Οι σύγχρονοι λαβύρινθοι δεν έχουν νήμα...

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον εαυτό μας τον διαλέγουμε, τον διαμορφώνουμε ή αν απλά συμβιβαζόμαστε με αυτό που μαθαίνουμε ότι είμαστε καθώς προχωράμε στη ζωή. Πόσες φορές δεν μονολογούμε "μα που την βρίσκω τόση ευαισθησία (ή και αναισθησία);", "τι καλά θα ήταν να αντιδρούσα κι εγώ σαν τον τάδε...", "μήπως δεν κάνει να αντιδράω τόσο υπερβολικά;" και τόσα άλλα... Αν τον εαυτό μας τον διαλέγαμε, πόσα από τα χαρακτηριστικά μας θα αλλάζαμε νομίζετε; Κι αν τον διαμορφώνουμε στην πορεία, τότε γιατί παραπονιόμαστε για αυτά που δεν μας αρέσουν πάνω μας και δεν κάνουμε κάτι να τα αλλάξουμε; Μήπως τελικά συμβιβαζόμαστε με αυτό που είμαστε; Η είναι αργά να αλλάξουμε όταν τελικά καταλαβαίνουμε τι είμαστε; Η δεν μπορούμε καν να αλλάξουμε;

Έβλεπα ένα έργο τις προάλλες όπου μια μητέρα μίλαγε με τον μέλλοντα γαμπρό της. Και του έλεγε το εξής: Η κόρη μου έχει αρκετά καλά στοιχεία και προφανώς είναι και αυτά που έχεις δει σε εκείνη. Αλλά έχει και 2-3 "κακά". Μην προσπαθήσεις να την αλλάξεις. Προσπάθησε να την κάνεις να τα περιορίσει. Μάλλον τελικά είναι γενικώς καλύτερα να μην προσπαθούμε να αλλάξουμε; Αν όμως καταλήξουμε στο να μην κάνουμε τίποτα ούτε καν για να γίνουμε καλύτεροι; Από την άλλη, περιορίζοντας τα "κακά" μας, αυτομάτως συνειδητοποιούμε ότι τα έχουμε, και στη συνέχεια, προσπαθώντας να τα περιορίσουμε, δεν γινόμαστε καλύτεροι;

Δεν ξέρω αν θέλω να καταλήξω κάπου με όλον αυτόν τον φιλοσοφικό λαβύρινθο. Ξέρω από που ξεκίνησε. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε θέση να απολογούμαι για αυτά που κάνω, για συμπεριφορές παράφρονα, για αντιδράσεις μη-φυσιολογικές. Μα ποιός καθορίζει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; Το δικό σου φυσιολογικό είναι και δικό μου; Και ενός τρίτου; Πράγματα που μερικές φορές ξεχνάμε και φτάνουμε σε σημείο να "απαιτούμε" τα φυσιολογικά από τον περίγυρό μας. Δεν είναι άδικο να κάνουμε τον άλλον να πιστεύει ότι έχει ιδιαίτερη αντιμετώπιση σε ένα θέμα, απλά επειδή έχει διαφορετική από την δικιά μας; Και δεν λέω. Κι εγώ το κάνω. Η τουλάχιστον το έκανα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αλλά ήμουν τυχερή. Βρέθηκα κοντά σε έναν άνθρωπο που μου έμαθε ότι δεν πρέπει ποτέ να απαιτείς από τον άλλο - τον οποιοδήποτε άλλο - να έχει τις ίδιες αντιδράσεις με σένα. Και να του κρατάς μούτρα επειδή δεν τις έχει. Εν ολίγοις, να σέβεσαι την διαφορετικότητά του. Όσο και αν σε επηρεάζει. Και σίγουρα το έχω μειώσει. Το έχω περιορίσει. Είμαι σε καλό δρόμο.

Αυτό το Σαββατοκύριακο λοιπόν, κατάλαβα ότι κι εγώ, όπως όλοι, κάποια στιγμή μαζεύω προτεραιότητες και τις λύνω μια-μια. Μπορεί να "τα ακούω" και να δημιουργώ υποψίες για το κατά πόσο έχω την διάθεση να λύσω κάποια θέματα εντέλει. Μου αρκεί το γεγονός ότι εγώ τα έχω βάλει σε τάξη στο κεφάλι μου και τα λύνω με βάση αυτή την τάξη. Με βάση αυτό το κεφάλι. Το οποίο στο τέλος είτε το βαράω είτε το τρώω είτε το σηκώνω περήφανα. Δικό μου είναι, ό,τι θέλω το κάνω! (όχι πως είπε κανείς το αντίθετο...) Αυτό το ΣΚ το σήκωσα περήφανα.

Και αν πιστεύει κανείς ότι γράφοντας εδώ σήμερα, θα κατάφερνα να λύσω το κουβάρι, είμαστε όλοι πολύ γελασμένοι. Η πολύ διαφορετικοί. Η λίγο ίδιοι. Η λίγο από όλα....

Καλημέρα, καλή εβδομάδα.