Work-work

Πως λέμε home-work; Κάπως έτσι, αλλά όχι στο σπίτι, στο γραφείο.

Σήμερα έχω φάει τέτοια ξενέρα, που δεν το πιστεύεις. Ούτε εγώ το πίστευα... Προσπαθώντας να καταλάβω τι φταίει, γιατί πάντα κάτι φταίει, έκανα έναν ωραιότατο συλλογισμό:

Ξεκίνησα να σκέφτομαι τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Μέχρι το σημείο που άρχισα να πέφτω, δηλαδή χτες το βράδυ. Τουτέστιν, ήρθε ο φίλος από τη Γαλλία και από εκείνη τη στιγμή, είμαστε σχεδόν ολημερίς μαζί του. Χμμμ. Δεν βοήθησε και πολύ αυτό σαν σκέψη. Και συνεχίζω. Να βγούμε, να πιούμε, να γελάααασουμε με την ψυχή μας, να αναπολήσουμε, να θυμηθούμε, να αγαπηθούμε darling. Σ' έπιασα! Εκεί κάπου κολλάει και το να σκεφτούμε πως είμασταν στη Γαλλία και πως είμαστε τώρα. Δεν είναι ότι θέλω να είμαι όπως ήμουν τότε, σε καμία περίπτωση. Μπορεί να περνούσα τέλεια, αλλά είχα και μπόλικα στο κεφαλάκι μου. Είχα άλλα να αντιμετωπίσω. Και τώρα είμαι μια χαρά, σε όλα αυτά τα υπόλοιπα. Αλλά γιατί δεν νιώθω αυτό το "τέλειο";;;

Χτες το βράδυ κατάλαβα ότι μου λείπει η ξεγνοιασιά. Μου λείπει το χύμα. Όχι το κρασί, αυτό το βρίσκεις εύκολα. Μια δόση ξεγνοιασιάς στην τωρινή μου φάση, αυτό θέλω. Μια τόση δα δόση. Να μπορώ να ευχαριστηθώ πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω και, ενώ τώρα μπορώ, δεν τα ευχαριστιέμαι. Γιατί;;;

Μην είναι τα 27 μου χρόνια;;;

Μην είναι ο καιρός;;;

Μην είναι 10.000, να πάρουμε τον π...ο;;;

Μην είναι το σκατομυαλό που πρέπει όλα να τα περνάει από επεξεργασία, με αποτέλεσμα να χάνει την ουσία; Γιατί δεν το ευχαριστιέσαι μανίτσα μου, την άλλη βδομάδα θα πέσεις πάλι στα ίδια!!!! Προς Θεού, δεν περίμενα την επίσκεψη ενός αλλοδαπού για να πω ότι ΤΩΡΑ μπορώ να κάνω πράγματα. Απλά τώρα γίνεται η σύγκριση. Γιατί δεν μπορώ να είμαι ΕΔΩ όπως ήμουν ΕΚΕΙ;

Σιγά το ερώτημα. Την ξέρω την απάντηση. Απλά ξενερώνω.

Καλή εβδομάδα να έχουμε...