The temptation: Η συνέχεια στις οθόνες σας

Εδώ και κάποιες μέρες μου είχε καρφωθεί στο μυαλό η έκφραση Ο τολμών νικά. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά με διακατείχε μια συγκρατημένη αισιοδοξία για το θέμα αυτό. Και όσοι δεν ξέρουν για ποιό θέμα μιλάω, ενημερωθείτε.

Αφενός, μπορεί να χάνονταν τα ίχνη εντελώς. Θα με ενοχλούσε μόνο επειδή θα σήμαινε πως η κίνησή μου να επικοινωνήσω θα είχε παρεξηγηθεί και εμένα, προσωπικά, δεν μπορείς να μου κάνεις χειρότερο πράγμα από το να με παρεξηγήσεις και να μην μου δώσεις την ευκαιρία να σου απαντήσω (δεν αφήνω κουβέντα να πέσει κάτω, ειδικά σε ό,τι με αφορά). Αλλά δεν θα το σκεφτόμουν και πολύ γιατί θα μπορούσε να ξεχαστεί εύκολα το θέμα και να κατατροπώσω τον πειρασμό πιο αποτελεσματικά.

Αφετέρου, μπορεί τα ίχνη να ξανασυναντιούνταν. Προφανώς και θα χαιρόμουν πάρα πολύ, αν και θα με τριγύριζε μια αγωνία, μια ανησυχία, ένας προβληματισμός (ο γνωστός). Αλλά και πάλι, cool θα ήμουν. Σιγά. Στην τελική, γνωρίζω πολύ καλά τι σκέφτομαι για το όλο θέμα, ασχέτως αν δεν μπορώ να το περάσω στον γραπτό λόγο αυτή τη στιγμή. Και αυτό είναι αρκετά σημαντικό για μένα, προκειμένου να κρατήσω τον εαυτό μου εκεί που του πρέπει. Δεν είμαι σε φάση που ψάχνομαι και αυτό πρέπει να φαίνεται. Ούτε είμαι σε φάση που "έχω κατεβάσει ρολά". Και αυτό πρέπει να φαίνεται. Είμαι σε φάση που επιτέλους θα κοιτάξω να ικανοποιήσω τις επιδιώξεις του εαυτού μου, χωρίς να τις θυσιάσω για να μην στεναχωρήσω ή να εμποδίσω τις επιδιώξεις των άλλων. Και αυτό πρέπει όχι μόνο να φαίνεται, αλλά και να πραγματοποιείται!

Αυτή η αυτοκριτική δεν αποτελούσε τον αρχικό μου στόχο, αλλά με την κουβέντα...

Τέλος πάντων. Σήμερα επικοινωνήσαμε. Είχαμε μπόλικα να πούμε, πολλά να θυμηθούμε, να νοσταλγήσουμε, να γελάσουμε. Τι σκατά την "χτίζαμε" την οικειότητα μια βδομάδα;;; Μάλλον το κεφάλαιο αυτό θα έχει κι άλλα επεισόδια. Μπορεί το έργο να μην καταταχθεί στις αισθηματικές κομεντί, αλλά στα κοινωνικά. Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι να μην το αξιολογήσουμε ως ψυχολογικό θρίλερ...