Θάρρος ή αλήθεια;

Εγώ πάντα απαντούσα αλήθεια σε αυτό το παιχνιδάκι. Δεν είχα κανένα πρόβλημα να απαντήσω σε ερωτήσεις, ακόμα και ερωτήσεις τελείως αδιάκριτες όπως αυτού του είδους. Αντιθέτως, είχα ενδοιασμούς και σιχαινόμουν από μικρή να κάνω κάτι που δεν θέλω, επειδή το θέλει κάποιος άλλος.

Και από εκεί νομίζω ότι φαίνεται η γενικότερη αντίληψη των πραγμάτων που έχω πλέον. Όταν ο κόμπος θα φτάσει στο χτένι και μου ζητήσεις την γνώμη μου, θα σου ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι αυτό που θα ακούσεις δεν θα είναι κάτι ωραιοποιημένο. Θα είναι η στεγνή πραγματικότητα. Δεν το κάνω από κακία, ούτε σε οποιονδήποτε. Το κάνω σε συγκεκριμένα άτομα του περιβάλλοντός μου και όταν πλέον αυτά τα άτομα ταλαιπωρούνται καιρό. Και λέω ότι θα φτάσει ο κόμπος στο χτένι, ακριβώς γιατί αρνούμαι να συμβουλεύσω άνθρωπο όταν θεωρώ ότι δεν μπορεί ακόμα να με ακούσει.

Και το κάνω για πολύ μικρής σημασίας θέματα, αλλά και για θέματα σοβαρά και "επικίνδυνα". Δεν θα σου κρύψω ότι δεν μου αρέσει το καινούργιο σου μπλουζάκι (καλά, μπορεί να σου πω ότι είναι καλό, απλά ότι εγώ δεν θα το έβαζα), δεν θα σου πω ότι μου αρέσει το μαλλί σου μετά το κομμωτήριο, απλά για να σταματήσεις να γκρινιάζεις. Δεν θα σου κρύψω επίσης ότι δεν μου αρέσει η συμπεριφορά σου σε συγκεκριμένα περιστατικά. Δεν θα μπορέσω ακόμα και να σου κρύψω ότι δεν μου άρεσαν συμπεριφορές άλλων προς εσένα. Και άλλα πολλά, να μην μπαίνω σε λεπτομέρειες.

Και μέχρι τώρα αυτή η τάση τύχαινε μεγάλης εκτίμησης από τους άλλους. Το θέμα είναι άλλο όμως. Αφού εγώ υποστηρίζω σθεναρά το ανεκτίμητης αξίας προσόν που έχει ο άνθρωπος να μιλάει ειλικρινά στον συνάνθρωπο σε θέματα που ο τελευταίος έχει ανάγκη να ακούσει την πραγματικότητα, γιατί με ενοχλεί λιγάκι όταν μου το κάνουνε;;;;

Εκτιμώ το γεγονός ότι έχω δίπλα μου ανθρώπους, είτε από το φιλικό είτε από το οικογενειακό περιβάλλον, που μπορούν να μου παρουσιάζουν την δική τους πλευρά σε θέματα δικά μου, όπως κι αν είναι αυτή, ωμή, σκληρή, θετική, όμορφη, προβληματισμένη, ανήσυχη, ενθουσιασμένη, αρνητική, αναθεματισμένη, γλυκιά.

Κι όμως. Μερικές φορές ξεχνάω το γεγονός ότι αυτού του είδους η προσέγγιση μπορεί να πληγώσει τον συνομιλητή που δεν είναι έτοιμος να την δεχτεί. Και όταν είμαι εγώ το άτομο που δεν είναι έτοιμο να δεχτεί τέτοιον σχολιασμό, γίνομαι θηρίο ανήμερο. Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, οι σκέψεις δεν έχουν αποδέκτη εκείνον που τόλμησε να σου πει τέτοια τέρατα. Οι σκέψεις έχουν αποδέκτη εμένα. Και τον λόγο που δεν άντεξα την πραγματικότητα. Τον λόγο που "ψάρωσα". Και το ερώτημα ξανα-τριβελίζει το κεφαλάκι μου, κάθε φορά.

Αλήθεια ή θάρρος λοιπόν;