Μέσα στην καρδιά μου υπάρχει ένα αγκάθι. Έχει φυτρώσει και έχει μείνει εκεί για τα καλά. Φύτρωσε για λόγους που εγώ δεν έλεγχα και έμεινε εκεί να μεγαλώνει λίγο-λίγο χωρίς να το θέλω. Στους περισσότερους, ή και σε όλους τους γύρω μου, δεν φαίνεται, δεν το γνωρίζουν. Και κάθε φορά που σκάει καινούργιο κλαράκι, λέω θα το έχω συνηθίσει και δεν θα πονέσει τόσο όταν βγάλει τα μυτερά του ποδαράκια. Και κάθε φορά, πονάει. Πονάει σαν να είναι το πρώτο κλαράκι του, πονάει κάθε φορά λες και είναι η πρώτη. Λες και δεν το γνωρίζω ότι θα βγει, λες και δεν το περιμένω. Και δεν το θέλω, θέλω να φύγει. Μα δεν μπορώ να το βγάλω, πρέπει να ξεριζώσω και την καρδιά μου μαζί. Δεν βγαίνει αλλιώς.
Υπάρχουν μέρες που γλυκαίνεται. Μαλακώνει. Αυτό συνήθως γίνεται λίγο πριν να βγει το καινούργιο κλαράκι.
Σήμερα πάλι ήρθε να με διαλύσει. Το ήξερα, το περίμενα, το αισθανόμουν από χτες, το απωθούσα, λες και μπορούσα να το αποφύγω. Και τώρα νιώθω την πληγή που έκανε το νέο αγκάθι. Την αγγίζω σχεδόν. Κλείνουν γρήγορα οι πληγές αυτές, δεν λέω. Απλά… ίσως δεν επουλώνονται.
Πολλοί θα με πουν υπερβολική. Πολλοί θα κουνήσουν συγκαταβατικά το κεφάλι, συμφωνώντας με αδιαφορία. Πολλοί δεν θα με πιστέψουν καν. Πολλοί δεν θα με πάρουν χαμπάρι. Αλλά κανένας, μα κανένας, δεν θα με καταλάβει. Γιατί, ποιός έχει το ίδιο αγκάθι μέσα του; Δεν ζητάω κατανόηση, ούτε συμπόνια. Θέλω την γωνίτσα μου, να περάσω το διάστημα που χρειάζεται να ξεχάσω την πληγή. Μέχρι την επόμενη φορά…
28 comments:
Το μυστικό είναι να μάθεις να συνυπάρχεις με το τσίμπημα του αγκαθιού. Γιατι τι θα ήταν τα ρόδα χωρίς αγκάθια...
Το ξερω καλα αυτο το αγκαθι.
Δεν φευγει με τιποτα.
Εμενα με ταλαιπωρει χρονια τωρα.
Τι να πει κανεις...
Και να πεις , οτι δεν το εβλεπα απο την αρχη το αγκαθι...
...το εβλεπα, αλλα εκει εγω...
Το ξερο μας το κεφαλι φταιει για ολα.
ζερο.
A....(καταλαβαίνω τώρα)
Δεν θα κρατήσει πολύ το αγκάθι Πιετά , κάποτε θα μαραθεί.
Ισως τοτε να έχεις κρατήσει μια ανάμνηση γλυκιά απο το τσιμπημα του.
Τα αγκάθια ομως γενικά θεωρούνται ζιζάνια...
Ξεριζωσε το , μια τελευταία φορά θα σε πονέσει και τέλος
Τake your time and recover pietaki... (θα μπορούσα να βγω στην ταράτσα και να φωνάξω "Δεν είσαι η μόνηηηηη...." αλλά δε θα νιώσεις καλύτερα έτσι)
Καλημέρα!
