To mitsrouli mas - Part II

Είναι γενικά δύσκολο να κάτσεις να περάσεις στον γραπτό λόγο αυτά που μπορεί να σκέφτεσαι και να αισθάνεσαι για έναν άνθρωπο. Φαντάσου πόσο δύσκολο θα είναι να τον περιγράψεις. Να κάνεις μια λίστα με αυτά που σου αρέσουν ή δεν σου αρέσουν. Με αυτά που έχεις μάθει να ζητάς ή να αποφεύγεις. Και όσο πιο κοντινός σου είναι ο άνθρωπος αυτός, άλλο τόσο πιο δύσκολο το εγχείρημα. Δεν θέλω να κάνω λίστα. Δεν είναι δίκαιο. Θέλω απλά να περιγράψω στιγμές που μου έχουν μείνει από αυτόν τον άνθρωπο, στιγμές που την χαιρόμουν και στιγμές που ήθελα να την πλακώσω στο ξύλο (λέμε τώρα).

Τους πρώτους μας μήνες στην ξενιτιά είχαμε λυσσάξει να γνωρίσουμε την πόλη που μέναμε και τις πόλεις τριγύρω (μετά χαπακωθήκαμε και μας πέρασε). Εκείνη πάλι, τους πρώτους της μήνες είχε αποφασίσει να κάνει την ζωή της (και την δική μας) δύσκολη. Αρνιόταν κατηγορηματικά να συμμετέχει στα κοινά (κάτι ήξερε), έμενε ατελείωτες ώρες μόνη της, ενώ εμείς γυρίζαμε ως άλλοι τουρίστες της περιοχής. Της έλειπαν οι δικοί της. Της έλειπε ο καλός της (αυτό κι αν ήταν για χαπάκωμα). Εντάξει. Κι εμάς μας έλειπαν κάποιοι δικοί μας άνθρωποι, απλά είχαμε εμπεδώσει την ιδέα ότι θα έπρεπε να περιμένουμε ακόμα 3 μήνες για να τους ξαναδούμε. Εκείνη ζούσε στην άρνηση. Και οποιαδήποτε προσπάθεια που κάναμε να την επαναφέρουμε στην πραγματικότητα, έπεφτε στο πανέμορφο κενό. Οπότε αποφασίσαμε να την προσεγγίσουμε αλλιώς. Να την κάνουμε να αισθανθεί λίγο άνετα μαζί μας, προκειμένου να ξεχαστεί. Και τι δεν κάναμε.

Εγώ πήρα το ρίσκο να της βάψω το μαλλί. Παναγία μου. Ποιος θα με έσωνε αν δεν έβγαινε καλό, αυτό ήταν κάτι που θυσιάστηκε στον βωμό του σκοπού μας.

Κάτσαμε υπομονετικά και μας εξήγησε ένα-ένα τα ασθενή μέρη του σώματός της (μας βγήκε λίγο ασθενικό αυτό το παιδί). Στο τέλος καταλήξαμε στο ότι θα ήταν προτιμότερο να μας είχε περιγράψει τα μέρη που δεν ασθενούσαν. Επίσης, κάναμε ιδιαίτερα μαθήματα Πρώτων Βοηθειών. Ξέρετε, άμα πάθω αυτό, θα μου δώσετε αυτό. Άμα έχω αυτό το σύμπτωμα, θα πρέπει να κάνετε αυτό. Άμα με πιάσει επιληψία, θα μου δίνετε χαστούκια (αυτό τα γιάτρευε όλα).

Υπομείναμε βασανιστικά την υστερία που τράβηξε μια μέρα, κι ας θέλαμε όλες να πάρουμε το πρώτο αεροπλάνο να πάμε να βρούμε τον μαλάκα που ευθυνόταν.

Μετά φύγαμε για διακοπές Χριστουγέννων. Στην επιστροφή, ήρθε μαζί μας και ένα νέο μέλος. Η παλιά μας γειτόνισσα, είχε μείνει στην Αθήνα. Η νέα μας γειτόνισσα, ήταν γαμώ τα παιδιά. Ήταν ο εαυτός της.

Που ερχόταν στην κουζίνα μας, άνοιγε την κατσαρόλα και αποφάσιζε ότι αυτό που εγώ ονόμαζα "γιουβαρλάκια" και είχα κάνει προσευχή να βγούνε όπως πρέπει για να μην πάνε χαμμένα τόσα υλικά, "Εμμ... Κοίτα να δεις. Εγώ δεν τα τρώω, αλλά τα έχω δει μια φορά και μάλλον έτσι μοιάζουν..." Ξέρεις τώρα, μην το πάρεις και πάνω σου!

Που επειδή τα μπαλκόνια των δωματίων μας έβλεπαν το ένα το άλλο με διαφορά ενός ορόφου, η αγαπημένη μας συνήθεια ήταν να μιλάμε μέσα από το δωμάτιο (η ηχομόνωση σε αυτό το κτίριο είναι κεφάλαιο ολόκληρο...), μέχρι που βγαίναμε στα μπαλκονάκια μας, εμένα με έπιανε λουμπάγκο να κοιτάω επάνω, αλλά το γούσταρα απίστευτα πολύ!

Που ήταν η τέλεια συνένοχος στο να υλοποιηθεί το "πάρτυ-έκπληξη" της συγκατοίκου μου, βάζοντας απλά την τέλεια πινελιά: που να την πάμε για να φέρουμε τον κόσμο στο σπίτι;;;

Που μπορεί εγώ να μην το ζούσα (γιατί ξυπνούσα νωρίτερα), αλλά είχε αυτό το φοβερό στυλ όταν προσπαθούσε να ξυπνήσει την συγκάτοικό μου (μετά από τα εγκεφαλικά που βάραγα εγώ για να την ξυπνήσω) και που δεν το χρησιμοποιούσε για να ξυπνήσει την δικιά της συγκάτοικο... (συμπάθειες είναι αυτές...)

Που ήξερε να σε φέρει στα όριά σου, που ήξερε να σε κάνει να τσαντιστείς προκειμένου να μην έχεις μούτρα (τακτική σε τσιμπάω εγώ να πονέσεις για να ξεχάσεις ότι έχεις σπάσει το χέρι σου), που ήξερε να σε διασκεδάσει με τις αμέτρητες ιστορίες της.

Που σου υπενθύμιζε κάθε φορά που αυτό κρινόταν αναγκαίο, ΟΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΠΟΤΕ ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΕΙΣ (βέβαια το έθετε λίγο διαφορετικά, αλλά το νόημα ήταν αυτό).

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αναφέρω στιγμές μόνο από την κοινή μας πορεία στο εξωτερικό. Εκεί γνωριστήκαμε, εκεί "συμπαθήσαμε" η μία την άλλη, εκεί ζήσαμε και τα δύσκολα και τα εύκολα. Εκεί αγαπηθήκαμε!

Οι στιγμές με ένα άτομο της καθημερινότητάς σου - ένα άτομο που θεωρείς "δικό σου" - δεν τελειώνουν ποτέ. Εσείς θα αρκεστείτε σε αυτές.

Τις υπόλοιπες τις κρατάμε φυλακτό για τους εαυτούς μας. Και φροντίζουμε να δημιουργούμε κι άλλες, σε κάθε ευκαιρία...