Σήμερα είπα να πρωτοτυπίσω και να μην αναφερθώ στον καταπληκτικό καφεδάκο που ήπια χτες και τους αγαπητούς συναδέλφους bloggers. Σήμερα θα αναφερθώ σε μια ψυχούλα που στεναχώρησα χτες άθελά μου. Και επειδή ξέρω πως κι εγώ στην θέση της μπορεί να στεναχωριόμουν ακόμη περισσότερο, της αφιερώνω το σημερινό post, όχι για να εξιλεωθώ, αλλά γιατί το έχουμε ανάγκη μια φορά στις τόσες να τα λέμε έξω από τα δόντια...
Όταν την γνώρισα, δεν συμπαθιόμασταν και πολύ. Ή μάλλον, δεν μας δώσαμε ποτέ την ευκαιρία να κάνουμε παρέα, επειδή αποφασίσαμε και οι δύο εξαρχής ότι γνωρίσαμε έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε παρέα. Η κάθεμία είχε τον κύκλο της, τις παρέες της, τα προσωπικά της, τον τρόπο ζωής της, και τίποτα από όλα αυτά δεν συνέπεφτε. Το μόνο μας κοινό είναι ότι πηγαίναμε στην ίδια σχολή και βλεπόμασταν κάπου στο ενδιάμεσο των μαθημάτων μας. Αυτό.
Σε κάποια φάση έμαθα ότι αποφάσισε (σχεδόν τελευταία στιγμή) να ακολουθήσει το γκρουπάκι που ετοιμαζόμασταν να φύγουμε για Γαλλία. Μου έκανε εντύπωση η απόφασή της αυτή. Δεν το περίμενα βασικά. Αλλά το δέχτηκα και χάρηκα που προστέθηκε και νέο μέλος στην μικρή μας παρεούλα!
Κατάλαβα από την αρχή ότι θα ήταν το μοναδικό άτομο με το οποίο η σχέση θα έπρεπε να "χτιστεί". Υπήρχαν 2 άτομα με τα οποία είχα ήδη σχέσεις και άλλα 2 με τα οποία δεν με ενδιέφερε να αποκτήσω και ιδιαίτερες σχέσεις. Έτσι κι έγινε. Στην αρχή μου φαινόταν - και ήταν - δύσκολος άνθρωπος, γιατί πέρναγε κι εκείνη το δικό της λούκι στην ξενιτιά. Ο βαθμός δυσκολίας ήταν δεδομένος, διότι η σχέση θα χτιζόταν σε συνθήκες εκτός της σφαίρας του φυσιολογικού: με τις δυσκολίες να προσαρμοστούμε, με τους ανθρώπους που μας έλειπαν, με τις κακοτοπιές των πρώτων ημερών. Με όλα αυτά και άλλα πολλά, που ουσιαστικά σε δοκιμάζουν και σου βγάζουν έναν εαυτό καθόλα πραγματικό, που όμως δεν εμφανίζεις συχνά υπό άλλες συνθήκες. Κι εμείς είχαμε να αντιμετωπίσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς πρώτα και μετά τους γύρω μας.
Σε όλο αυτό το διάστημα της διαμονής μας εις τα ξένα, έμαθα πολλά πράγματα για εκείνη και με έμαθε και μπόλικα! Χμμμμ. Θα προσπαθήσω.
Αναμείνατε στο ακουστικό σας. Μια τέτοια προσωπικότητα δεν χωρά σε ένα post και μόνο.
5 comments:
Aν κάποιος που με είχε στενοχωρήσει άθελά του, αφιέρωνε ολόκληρο post σε μένα και μάλιστα τόσο τρυφερό δεν θα θυμόμουν καν το τι έγινε την προηγούμενη και θα ήταν όλα και πάλι μια χαρά! Ελπίζω να συμβεί το ίδιο και με σένα pietaki!!
Κι εγώ ελπίζω μικρή μου!
Δυστυχώς, θέλοντας και μη, περισσότερο απ'όλους, στενοχωρούμε τους δικούς μας ανθρώπους, και όχι αυτούς που δε μας ενδιαφέρουν.
Ευτυχώς, επειδή είναι δικοί μας ανθρώποι, μας καταλαβαίνουν ή/και μας συγχωρούν.
Ave pieta! Το comment μου έχει να κάνει με το ΄΄The only way to get rid of a temptation is to yield to it΄΄. Εχθές μιλούσα με το bicoutti για το blog σου. Το επισκέφθηκα σήμερα πρώτη φορά και όταν είδα το quote από Oscar Wilde ενθουσιάσθηκα! Έχω ένα θέμα αυτή την εβδομάδα με τον πειρασμό και κάτι μου έκανε... Χαίρομαι που σε βρήκα ! Τα λέμε.
@psychia
Και μας καταλαβαίνουν, και μας συγχωρούν. Όπως κι εμείς άλλωστε.
@ena click
Καλώς μας ήρθες. Να τον προσέξεις τον πειρασμό, είναι άτιμο πράμα!
Post a Comment