Πασχαλινές διαδρομές

Το Πάσχα έχει πολλές παραμέτρους για κάθε άνθρωπο. Καθένας αποκτά τις συνήθειές του, άλλοι το αγαπούν, άλλοι το περνάνε αδιάφορα, άλλοι το περιμένουν πως και πως και άλλοι δεν ξέρουν καν πότε πέφτει.

Τα δικά μου ήταν πάντα ξεχωριστά. Εκτός από τα πολύ παλιά μου, που και να ήθελα, δεν θα τα θυμόμουνα, και ό,τι ξέρω είναι από περιγραφές για το πόσο ωραία είχαμε περάσει τότε - ναι, κι εγώ εκεί ήμουν, αλλά ασχολιόμουν με τις μπούκλες μου. Μετά ήρθαν άλλα. Κάτι αρραβώνες, κάτι γεννητούρια, κάτι προσωπικές "αναστάσεις", τα οποία συνέπεφταν με τον εορτασμό του Πάσχα.

Το Πάσχα για μένα είναι η γιορτή των αισθήσεων. Ξεκινάει σιγά-σιγά την Κυριακή των Βαΐων και, μετά από 7ήμερους εορτασμούς, καταλήγει την Κυριακή του Πάσχα. Έτσι, κάθε αίσθηση, με ορισμένες να έχουν την τιμητική τους, μαζεύουν τα απαραίτητα εφόδια για πολύ καιρό.

Η Όσφρηση βγαίνει στο σεργιάνι πρώτη. Την παρασύρει η ευωδιά από τα βάγια και τα αναζητά. Τα μυρίζεται στον αέρα να πέφτουν σαν βροχή, σαν να καλωσορίζουν κάποιον. Μαζεύει μερικά και τα φυλάει.

Η Αφή ξεκινά να ανταμώσει τα υλικά της. Τα βάζει σε σειρά, τα μετράει, τα ζυγίζει. Κάθε φορά το ίδιο πράγμα. Λες και είναι άγνωστα μεταξύ τους και αποφασίζει εκείνη ποιά θα γνωριστούν με ποιά. Ποια θα συνυπάρξουν με ποια. Το κάθε υλικό μαγεύεται στο άγγιγμά της και παιχνιδίζει. Σαν να παίζουν κρυφτό, βρίσκοντας απόκρυφες κρυψώνες. Κι ύστερα, αποκοιμούνται το ένα μέσα στο άλλο, κουρασμένα από το παιχνίδι. Κι ο ύπνος τους αναδύει τις πιο όμορφες μυρωδιές, παρακινώντας την Όσφρηση να τις ακολουθήσει.

Η Αφή, αφού παραδώσει το δημιούργημά της στην Γεύση, πάει στο καθιερωμένο της ραντεβού. Εκεί μαζεύονται όλες, σαν σε μυστήριο. Ζευγαρώνουν με το λάδι και φεύγουν, ευλογημένες.

Φεύγουν για να συνεχίσουν τα μαγικά τους και να μετατρέψουν την ευλογία σε χρώμα. Κόκκινο, βαθύ χρώμα. Η Όραση ξεκινά να χορεύει στους ρυθμούς της πορφύρας, στο εκθαμβωτικό γυάλισμά της. Γλυστράει, πέφτει, ξανασηκώνεται...

Όταν θα ξεμυτίσει η Ακοή, θα έχει πέσει το σκοτάδι. Θα την τραβήξει ένας βουβός ήχος. Ένας σπαραγμός, ένας θρήνος. Κι όταν φτάσει, θα ταραχτεί από τον ήχο του ξύλου, καθώς το χτυπάνε, ο ένας χτύπος μετά τον άλλο. Το ένα καρφί μετά το άλλο. Και στην ατμόσφαιρα θα επικρατήσει παγωνιά. Παγωνιά, που ανατριχιάζει την Αφή. Η Όραση κρυμμένη, λες και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το κακό. Μόνο το Φως μπορεί να την λυτρώσει...θα το περιμένει με ανυπομονησία.

Κάτι διαφορετικό κάνει την Όσφρηση να βγει στους δρόμους. Κάτι που έρχεται από μακριά, από άλλους τόπους. Και την μαγεύει... Το Άγιο Μύρο ζευγαρώνει με λογής-λογής λουλούδια και αναδύουν ένα άρωμα που καθηλώνει. Η Όσφρηση, ζαλισμένη, το ακολουθεί μέσα στο πλήθος, σα να θέλει να το φυλακίσει μέσα της, να μην της φύγει ποτέ.

Η Ακοή βάζει τα καλά της. Παίρνει την Όραση από το χέρι, την καθοδηγεί. Σύντομα θα βάλει κι εκείνη τα καλά της. Η καθεμιά περιμένει την δική της λύτρωση, την δική της ανάσταση. Το άκουσμα της καμπάνας, να αντηχεί χαρμόσυνα. Το αντίκρυσμα του Αγίου Φωτός, να της φωτίζει τα κλειστά μάτια. Όλες μαζί, χαρούμενες, πάνε επιτέλους να συναντήσουν την Γεύση. Να της πούνε να σταματήσει να κρύβεται, οι πειρασμοί πήραν τον δρόμο της επιστροφής και την άφησαν ελεύθερη!