Wake up and look around you!

Δεν είναι φοβερό το συναίσθημα που μας διακατέχει όταν κανονίζουμε ταξιδάκι;;; (ακόμα κι αν δεν πραγματοποιηθεί ποτέ;)

Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες βέβαια. Ο προορισμός. Η παρέα. Η εποχή. Τα έξοδα. Η επιθυμία. Το διάστημα παραμονής. Το ποιος σε περιμένει εκεί. Το διάστημα που έχει μεσολαβήσει από τη στιγμή που κατάλαβες ότι θέλεις να κάνεις αυτό το ταξίδι, έως τη στιγμή που τελικά το κάνεις. Η απόφαση, και πως την πήρες. Πολλά! Και όταν όλα αυτά συντελούν προς το αναμενόμενο αποτέλεσμα, τότε είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα!

Πριν από 2 χρόνια περίπου, κανόνιζαμε με τις κολλητές να φύγουμε το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Ξέρεις τώρα, από το κανονίζω μέχρι το αποφασίζω είναι μεγάλη η κουβέντα. Εγώ το είχα απίστευτη ανάγκη, διότι το ταξιδάκι θα έπεφτε σε μια περίοδο που ήταν και θα ήταν πολύ δύσκολη για μένα. Και οι φίλοι ήταν οι μόνοι που μου είχαν μείνει - μαζί με τον φόβο ότι θα τους έχανα κι αυτούς. Η κλασσική απάντηση όταν θέτεις τέτοια ζητήματα είναι "Θα δούμε". Κι αυτό το Θα δούμε έχει τόσο θέμα από πίσω του, που ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις.

Ο προορισμός ήταν ψιλο-δεδομένος. Μύκονος. (όχι, παίζουμε) Η παρέα επίσης δεδομένη. Η εποχή τζιτζίκι. Επιθυμία για τέτοια τριημεράκια, υπάρχει πάντα, κολλημένη. Δεν θα μας περίμενε κανένας εκεί. Και δεν είναι να πεις ότι το περιμέναμε και καιρό. Αυτό που περιμέναμε καιρό ήταν να καταφέρουμε να πάμε κάπου οι τρεις μας. Τα έξοδα ήταν ένα θέμα. Μεγάλο. Πολλά τα έξοδα, μεγάλο το θέμα.

Εγώ ήξερα πολύ καλά ότι το ήθελα περισσότερο από τις άλλες δύο, για τους προαναφερόμενους λόγους, αλλά και για έναν παραπάνω. Ο χαρακτήρας μου, μου υπαγορεύει πολλές φορές να κάνω πράγματα που άλλοι όχι μόνο δεν θα έκαναν, αλλά αδυνατούν και να κατανοήσουν τι σκέφτομαι όταν τα κάνω. Εγώ λοιπόν έχω μάθει να το ξορκίζω το κακό. Να έρχομαι αντιμέτωπη με αυτά που με πληγώνουν, για να είναι δυνατό το χαστούκι και να μικραίνει η περίοδος "αποπληρωμής των φόρων". Ήθελα λοιπόν να πάω σε αυτό το νησί συγκεκριμένα. Να ξορκίσω αυτά που με κυνηγούσαν και περιελάμβαναν και αναμνήσεις από κει. (αυτά βέβαια δεν τα ανέφερα όταν το κανονίζαμε το ταξιδάκι, γιατί θα ξεκινούσαμε την συζήτηση περί αυτών και θα χάναμε τον στόχο)

Η δεύτερη της παρέας το αποφάσισε κι εκείνη σχετικά γρήγορα. Ουεεε!!! Τώρα είχαμε βάλει στόχο της ζωής μας για τις επόμενες μέρες να βρούμε όλα τα "ενοχοποιητικά" στοιχεία που μας χρειάζονταν προκειμένου να καταστρώσουμε σωστά το σχέδιό μας και να την πείσουμε...(γιατί, συν τοις άλλοις, εμείς σε αυτή την παρέα "έχουμε πάντα σχέδιο"!!!!) Ψάξαμε δωματιάκια, ψάξαμε εισητηριάκια, δρομολόγια, όλα έτοιμα, με πλήρη προγραμματισμό και budget φυσικά. Η τρίτη όμως κλωτσούσε επικινδύνως. Εμείς βέβαια λέγαμε ότι θα πάμε ούτως ή άλλως τα δυο μας, δεν μπορούσε τόσο πρόγραμμα να πάει χαμένο, αλλά είχαμε και οι 2 την κρυφή επιθυμία να μας πει και η τρίτη το ναι. Ναι μεν, αλλά.

Είμαι ένα πρωινό σαν αυτό, λοιπόν, στο γραφείο μου. Το "αφεντικό" στο γραφείο του, ακριβώς στο διπλανό δωμάτιο, με πόρτες ανοικτές. Δεν είχαμε οπτικήν επαφή από τις θέσεις μας (καλό αυτό, όπως αποδείχθηκε), παρά μόνο ακουστικήν! Στέλνουμε μετά μανίας email στην τρίτη, παίζοντας τα τελευταία μας χαρτιά. Τους άσους στο μανίκι τους είχε εκείνη όμως. Και ειδικά εκείνη την ημέρα, τα μάσαγε τα λόγια της και εγώ είχα απελπιστεί. Είχα ξεμείνει από επιχειρήματα, στέρευε και η ελπίδα σιγά-σιγά. Περνούσα στην φάση "τι άλλο να κάνω; στην τελική, εκείνη θα χάσει!"

Σε εκείνο το σημείο μας έστειλε ενα email, τεράστιο! Γέμισε η οθόνη και είχε κι άλλο. Ουμφ... Τώρα θα κάθεται να μας θέτει με όμορφο τρόπο την ωραιότατη χυλόπιτα. Και ξεκίνησα να το διαβάζω. Μπλα-μπλα-μπλα (άσχετα θέματα). Μπλα-μπλα-μπλα... Και τσουπ.

Δεν ξέρω αν σας το είπα, αλλά ευκαιρία να σας το πω τώρα. θα το πω σιγά βέβαια για να μην μας ακούσουν εδώ τριγύρω και μας γκαντεμιάσουν... Πάμε Μύκονο ρε μαλάκαααααααα.....!!!!!!!!!!!! Σσσσσσσσσ!!!!! Δεν μπορώ ούτε καν να σας περιγράψω που έφτασε το χαμόγελο, πως κρατήθηκα να μην με ακούσει όλο το γραφείο!!!! Το θυμάμαι ακόμα με την ίδια ένταση και δεν μου φεύγει το χαμόγελο από το στόμα! Αααχχχ. Καλά έκανε και ήρθε, καλά κάναμε και πήγαμε, περάσαμε πολύ καλά, ξορκίσαμε τα "κακά", ανανεωθήκαμε, μαυρίσαμε. Τέλεια ήταν. Και στα επόμενα! Και σύντομα!

Και τώρα θα αναρωτιέστε γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά και χάρηκα (πιθανότητα εγώ κι άλλη μια). Είμαι σε αντίστοιχο mood... Είμαι στο να κανονίζω ταξιδάκι που το θέλουμε καιρό. Πολύ καιρό. Ταξιδάκι γκαραντί! Μακάρι να πραγματοποιηθεί κιόλας... Σσσσσσσ.... Μας ακούνε...