Επισκέψεις

Πραγματοποίησε τα πρώτα δειλά βήματά του προς την πόρτα μου προχτές. Θέλησε να μπει. Χτύπησε με την άκρη του χεριού του την πίσω πόρτα του σπιτιού μου. Το άκουσα, είδα ποιος είναι, αλλά δεν άνοιξα. Συνέχισα να ασχολούμαι με τα δικά μου.

Χτες προς στιγμήν πίστεψα ότι την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Ότι κατάλαβε το λάθος του και δεν θα με ενοχλήσει ξανά σύντομα. Μπορεί να το πίστεψα και τόσο πολύ που να μην άκουγα αν μου ξαναχτυπούσε. Τον αγνοούσα επιδεικτικά. Ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω. Σιγά-σιγά, με τις δουλειές και τις ασχολίες, τον ξέχασα κιόλας. Και ξέχασα επίσης ότι είναι ύπουλος και επίμονος και, αν θέλει, θα βρει τρόπο να εισβάλλει. Όσο και να αμπαρωθώ.

Χτες το βράδυ τον διαισθανόμουν. Τον ένιωθα τριγύρω μου, να με γελάει και να με καλοκοιτάζει. Κι εγώ στριφογύριζα, λες να αποφύγω το βλέμμα του. Σαν σε σιωπηρή μονομαχία. Έστειλε τους αγαπημένους του συμμάχους - προπομπούς να με προϊδεάσουν. Μην έχοντας αντοχές να καλυφθώ, οι σύμμαχοι εισέβαλαν. Οι παμπόνηρες από το πρωί, τα κατάφεραν αρκετά γρήγορα, με έπιασαν στον ύπνο. Ο ευαισθητούλης ακολούθησε, παρά τη θέλησή του, και δεν προσπάθησε πολύ. Βρήκε ανοικτή δίοδο και μπήκε χτες το βράδυ.

Σήμερα το πρωί χτύπησε το κουδούνι. Δυνατά, επίμονα, αποφασιστικά. Ρώτησα ποιος να 'ναι, με φωνή να τρέμει από την βεβαιότητα της απάντησης του επισκέπτη. Εκείνος απάντησε μονολεκτικά. Καλημέρα. Νόμιζα ότι θα την γλύτωνα. Μπήκε στην είσοδο και ψάχνει τρόπους να σκαρφαλώσει. Ο πυρετός είναι πολύ επίμονο πλάσμα. Έχει βάλει τον ευαισθητούλη βηχα να με ξεγελά, προκειμένου οι παμπόνηρες κρυάδες να βρουν τρόπο να επιτεθούν στα εναπομείναντα αντισώματα του σπιτιού μου. Έχει καλέσει και ενισχύσεις. Ο ραδιούργος πονόλαιμος έχει πάντα την λύση.

Το αποτέλεσμα θα κριθεί στα σημεία.