Για να το δεις λίγο διαφορετικά:
"Ρόδα της ερήμου"
Σε θάλασσα ρόδινη έπλεα χθες βράδυ
Μεσ' του ονείρου μου την πλάνη βυθισμένος
Της ερήμου λουλούδια απαλά σαν χάδι
Τα ρόδα που μια φορά τον χρόνο ανθίζουν
Κάτω από την αλμυρή έρημο κρυφά
Με υπομονή της ζωής χυμούς μαζεύουν
Και ας ξέρουν ότι μέσα σε λίγα λεπτά
Στον ανελέητο ήλιο μόνα θα καούν
Τριαντάφυλλα της μακρινής Ατακάμα
Με μυρωδιά πλανεύτρα, μνήμης αφύπνιση,
Τέλη του Μάρτη ανθίζετε σαν θάμα
Κόντρα στην λογική και στο νεκρό τοπίο
Τ' άλικο χρώμα σας στην μνήμη μου για πάντα
Κόκκινη θάλασσα σε έρημο αλμυρή
Ξημέρωμα σς κάποιου Μάρτη της τριάντα
Σας είδα στη χώρα που ποιητής εφηύρε
Όπως τα αισθήματα μου έτσι και εσείς
Για της λύτρωσης την μέρα αδημονείτε
Την μέρα που ο ανθός αυθάδης και θρασύς
Την γλώσσα στο σίγουρο θάνατο θα δείξει
Στον κόρφο μου μέσα να σας κρύψω θέλησα
Διαφυγή από τον αφανισμό να δώσω
Μα τ' αγκάθια σας τα μυτερά αμέλησα
Που με τιμώρησαν για την αλαζονεία
Πεπρωμένου δύναμη είναι που ορίζει
Της ερήμου τα ρόδα όπως ο έρωτας
Ν' ανθίζουν σε τόπο που θάνατος μυρίζει
Κι ας είναι σίγουρος ο τραγικός χαμός τους
Ξυπνώντας πρωί μες τα σεντόνια τα λευκά
Στο στήθος, πόνος , τ' αγκαθιού το λάβωμα
Στα χέρια, αίμα , των ρόδων παντού μυρωδιά
Της πλάνης μου ανάμνηση, ροδοπέταλα
(εμπνευσμένο από τον LUIS SEPULVEDA)
@φτερο στον άνεμο
Αυτό προσπαθώ να καταφέρω, νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο...
@zero
Σε αυτή την περίπτωση δεν φταίει το ξερό μου το κεφάλι, καλώς ή κακώς. Αλλά συμφωνούμε ότι δεν φεύγει, με τίποτα...
@theo
Σου είπα..αν το ξεριζώσω, ξεριζώνω και την καρδιά μου μαζί. Δεν γίνεται, γίνεται;;;;
@georgia
Όχι, γιατί παίζει να μην σε ακούσω κιόλας, οπότε μην ξελαρυγγιαστείς!!!! Ευχαριστώ πάντως καλή μου!
@an205
"Ξυπνώντας πρωί μες τα σεντόνια τα λευκά, Στο στήθος, πόνος, τ' αγκαθιού το λάβωμα. Στα χέρια, αίμα, των ρόδων παντού μυρωδιά
Της πλάνης μου ανάμνηση, ροδοπέταλα". Ευχαριστώ...
Δεν ξεχνιέται η πληγή, ούτε το αγκάθι. Τελικά αυτά σε ορίζουν.Κι εσένα και όλους μας.
Σου μιλάω έχοντας καρδιά μίνι κάκτο.
Τα φιλιά μου.
Κάτι έχασα πάλι...
Να φέρω φάρμακo για ζιζάνια, μελίγκρα και δάκο;;;
Πες το μου και τα ψεκάζω όλα να φύγουν!!
Μουτς μουτς!!!
