Γαλήνη

Σήμερα η μέρα έχει ένα διαφορετικό αέρα.. Μπορεί το ζώδιό μου να προμηνύει εντάσεις, μπορεί να με κατατρέχει το άγχος, αλλά όλα μοιάζουν να έχουν λίγη σημασία. Το θέμα είναι ότι έχω κέφια! Και όσοι με γνωρίζουν, καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό! Όπως πολύ σοφά θέτει και η Σ. "δεν θα σου ξανατύχει ποτέ να είσαι 26 χρονών, να είναι Νοέμβριος του 2006 και να βιώνεις αυτά που βιώνεις!" Έχει δίκιο. Κι ας την κράζουμε κάθε φορά που το λέει!

Χτες φεύγοντας από την δουλειά στο κέντρο, κατευθύνθηκα προς γνωστό πολυόροφο κατάστημα με είδη σπιτιού για να πάρω ένα δώρο για ένα γάμο που έχω να πάω αύριο. Ωραία πράγματα - να έχεις να ψωνίζεις! Να έχεις σπίτια να γεμίζεις! Μήπως έπρεπε να γίνω διακοσμήτρια τελικά; Τέλος πάντων... Πήρα το δωράκι και μετά ξεκίνησα να βγω Σταδίου να πάρω να εισητήρια για την Cezaria Evora. Στο δρόμο, κάτι μου έκανε κλικ. Είναι εκεί κάπου κοντά στην Ομόνοια ένα μικρό εκκλησάκι, Άγιοι Ανάργυροι νομίζω. Είναι πολύ γραφικό και τελείως αποκομμένο από το χάος που επικρατεί τριγύρω του. Με τράβηξε το φως από τα κεράκια, όπως φαινόταν από το παραθυράκι του. Μεταβολή. Είναι λίγες οι στιγμές που μπορείς να απολαύσεις τέτοιες στιγμές γαλήνης.
Όπως τότε. Στο Θησείο. 25η Μαρτίου. Δευτέρα. Τέλεια αργία. Έχουμε βγει με παρεάκι για μεσημεριανό στην Πλάκα, στο στέκι. Γέλια, κρασάκια, κι άλλα γέλια. Και μετά αποφασίσαμε με την Μ. να πάμε με τα πόδια προς Θησείο, ξέρεις, για χώνεψη. Εκεί λοιπόν, λίγο μετά το Ηρώδειο και λίγο πριν τον Λουμπαρδιάρη, έχει ένα εκκλησάκι. Είχε λειτουργία. Το κρασί είχε κάνει καλά την δουλειά του και μας πήρε ένα δίλεπτο να απαντήσουμε στην ερώτηση "γιατί έχει λειτουργία;" (και τότε δεν είχαμε βάψει ακόμα το μαλλί...) Αφού κοιταχτήκαμε κάπως περίεργα, είπαμε να πάμε να ανάψουμε ένα κεράκι, αν μη τι άλλο, ως εξιλέωση για το δίλεπτο που σου έλεγα πριν. Να το πάλι. Αυτό το αίσθημα γαλήνης. Φύγαμε και συνεχίσαμε την διαδρομή χωρίς να μιλάμε για κανα δεκάλεπτο. Βουτιά στις σκέψεις; Περισυλλογή; Κάτι τέτοιο. Μετά επανήλθε το κρασί στην επιφάνεια. Καταλαβαίνεις.