The temptation: κεφάλαιο τρίτο

Όπως σοφά αναφέρει ο Oscar Wilde στον Ντόριαν Γκρέυ, και εξίσου σοφά τοποθέτησα φάτσα-κάρτα στο blog μου (μόνο νέον δεν του έβαλα να αναβοσβήνει), ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό, είναι να υποκύψεις σε αυτόν. Ας επεξεργαστούμε το πως η θεωρία περνάει στην πράξη... Δύσκολο!

Μου προσέφεραν τον απαγορευμένο καρπό απλόχερα. Η ιστορία μας διδάσκει, άλλωστε, ότι τον καρπό δεν τον ρώτησε ουδείς αν τελικά ήθελε να παίξει αυτόν τον ρόλο...

"Θα φύγεις αρραβωνιασμένη!!!"
"Τι σου φέρνω εγώ, τι σου φέρνω!"
"Έχεις προετοιμαστεί να γνωρίσεις έναν κούκλο???"

Και πολλά τέτοια που με έκαναν να γελώ στο άκουσμά τους, καθότι ήμουν σίγουρη ότι, όσο ωραίος κι αν είναι, εμένα τι με νοιάζει; Για τέτοια είμαι τώρα που βρήκα την ηρεμία μου;;;; Μπα...

Ούτε ψύλλος στον κόρφο μου! Η συνάντηση έγινε σε μια καφετέρια της εθνικής στην Γερμανία, εκεί που επιτέλους συναντήσαμε τους προπορευόμενους συνταξιδιώτες μας. Άρχισα τελετουργικά να χαιρετώ τους υπόλοιπους που ήδη γνώριζα (save the best for last???), κυρίως από αμηχανία. Κάτι τέτοιες στιγμές επιδρά περισσότερο πάνω μου η γνώμη των άλλων, σαν φωνούλες που πετάγονται από παντού τριγύρω από το κεφάλι μου, παρά τα δικά μου μάτια για το τι αντικρύζω. Αν συνυπολογίσεις και το γεγονός ότι και οι 2 είχαμε ακούσει περίπου τα ίδια ως ιστορικό, καθώς επίσης το ότι ένιωθα τις ματιές όλων σαν μικρά καρφάκια πάνω μας την στιγμή της χαιρετούρας, από την αγωνία να πιάσουν κάτι στον αέρα που θα τους δώσει να καταλάβουν την πρώτη εντύπωση, καταλαβαίνεις πόσο άβολη θα ήταν η συνάντηση. Ωστόσο, ανταποκριθήκαμε στις προσδοκίες όλων! Λες και είχαμε συννενοηθεί κρυφά να παίξουμε το παιχνίδι τους! Μέγα λάθος, όπως κατάλαβα εκ των υστέρων... Αλλά ας μη βιάζομαι.

Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή που αναρωτιέμαι πραγματικά τι σκατά συμβαίνει. Γιατί τώρα, γιατί εδώ, γιατί σε μένα; Τα σημάδια έρχονται από το υπερπέραν ως άλλοι μετεωρίτες πάνω στο κεφάλι μου με μοναδικό σκοπό να με αφυπνίσουν και να με κάνουν να σκεφτώ και να δω τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Τέλος πάντων.

Και αυτός έβαλε το λιθαράκι του (ή την κοτρώνα του, όπως το πάρει κανείς) στο να είναι λίγο διαφορετικές οι μέρες εκεί. Υπήρχε ένας άνθρωπος που πλησίαζε τα ενδιαφέροντά μου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην παρέα, πλησίαζε ηλικιακά επίσης και είχαμε συνεχώς θέμα συζήτησης. Τώρα θα μου πεις ότι σου λέω μπούρδες. Όχι. Απλά προσπαθώ να κρατήσω ένα επίπεδο...

Περάσαμε όμορφα. Στα πλαίσια της στενής παρακολούθησης που είμασταν υποχρεωμένοι να υπομείνουμε, μια χαρά τα πήγαμε. Βασικά, απο την πλευρά μου, και να ήθελα να γίνω όσο διαχυτική και χύμα θα ήθελα να είμαι από τη φύση μου (είμαι κοινωνικός άνθρωπος, πως να το κάνουμε), αδυνατούσα. Έκανα πίσω από φόβο μήπως παρεξηγηθώ. Και από τον ίδιο και από τους υπόλοιπους. Άλλωστε δεν θα ήταν η πρώτη φορά που παρεξηγούνται οι συμπεριφορές μου, ακριβώς επειδή αδυνατώ να κρατήσω τα προσχήματα με ανθρώπους που συμπαθώ, ακόμα κι αν τους βλέπω για πρώτη φορά, ακόμα κι αν τους συμπάθησα πριν πέντε λεπτά. Για εκείνον δεν ξέρω. Και δεν ξέρω κι αν θέλω να μάθω. Καλά, θα ήθελα, ας μην κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου. Απλά τελικά πιστεύω ότι η αντίδρασή μου δεν περιείχε "κρυφές επιθυμίες", γιατί αυτό ούτως ή άλλως κερδίζεται μέρα με την μέρα. Και η αλήθεια είναι, τώρα που το σκέφτομαι, ότι στίβω το κεφάλι μου να σκεφτώ μια στιγμή που να τον κοίταξα "διαφορετικά". Δεν υπάρχει. Αυτό ακόμα κι εμένα με ξάφνιασε. Μήπως το "ωραίο" μας αρκεί να το θαυμάζουμε; Να το έχουμε κοντά μας να το θαυμάζουμε; Ποιός μας εγγυάται όμως ότι δεν θα έρθει αυτή η "διαφορετική" ματιά; Κι αν έρθει... Λόγια γνωστών ανδρών μου έρχονται στο κεφάλι. Νίπτω τας χείρας μου.

Τώρα μένει να δω πως θα γίνει να ξεφορτωθώ τον πειρασμό, μη μου μείνει...