Crystal clear

Σας έχει τύχει ποτέ;

Μπροστά μου έχω ένα μεγάλο κομμάτι κρύσταλλο. Μεγάλο το πάχος του, ωστόσο πολύ ευαίσθητο. Το έχω μπροστά μου αρκετά χρόνια. Κάθε χρόνος που περνάει, μεγαλώνει και λίγο. Κάθε χρόνος που περνάει, το αγαπάω περισσότερο.

Πίσω μου, ήρθε και προστέθηκε ένα ακόμα κομμάτι κρύσταλλο. Επίσης ευαίσθητο, αλλά όχι τόσο πολύ, αν και είναι λεπτό. Κάθε χρόνος που περνάει, μεγαλώνει, αλλά με πολύ μικρότερο ρυθμό ανάπτυξης. Το αγαπάω, αλλά με περίεργη αγάπη.

Αυτά τα δύο ήρθαν και με πλησίασαν πολύ τώρα τελευταία. Κάθε μου κίνηση, έστω και η παραμικρή, μπορεί να ραγίσει ένα από τα δύο. Ή ακόμα χειρότερα, να τα κάνει θρύψαλα. Λεπτότατοι χειρισμοί. Οπωσδήποτε. Και πολύ προσοχή. Και αν χρειαστεί να θυσιάσω ένα από τα δύο; Είναι προφανής η απάντηση για το ποιό κρατάω και ποιό θυσιάζω. Αλλά...

Πότε είναι που πρέπει να θυμώσω και με τα δύο που με έβαλαν στην μέση;
Πότε είναι που πρέπει να θυμώσω με τον εαυτό μου που πίστεψε ότι μπορούσε να βοηθήσει και μπήκε στην μέση;
Πότε είναι που θα το καταλάβουν;
Πότε είναι που πρέπει να καταλάβω αν ουρλιάζουν, το καθένα με τον τρόπο του, πως πρέπει να διαλέξω ποιο θα σπάσω;
Πως είμαστε σίγουροι ότι δεν θα θυμώσω με το ένα από τα δύο, επειδή με έφερε σε θέση να σπάσω το άλλο;

Και γιατί το μόνο που θέλω είναι να μπορούσαν αυτά τα δύο κρύσταλλα να συνυπάρξουν στην συλλογή μου, όσο αυτή διαρκεί; Αλλά αυτό μάλλον δεν γίνεται.

Να διαλέξω τι; Να μείνω ανάμεσα. Να μείνω και να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν, με φόβο ότι κάποια απρόσεχτη κίνηση θα κάνω και θα σπάσω ένα από τα δυο. Να αρχίσω να μετατοπίζομαι προς τα πλάγια, να βγω από κει ανάμεσα. Να βάλω τις φωνές, με ρίσκο να σπάσουν και τα δυο από την ένταση.

Δεν μπορώ να πάρω θέση. Δεν θέλω να πάρω θέση. Θα πάρω 2 λωτούς. Να μην θυμάται κανένας από τους 2, μόνο εγώ να θυμάμαι. Αυτό θέλω να κάνω. Αλλά είμαι ανήμπορη. Ανήμπορη να βοηθήσω. Και αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να πάθεις...