Εργασία και χαρά!

Σήμερα όλα μοιάζουν λίγο καλύτερα. Το μόνο που επιτρέπω ως προβληματισμό στο κεφάλι μου είναι κάτι που μου ήρθε από τα χτες. Και αυτό το κάτι μπορεί να το ονομάσω "ελευθερία έκφρασης" ή και "ελευθερία σκέψης". Χτες έβλεπα μια εκπομπή - το ποιόν της δεν με απασχολεί - ο μόνος λόγος που την έβλεπα ήταν το γεγονός ότι ήταν live μέσα από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Και αυτό μου τράβηξε την προσοχή και έκατσα και το είδα. Το μόνο που μου έμεινε στο τέλος είναι αυτός ο προβληματισμός. Ας γίνω λίγο πιο σαφής. Αυτές οι γυναίκες έχουν βρεθεί εκεί μέσα για κάποιον λόγο. Προφανώς. Άλλες έχουν διαπράξει σοβαρά εγκλήματα και δεν σκοπεύω να ασχοληθώ με αυτές. Δεν με αφορούν. Άλλες είναι εκεί κατά λάθος. Αυτό το πιστεύω. Ένα μικρό ποσοστό σίγουρα πληρώνει αμαρτίες άλλων. Και υπάρχει και ένα ποσοστό που απλά "βρέθηκε στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή". Δεν λέω. Ηθελέσ'τα και παθέσ'τα. Ωστόσο, όλες τους εχτές μου έδωσαν την εντύπωση ότι τους έπνιγε ένα συναίσθημα να μιλήσουν. Να ακουστούν. Να φωνάξουν. Να εκφραστούν. Να παραπονεθούν. Να αδικήσουν. Κι ύστερα ήρθε ο προβληματισμός. Λίγο πριν από τις μέλισσες. Τελικά, μήπως με την φυλάκιση του σώματος, φυλακίζεται και το μυαλό; Φυλακίζεται και η σκέψη; Έτσι πρέπει να γίνεται; Επειδή κάποια στιγμή της ζωής σου έπαιρνες πρέζα, τώρα σου βαράμε ισόβια και δεν έχεις το δικαίωμα να ακουστείς ξανά; Αυτοί οι άνθρωποι απειλούν πραγματικά την κοινωνία μας; Δεν ξέρω πραγματικά. Δεν θέλω να θεωρηθεί ότι υποστηρίζω την πρέζα ή τις καταχρήσεις - τις παράνομες δηλαδή. Προς Θεού. Απλά προβληματίζομαι. Και ζητώ την βοήθειά σας.

Κάποτε συζητούσα με τον αγαπημένο μου φίλο Κ. και υπερασπιζόμουνα με νύχια και με δόντια το ότι δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι η σκέψη μας είναι ελεγχόμενη. Ότι οι ηγέτες, τα μέσα ενημέρωσης, γενικά όλα αυτά που περνάνε σε εμάς, η τηλεόραση κυρίως, τείνουν στο να μας υποδεικνύουν τι να σκεφτούμε. Κι εμείς, σαν καλά παιδιά, το κάνουμε. Μα δεν γίνεται λέει εν γνώση μας. Ε, όχι. Συνεχίζω να μην συμφωνώ. Όσο κι αν προσπαθούν να μας επηρεάζουν όλα αυτά τα μέσα, όσο κι αν μας καθοδηγούν, μέχρι ενός σημείου, δεν μπορεί κανείς - μα κανείς - να πει με απόλυτη σιγουριά ότι μπορεί να γνωρίζει τι σκέφτομαι σε δεδομένη στιγμή. Δεν μπορεί κανείς να ελέγξει τι σκέφτομαι σε δεδομένη στιγμή. Όσο και να με έχει επηρεάσει για να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο, πως μπορεί να είναι σίγουρος ότι τελικά εγώ το σκέφτομαι; Δεν λέω, έχω επηρεαστεί. Αλλά την κριτική μας σκέψη πότε την θάψαμε; Να ζήσουμε να την θυμόμαστε; Μήπως τελικά πέφτεις στο τρυπάκι αλλά σε κάποια φάση ξυπνάς και λες, κοίτα κει να δεις που λίγο ακόμα και θα το πίστευα αιωνίως! Μήπως αυτό έχω πάθει και με το χτεσινό; Μήπως να σταματήσω να σκέφτομαι για σήμερα;

Είπαμε. Έχει πολύ ωραία μέρα έξω. Κι εγώ έχω περάσει ένα ολόκληρο οκτάωρο να προσπαθώ να τελειώσω ένα post. Κι αυτό με διακεκομμένες σκέψεις. Αν βγάλετε συμπέρασμα, θα είμαι χαρούμενη. Τουλάχιστον.