Ακόμα ένα ταξίδι.

Εάν δεν υπήρχες εσύ, πες μου εγώ γιατί να υπήρχα,
να περιφέρομαι στον κόσμο χωρίς εσένα, χωρίς ελπίδα, χωρίς μετάνοια.

Εάν δεν υπήρχες εσύ, θα προσπαθούσα να εφηύρω την αγάπη,
σαν ζωγράφος που βλέπει κάτω από τα δάκτυλά του να γεννιούνται τα χρώματα της μέρας.

Εάν δεν υπήρχες εσύ, πες μου για ποιόν να υπήρχα εγώ,
για περαστικές που αποκοιμήθηκαν στα χέρια μου, χωρίς να τις αγαπήσω ποτέ.

Εάν δεν υπήρχες εσύ, θα ήμουν ένα ακόμα σημείο σε αυτόν τον κόσμο που πάει κι έρχεται,
θα αισθανόμουν χαμένος, θα είχα ανάγκη εσένα.

Εάν δεν υπήρχες εσύ, πες μου πως θα υπήρχα εγώ, θα προσποιούμουν πως είμαι εγώ,
αλλά δεν θα ήμουν αληθινός.

Εάν δεν υπήρχες εσύ, πιστεύω πως θα είχα βρει το μυστικό της ζωής, τον λόγο:
μόνο για να σε δημιουργήσω. Και να σε κοιτάζω.

Όλο δικό σας (αυτό χωρίς παρεμβολές).

Είναι Joe Dassin. Αναρωτιέμαι πραγματικά πόσο νόημα έχουν τα λόγια αυτά. Ποιός τα λέει και τα εννοεί. Ποιός πραγματικά θα άφηνε το νόημα της ζωής του να εξαρτάται από ένα άτομο. Δεν μας μαθαίνουν ότι όλα στη ζωή ξεπερνιούνται; Ότι όλα θέλουν τον χρόνο τους; Έχει σημασία να το αισθάνομαι τώρα, ενώ μπορεί σε λίγο ή και πολύ χρονικό διάστημα, να αναιρέσω τα ίδια μου τα συναισθήματα; Από την άλλη, θα ήταν τρομερό να αισθανόμαστε τόση εξάρτηση από έναν άνθρωπο για όλη μας τη ζωή, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήταν γονιός. Τότε; Γιατί τόση συγκίνηση; Επειδή είμαστε συναισθηματικοί τύποι; Επειδή ένα τραγουδάκι μπορεί να το θεωρούμε υπερβολή, αλλά μας σηκώνει και την τρίχα κάγκελο; Επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα μπορούσαμε κι εμείς να αισθανθούμε έτσι; Ή απλά επειδή αναδύεται από μια εποχή της γαλλικής κουλτούρας που όλα τα "προϊόντα" της έσφυζαν από αγάπες, έρωτες, πόνο και δάκρυ;

Βρε, ένα μπέρδεμα πρωί-πρωί...