Wednesday, February 07, 2007

Crystal clear


Σας έχει τύχει ποτέ;

Μπροστά μου έχω ένα μεγάλο κομμάτι κρύσταλλο. Μεγάλο το πάχος του, ωστόσο πολύ ευαίσθητο. Το έχω μπροστά μου αρκετά χρόνια. Κάθε χρόνος που περνάει, μεγαλώνει και λίγο. Κάθε χρόνος που περνάει, το αγαπάω περισσότερο.

Πίσω μου, ήρθε και προστέθηκε ένα ακόμα κομμάτι κρύσταλλο. Επίσης ευαίσθητο, αλλά όχι τόσο πολύ, αν και είναι λεπτό. Κάθε χρόνος που περνάει, μεγαλώνει, αλλά με πολύ μικρότερο ρυθμό ανάπτυξης. Το αγαπάω, αλλά με περίεργη αγάπη.

Αυτά τα δύο ήρθαν και με πλησίασαν πολύ τώρα τελευταία. Κάθε μου κίνηση, έστω και η παραμικρή, μπορεί να ραγίσει ένα από τα δύο. Ή ακόμα χειρότερα, να τα κάνει θρύψαλα. Λεπτότατοι χειρισμοί. Οπωσδήποτε. Και πολύ προσοχή. Και αν χρειαστεί να θυσιάσω ένα από τα δύο; Είναι προφανής η απάντηση για το ποιό κρατάω και ποιό θυσιάζω. Αλλά...

Πότε είναι που πρέπει να θυμώσω και με τα δύο που με έβαλαν στην μέση;
Πότε είναι που πρέπει να θυμώσω με τον εαυτό μου που πίστεψε ότι μπορούσε να βοηθήσει και μπήκε στην μέση;
Πότε είναι που θα το καταλάβουν;
Πότε είναι που πρέπει να καταλάβω αν ουρλιάζουν, το καθένα με τον τρόπο του, πως πρέπει να διαλέξω ποιο θα σπάσω;
Πως είμαστε σίγουροι ότι δεν θα θυμώσω με το ένα από τα δύο, επειδή με έφερε σε θέση να σπάσω το άλλο;

Και γιατί το μόνο που θέλω είναι να μπορούσαν αυτά τα δύο κρύσταλλα να συνυπάρξουν στην συλλογή μου, όσο αυτή διαρκεί; Αλλά αυτό μάλλον δεν γίνεται.

Να διαλέξω τι; Να μείνω ανάμεσα. Να μείνω και να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν, με φόβο ότι κάποια απρόσεχτη κίνηση θα κάνω και θα σπάσω ένα από τα δυο. Να αρχίσω να μετατοπίζομαι προς τα πλάγια, να βγω από κει ανάμεσα. Να βάλω τις φωνές, με ρίσκο να σπάσουν και τα δυο από την ένταση.

Δεν μπορώ να πάρω θέση. Δεν θέλω να πάρω θέση. Θα πάρω 2 λωτούς. Να μην θυμάται κανένας από τους 2, μόνο εγώ να θυμάμαι. Αυτό θέλω να κάνω. Αλλά είμαι ανήμπορη. Ανήμπορη να βοηθήσω. Και αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να πάθεις...

13 comments:

Anonymous said...

Πιετα,
Τραβάς κάποιο μικρο ζόρι με τους συγκεκριμένους κρυστάλους είναι εμφανές.
(Η παρομοίωσις με τους κρυστάλους
είναι πετυχημένη, μπαι δε γουέι)Κάνε οτι έκανε ο Τζων Αυλακιώτης
Μετακίνησε την καρέκλα σου απο κεί
Η πήγαινε στο κρυφο δωμάτιο απο πίσω

pietà said...

@theo
Δεν θα έλεγα ότι τραβάω ζόρι.
Το θέμα ξέρεις ποιο είναι; Ότι δεν θέλω να την κάνω. Θα μπορούσα άνετα να το κάνω αυτό. Θέλω να είναι οκ. Και τρελαίνομαι που αυτό δεν μπορώ να το κάνω! Voila...

Anonymous said...

Αλλα είναι ευθραυστοι κρύσταλοι
και φοβάσαι................
(sigh)

pietà said...

@theo
Φυσικά. Ή απλά είναι όλα στο μυαλό μου...

Georgia said...

"Θέλω να είναι οκ. Και τρελαίνομαι που αυτό δεν μπορώ να το κάνω!" Μάλλον pietaki δεν είναι δική σου δουλειά αυτό. Μετατοπίσου προς τα πλάγια και βγες από ανάμεσα.The only way... Φιλάκια!

pietà said...

@georgia
Καλή μου, υπό κανονικές συνθήκες, θα συμφωνούσα 100% μαζί σου. Απλά εν προκειμένω, τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα... Thanx anyway!

Spyros said...

Been there, done that.. Apeires fores omws leme. Just do your best, na xereis oti kapoia stigmh tha to ektimisoun.

pietà said...

@spyros
Now, that's a nice one... Ευχαριστώ αγαπητέ Σπύρε, το χρειαζόμουν ένα τέτοιο σχόλιο.

Blogaki said...

Συγνώμη...:(

Psychia said...

Δε φταίνε τα κρύσταλλα. Δε φταις ούτε συ. Με προσοχή φύγε από τη μέση τους και αν δεν προμηθευτείς προστατευτικό υλικό, μην γυρίσεις πίσω.

Είναι μεγάλη η έντασή σου και μπορεί να σπάσουν και τα δυο.

proserpina said...

"Πότε είναι που πρέπει να θυμώσω με τον εαυτό μου που πίστεψε ότι μπορούσε να βοηθήσει και μπήκε στην μέση;" Νομίζω αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να κάνεις. Είναι μεγάλο τριπάκι (με γιώτα,ε;). Δεν αξίζει όμως. Το έχω πάθει κι εγώ, να σκοτώνομαι να μιλάω και στους δυο, να εξηγώ, να τσακώνομαι, και στο τέλος αυτοί να τα βρίσκουν κι εγώ να μένω μαλωμένη και με τις δυο πλευρές. Πες ό,τι έχεις να πεις, μία φορά και μόνο, όσο πιο ουδέτερα γίνεται (που δε γίνεται, το ξέρω) και μετά άστο να πάει. Μεγάλοι άνθρωποι είναι, έχουν την ευθύνη των πράξεών τους...(ελπίζω να μη βγήκα πολύ εκτός θέματος)

pietà said...

@blogaki
Not necessary...
@psychia
Έχεις δίκιο. Αυτό και έκανα.
@proserpina
Τέλος καλό, όλα...καλά. Ας τα λέμε. Δεν ξέρω αν πήρα θέση, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι και οι 2 καταλάβανε τι εννοώ.

Anonymous said...

Thanks for writing this.