«Που λέτε, δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει και εσείς, αλλά αυτό το τραγουδάκι το κάνει ακόμα το σουξέ του! Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήμουν στην Μύκονο και μου έτυχε το εξής φοβερό! Σάββατο βράδυ, στο La Notte, ο τραγουδιστής να λέει αυτό το τραγούδι και μια παρέα 10 ατόμων στο πρώτο τραπέζι πίστα, να τραγουδάνε αγκαλιασμένοι γύρω από το μικρόφωνο που τους είχε δώσει ο τραγουδιστής!!! Φοβερή εικόνα! Μπράβο στα παιδιά!»

Έμεινα. Το πρώτο κομμάτι του σώματός μου που αποφάσισε να ξεκολλήσει από την νιρβάνα ήταν, φυσικά, το μυαλό μου.

Δεν ξέρω πως μας είχε κολλήσει αυτό το τραγούδι, αλλά πραγματικά ήρθε κι έδεσε. Το κάναμε ύμνο και έγινε δικό μας. Και σε κάθε ευκαιρία, γινόμασταν μια αγκαλιά, μια χούφτα άνθρωποι να τραγουδάνε, να γελάνε, να χοροπηδάνε, να αγαπιούνται, να σφίγγουν τις ζωές τους, να ζουν. Εκείνο το βράδυ, λες και το είχαμε προγραμματίσει, ήμασταν έτσι. Στο πρώτο του άκουσμα, άρχισαν να χορεύουν τα βλέμματα. Μετά τα χέρια, τα στόματα, τα πόδια, τα σώματα, όλα ένα. Βγάζαμε ευτυχία μέσα από μια τεράστια αγκαλιά και την φυσάγαμε να πάει ψηλά, να απλωθεί σε όλο το μαγαζί και να τους καλύψει όλους! Το μικρόφωνο ήταν περιττό. Είχαμε τις φωνές μας, που έβγαιναν από τα σωθικά μας και κάλυπταν τα πάντα: τα προβλήματά μας, τις γκρίνιες μας, τις φωνές άλλων, τα μουσικά όργανα, τα πάντα.

Σύντομα ξεκόλλησα από τις σκέψεις μου και συνειδητοποίησα τι είχε παιχτεί. Τι είπε ρε παιδιά η τύπισσα;;;;;;; Φόρεσα ένα χαμόγελο, συγκρατημένο θα έλεγα. Εγώ μέσα μου ήξερα ακριβώς τι συνέβαινε σε αυτή την παρέα. Αλλά με γέμισε αισιοδοξία η εικόνα που δώσαμε, άθελά μας, σε ένα τρίτο άτομο. Εκεί που νομίζαμε πως ήμασταν μόνοι μας στη γη, ξαφνικά κατάλαβα ότι υπήρχε κόσμος τριγύρω και μας παρακολουθούσε, έπαιρνε από τη χαρά μας και μας ευχαριστούσε. Ήπια μια γουλιά καφέ, και σταμάτησα να το σκέφτομαι. Τι είχα να λέω πάλι το βράδυ που μας είχε καλέσει ο Κ. για φαγητό!!!! Άντε να με πιστέψουν!!!

Το ακούμε ακόμα το τραγουδάκι μας. Ακόμα κι αν έχουμε αποδεκατιστεί. Είμαι σίγουρη ότι όλα τα μέλη, τα τότε μέλη, όπου κι αν βρίσκονται, σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν είναι στη ζωή τους, με οποιαδήποτε ψυχολογία, όταν το ακούν, σκάνε το χαμόγελο. Έστω και με λίγη πίκρα, έστω και αναπολώντας. Έστω κι αν εύχονται να ξαναγίνουν μια αγκαλιά…