Απόσπασμα

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ'αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που 'χεις τη θλίψη του αγριμιού
Τη ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ'όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στον λόφο κυματίζοντας αριστερά
-------------------------------------------------------
Σαν από τοιχογραφία κατεστραμμένη
μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη του ηφαιστείου

Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια

Για σένα μόνο εγώ μπορεί, και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη.

(προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, το απόσπασμα δεν είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ δικής μου έμπνευσης, αλλά ενός ανθρώπου "έμπνευσης")