Μια εικόνα, χίλιες λέξεις...

Είναι φοβερό. Είναι πραγματικά κάτι ασύλληπτο για το κοινό μυαλό. Είναι κομμάτι της ζωής μας, είναι μια καθημερινότητα σε όλο τον κόσμο, αλλά όταν το βλέπεις και το ζεις από τόσο κοντά, δυσκολεύεσαι να κρατήσεις χαρακτήρα. Και είναι από τις λίγες στιγμές της ζωής μας που δεν χρειάζεται να κρατήσεις χαρακτήρα. Τα συναισθήματα έρχονται και σκάνε μέσα σου: χαρά, ευτυχία, ενθουσιασμός, συγκίνηση, να μην ξέρεις από που να φύγεις! Και το μόνο που σου έρχεται είναι να βάλεις τα κλάμματα! Τα κλάμματα χαράς άλλωστε είναι η ομορφότερη έκφραση ενός ανθρώπου. Έρχεσαι και ανοίγεις τον ψυχικό σου κόσμο μεμιάς και τα μάτια (τα μάτια που ποτέ δεν κρύβουν την αλήθεια) γίνονται συντριβάνι! Εδώ δεν χωράνε δηλώσεις τύπου "έλα τώρα, σταμάτα να κάνεις σαν παιδί!"! Εδώ γίνεσαι παιδί! Και είμαι σίγουρη ότι αυτό ισχύει για όλους. Δεν έχει σημασία αν είσαι συναισθηματικός τύπος, αν έχεις περάσει πολλά στη ζωή σου, αν είναι η πρώτη σου φορά ή η δεύτερη, ούτε καν αν ο γιατρός που σε χειρούργησε μωρό για να σου ανοίξει τα βρυσάκια (το σημείο στα μάτια που βγαίνουν τα δάκρυα), τα άνοιξε λίγο περισσότερο από όσο έπρεπε....
Και ξέρω ότι θα ζήσω κι άλλες στιγμές σαν κι αυτές, αλλά καθεμιά θα έχει ξεχωριστή ομορφιά και ιδιαιτερότητα.

Θα προσπαθήσω να το περιγράψω όσο καλύτερα γίνεται:

Είναι 6,9 εκατοστά, έχει χεράκια, έχει ποδαράκια, έχει μυτούλα, έχει ήδη εγκέφαλο, έχει στομαχάκι, έχει καρδούλα. Και μαζί με την δικιά του, πλέον έχει και την δικιά μου. Είναι το ανιψάκι μου και ανυπομονώ να το γνωρίσω.......