Monday, September 03, 2007

Από δω παν' κι άλλοι!


Βρίσκομαι σε ένα στάδιο. Δεν έχει πολύ κόσμο, και από αυτούς που είναι μέσα, δεν παρακολουθούν όλοι. Μερικοί πιστεύουν ότι γνωρίζουν το αποτέλεσμα, ακριβώς επειδή αυτό θα ήθελαν να γίνει. Άλλοι παρακολουθούν με αγωνία, γιατί δεν έχουν ιδέα τι θα γίνει και αν θα συμβεί αυτό που προτιμούν.

Είμαι στην σειρά εκκίνησης. Κοιτάω δίπλα μου, και βλέπω να είναι στη σειρά μαζί μου αποφάσεις, αποτελέσματα, προσωπικοί φόβοι, αγάπες, σπίτια. Και ακούω τον ήχο της εκκίνησης. Και δεν του δίνω καμία σημασία. Λες και δεν τον άκουσα. Και κλείνω τα μάτια. Όταν τα ξανανοίγω, είμαι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Μόνο που ο αγώνας έχει ξεκινήσει κανονικά, λες και το συνειδητοποιώ εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Και λέω να κάνω ένα βήμα. Αλλά δεν μπορώ. Σύγχυση επικρατεί στο κεφάλι μου και δεν ξέρω αν πρέπει να το κάνω εμπρός ή πίσω. Και κάνω ένα-δυο, άτακτα, στα πλαϊνά. Και επανέρχομαι στη θέση μου, γιατί όλα τα άλλα που μέχρι πρότινος ήταν δίπλα μου, τώρα τρέχουν κανονικά στο στάδιο. Και φοβάμαι μην πέσουν πάνω μου. Και τα κοιτάω να περνάνε δίπλα μου, άλλα πιο γρήγορα, άλλα πιο αργά, απαθής μέσα στην τρικυμία μου. Και ενώ θα έπρεπε να προπορεύομαι αυτών και να τους δίνω και πορεία, τα βλέπω να έχουν πάρει τον δρόμο τους και να πασχίζουν για την πρωτιά. Και ξάφνου όλα μοιάζουν τόσο λογικά...
Το Σπίτι βάζει τρικλοποδιές στην Απόφαση ευνοώντας την Αγάπη. Η Αγάπη έχει ξεχαστεί με τους Προσωπικούς Φόβους και προχωρεί με αργούς ρυθμούς, χωρίς να δίνει σημασία στην εύνοια του Σπιτιού. Το Αποτέλεσμα, νικητής του πρώτου γύρου, τρέχει αγέρωχο, σίγουρο για την νίκη του. Κι εγώ εκεί. Και περνάνε δίπλα μου, δίνοντάς μου ελάχιστη σημασία. Και τα κοιτάω ξανά και ξανά, προσπαθώντας να πιαστώ από κάποιο και να ξεκουνήσω. Και απορώ. Ο κόσμος έχει αρχίζει και φωνάζει. Μου φωνάζει, μπας και με ξυπνήσει. Τους παρατηρώ. Δεν φωνάζουν όλοι. Μερικοί με κοιτάνε υπομονετικά. Ίσως πιστεύουν πως θα αρχίσω κάποια στιγμή να τρέχω. Ή ό,τι δεν χρειάζεται να τρέξω καν...
Και ο αγώνας συνεχίζεται. Δεν έχει τελειώσει ακόμα. Το μόνο που μοιάζει να αλλάζει στην εικόνα αυτή είναι ότι ξυπνάει το μυαλό.
Τι πειράζει που είμαστε σε αγώνα δρόμου και θα αρχίσουμε τα άλματα;;; Σκοπός είναι να αγωνιστούμε. Και είμαι σίγουρη πως όποιος και να νικήσει, θα το αξίζει...

10 comments:

Anonymous said...

Τι παθατε ολες με τα περιεργα ονειρα ?
Νικησανε τα σπιτια και οι αγαπες μου φαινεται ... εετσι :)

Blogaki said...

GO PIETAGI!! GOOOOOO!!!

an205 said...

Να προσέχεις το αντιντόπινγκ κοντρόλ, μην σε "πιάσουν" ντοπαρισμένη....

Mogwai said...

η φωτο είναι το χερι σου μετα τις διακοπες?

jul said...

Ε ρε πρεπει να πάμε ομαδικά σε ψυχίατρο μου φαίνεται...πφφφ αφου μας χαλάνε οι διακοπές..γιατί πάμε????

bicoutti said...

Εμένα πάλι η ευγενική σου ψυχούλα γιατί με παραπέμπει σε κορίνες, κορδέλλες και τα συναφή και όχι σε αγωνίσματα στίβου???

Μάκια

JoaN said...

Να κι ένα ποστ σου που δεν καταλαβαίνω...

pietà said...

@german
Ποιός μίλησε για όνειρο????
@blogaki
RUN FOREST! RUN!
@an205
Μπαααα... Στο κοντρόλ είναι "δικά μας παιδιά"...
@mogwai
Φυσικά!
@jul
Να με συγχωρείς αλλά εγώ δεν θα συμμετέχω, μια χαρά με βρίσκω!
@bicouttι
Προς το παρόν η ευγενική ψυχούλα μου σε περιμένει να την συντροφεύεις τα μεσημέρια σε αγωνίσματα και...μη!
@joan
Μου συμβαίνει κι εμένα συχνά αυτό με τα ποστς μου...

Georgia said...

Και στο 'χα πει να ξεκινήσεις τις προπονήσεις νωρίτερα, δεν άκουγες!! Τρέχουμε τώωωρα, τρέχουμε λέεεμε! ;)

kouneli said...

στην εκκίνηση κρίθηκε ο αγώνας...έχασεσς πολύτιμο χρόνο!