"Θέλω την γωνίτσα μου, να περάσω το διάστημα που χρειάζεται να ξεχάσω την πληγή"-> αμέσως! και ό,τι χρειαστείς βάλε φωνές να ρθούμε :)
Το αγκαθι μπορεί να μην γίνεται να το βγάλεις, γιατί θα σε πληγώσει... Αλλά ψάξε κάπου κ θα βρεις την ρίζα...δεν γίνεται κάπου θα υπάρχει αυτή..και αν την τραβήξεις θα βγει..προσεκτικά και σιγά σιγά να μη σε πάρει χαμπάρι..
:)
@argyrenia
Φιλιά πολλά καλή μου. Πολλά, για να γλυκάνουν μερικά αγκάθια.
@blogaki
Φεύγουν τα αγκάθια με φάρμακο για ζιζάνια;;;;;;
@joan
Εντάξει! Και είμαι σίγουρη ότι θα τις ακούσετε τις φωνές μου!!!
@narita
Εκτιμώ το γεγονός ότι προσπαθείς να βρεις λύση. Το θέμα είναι ότι και την ρίζα την γνωρίζω. Αλλά δεν μπορώ να την βγάλω, σε αυτό το θέμα είναι δεμένα τα χέρια μου. And I just have to live with that...
Εχμ, δεν είμαι σίγουρη οτι καταλαβαίνω, ελπίζω όμως η χειρουργική επέμβαση που προτείνει ο κύριος με τα κουνούπια να γίνει κάποτε εφικτή...όταν 'λυθούν' τα χέρια σου... :)
Λοιπον...
οσο το διαβαζω , τοσο στεναχωριεμαι.
Τεςπα
ζερο.
an de mporeis na to skotoseis apolayse to
noone can make us feel sad without our consent (etsi de grafetai to consent)
rakomelo speaking, mh dinete shmasia se ayto to comment, tha aytokatastrafei!
Αγροτικώς, αν το δεις το ζήτημα και τα τριαντάφυλλα, αγκάθια έχουν. Και να σκεφτείς ότι η ζωή δεν είναι ένας κήπος από δαύτα. ;)
@proserpina
Εγώ ελπίζω κάποια στιγμή να μαλακώσει τόσο πολύ που δεν θα έχει ξανά τη δύναμη να βγάλει νέο αγκάθι...
@zero
Μην στεναχωριέσαι, και αυτά κομμάτι μας είναι.
@spyros
Καλά τα λες, αγαπημένο μου Ρακόμελο! Σε έχω παραμελήσει τώρα τελευταία, το ξέρω, αλλά σκοπεύω να σε επισκεφτώ σύντομα! Χαιρετισμούς στην Ρακή!
@chris
Σωστός... I'll learn to live with it, eventually.
ο Ζερο τα είπε όλα για μένα!!!!!
Το ξερό μας το κεφάλι τα φταίει όλα!!!Γιατι το βλέπουμε το αγκάθι, αλλά σαν μαγνήτης μας τραβάει να πάμε κοντά του....
Το φοβόμουν το αγκάθι από μικρός. Μέχρι πέρσυ πίστευα ότι δεν θα το αποκτήσω ποτέ. Κι όμως, τελικά, έτσι τα έφερε η ζωή ώστε να ριζώσει και σε εμένα, με άσχημο τρόπο. Το μόνο που με απασχολεί είναι μην με δική μου υπαιτιότητα, ριζώσει και πουθενά αλλού. Αυτό είναι το στοίχημά μου για το μέλλον. Όσον αφορά το δικό μου, όπως και όταν περπατώ, θα προσπαθώ να το αποφεύγω και να το αγνοώ. Θα με γρατζουνάει που και που είμαι σίγουρος, αλλά αυτό πρέπει να το αποδεκτώ. Να μην το μεταφέρω πουθενά αλλού δεν θέλω.
Δε λέγεται αγκάθι. Λέγεται αναμνήσεις.
Δε θέλει ξερίζωμα. Θέλει λήθη.
Θα υπάρχει πάντα. Όμως, εσύ, δε θα το σκέφτεσαι.
Μόνο καμμιά φορά, πριν κοιμηθείς θα σε βαραίνει.
