Του φευγιού μου όνειρα

Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο, θα σου 'φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους, δώδεκα τρόμους,
με βύσματα κι εντάσεις φορητές, με πείσματα κι αεροπειρατές

Aν ήτανε η αγκαλιά σου όαση, θα σου 'φερνα δισκάκια για ακρόαση,
στο λίκνισμα της άμμου στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός

Όνειρα - όνειρα
φλόγες μακρινές μου
Του φευγιού μου όνειρα
κι άγνωστες φωνές μου

Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι, σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι,
απ΄τ΄άσπρο σου το χιόνι δίχως σεντόνι, στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί

(το άσμα εδώ)
----------------------------------------------------------------------------------

Τρία λεπτά τραγούδι, τρία λεπτά μοναξιά, ένα μυαλό πιγμένο και σιχτιριασμένο, αρκούν να φέρουν δάκρυα στα μάτια;

Το Σάββατο το βράδυ είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο. Ήμασταν οικογενειακώς σε ένα νησί. Είχα τσακωθεί με ένα μέλος της οικογένειάς μου και ήθελα να σηκωθώ να φύγω. Την έξοδο (κινδύνου;) τη βρήκα στα καταγάλανα και ήρεμα νερά του νησιού. Έπεφτα, κολυμπούσα, ανέβαινα σε βαρκούλες, χαιρετούσα τους βαρκάρηδες, ξανάπεφτα στην θάλασσα. Δεν ήμουν χαρούμενη. Δεν ένιωθα το σώμα μου βαρύ, τα ρούχα μου βρεγμένα. Άκουγα τις φωνές της οικογένειάς μου να με ψάχνουν. Και τους χαιρετούσα από μακριά.

Αν πέφτεις στη θάλασσα για να κολυμπήσεις θα μπλεχτείς σε μια άσχημη υπόθεση χωρίς να υπάρχει λόγος. Λέει ο ονειροκρίτης.....

Και είχε απόλυτο δίκιο. Προσπαθώντας να βοηθήσω, μπήκα στη μέση. Αλλά ξέσπασα τόσο πολύ, τόσο αδικαιολόγητα πολύ. Εκ των υστέρων, προσπαθούσα να σκεφτώ το γιατί. Και ήρθε ένα τραγούδι να μου απαντήσει.

Του φευγιού μου τα όνειρα κάποτε ήταν ποθητά αλλά μακρινά.

Τώρα που είναι τόσο κοντινά, δεν ξέρω αν είναι και ποθητά.

Γιατί να γίνει έτσι;;;;;;