Το πρωί όμως, η ζωή θα χαμογελάει ακόμα καλύτερα.
Κι εσύ θα έχεις μάθει πώς να αποφεύγεις τον πόνο του.
0:)
" Μέχρι την επόμενη φορά…"
Το να έχεις αυτογνωσία μερικές φορές δεν έχει καμία, μα καμία σημασία!
Είναι φαίνεται το τίμημα του να κρατήσεις για λίγο το ρόδο.
Και τελικά...ίσως να αξίζει τον κόπο.
Τα φιλιά μου :)
Όπως έχεις καταλάβει, όλοι μας έχουμε μικρά ή μεγάλα αγκαθάκια στην καρδιά...
Πόσο πολύ σε καταλαβαίνω...
@julia
Κι όταν δεν το βλέπουμε;;;;
@siddhartha
Καλώς τα νέα τα παιδιά. Έχεις απόλυτο δίκιο. Απόλυτο δίκιο. Αφού το ξέρουμε, γιατί να το προκαλούμε και σε άλλους...
@aggelos spyrou
Δεν λέγεται αναμνήσεις, λέγεται πραγματικότητα. Πίστεψέ με, ξέρω τι σου λέω. Και έχω μάθει να την αντιμετωπίζω κάθε φορά που χρειάζεται.
@astarti
Αξίζει τον κόπο κάθε φορά. Δεν το συζητώ...
@sofi-k
Καλώς μας ήρθες. Όλοι μας έχουμε, όλοι...
αχ πόσο σε καταλαβαίνω να ΄ξερες... και κάθε φορά που είναι να φυτρώσει το καινούριο κλαράκι όλα πάνε καλά, περνάω τέλεια, γελάω πολύ, λες και η καρδιά μου το κάνει επίτηδες για να αντέξει αυτό που θα έρθει... και όσο και αν το διαισθάνομαι πάντα πονάει το άτιμο!!!
Η πληγη ε?
Αα ναι η πληγη...
ζερο.
"Απο την αρχή της ζωής μας, νιώθουμε τόσο έντονα τη διαφορά του γλυκού απο το πικρό, που αναπόφευκτα κατευθύνουμε όλες μας τις επιθυμίες στις απολαύσεις αναζητώντας να μη γευτούμε άλλη τροφή σ'όλη μας τη ζωή, αγνοώντας στο μεταξύ πως η ψυχή μας ίσως λιμοκτονεί." - ο.γ.
Ταιριάζει δε νομίζεις?
οπως και να χει, πανεμορφο κειμενο pieta
@trillian
Ακόμη και εγώ που γνωρίζω ακριβώς πότε θα βγει το νέο, δεν το αντιμετωπίζω τόσο καλά, όπως βλέπεις...
@zero
"Βαθιά πληγή, παλιά πληγή, μονάκριβη, δική μου.
Την ξεριζώνω απ' την καρδιά,
φυτρώνει στην αυλή μου.
Ανθίζει καταχείμωνο που οι φωνές κοπάζουν,
Έχει τη φυλλωσιά πυκνή και νύχια που χαράζουν.
Αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα μάτια.
Έρχονται σαν τα κύματα κι αφήνουν κατακάθια.
Μαραίνεται απ' το γέλιο μου, πίνει απ' τα δάκρυά μου. Έρχεται στις παρέες μου και κλέβει τη μιλιά μου.
Βαθιά πληγή, παλιά πληγή, πες μου τί να κοιτάξω.
Να μπω σε κόσμο σκοτεινό ή πάλι ν' αγκαλιάσω;"
(Θανάσης παπακωνσταντίνου)
@fight back
Αυτός ο άνθρωπος έχει πάντα κάτι που ταιριάζει, τελικά... Σε ευχαριστώ!
Γκομενικής προέλευσης είναι το αγκάθι;
@alitovios
Now you're talking... Όχι, το αγκάθι δεν είναι γκομενικής προέλευσης...
Post a Comment