Sing, sing, sing

Ma quante storie ho già vissuto nella vita e quante programmate chi lo sà
sognando ad occhi aperti
storie di fiumi, di grandi praterie senza confini,,storie di deserti

E quante volte ho visto dalla prua di una barca tra spruzzi e vento, l'immensità del mare
spandersi dentro e come una carezza calda, illuminarmi il cuore

E poi la neve bianca gli alberi gli abeti, l'abbraccio del silenzio, calmarmi in tutti i sensi
sentirsi solo e vivo tra le montagne grandi e i grandi spazi immensi

E poi tornare qui, riprendere la vita dei giorni uguali ai giorni
discutere con te, tagliarmi con il ghiaccio dei quotidiani inverni
No non lo posso accettare

Non e' la vita che avrei voluto mai desiderato vivere
Non e' quel sogno che sognavamo insieme fa piangere
Eppure io non credo questa sia l'unica via per noi

Se stiamo insieme ci sarà un perché e vorrei riscoprirlo stasera
se stiamo insieme qualche cosa c'e' che ci unisce ancora stasera
Mi manchi sai, mi manchi sai...

E poi tornare qui riprendere la vita che sembra senza vita
discutere con te e consumar così i pochi istanti eterni
No non lo posso accettare che vita e' restare qui a logorarmi in discussioni sterili
giocar con te a farsi del male il giorno
di notte poi rinchiudersi
Eppure io non credo questa sia l'unica via per noi

Και όσοι το προτιμάτε σε απόδοση (ελεύθερη πάντα):

Πόσες ιστορίες έχω περάσει στη ζωή, και πόσες ακόμα είναι να έρθουν, ποιος το ξέρει,
να ονειρεύομαι με ανοικτά τα μάτια,
Ιστορίες σε ποτάμια, σε απέραντα λιβάδια χωρίς σύνορα, ιστορίες στην έρημο

Και πόσες φορές έχω αντικρίσει από την πλώρη μιας βάρκας ανάμεσα σε σταγόνες και ανέμους, την απεραντοσύνη της θάλασσας,
να διασκορπίζεται στο βάθος και σαν ένα ζεστό χάδι, να μου φωτίζει την καρδιά

Και το άσπρο χιόνι, τα δέντρα, τα έλατα, η αγκαλιά της ησυχίας, να μου ηρεμεί όλες τις αισθήσεις
Να αισθάνομαι μόνος και ζωντανός ανάμεσα στα ψηλά βουνά και τις ατελείωτες εκτάσεις

Και μετά να γυρίζω εδώ, να ξαναπιάνω τη ζωή από μέρα σε μέρα, όλες ίδιες
Να συζητώ μαζί σου, να με πληγώνει ο πάγος των συνηθισμένων χειμώνων
Δεν μπορώ να το δεχτώ

Δεν είναι αυτή η ζωή που θέλησα να ζήσω
Δεν είναι αυτό το όνειρο που ονειρευόμασταν μαζί προτού να μας κάνει να δακρύσουμε
Και δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που υπάρχει για εμάς

Αφού ήμασταν κάποτε μαζί, υπάρχει ένα γιατί
Και θέλω να το ξανά-ανακαλύψω απόψε
Εάν ήμασταν κάποτε μαζί υπάρχει κάτι
Που μας ενώνει ακόμα και απόψε
Μου λείπεις ξέρεις…

Και μετά να γυρίζω εδώ, να ξαναπιάνω τη ζωή που μοιάζει να μην έχει ζωή μέσα της
Να συζητώ μαζί σου κι έτσι να καταναλώνονται οι ελάχιστες αιώνιες στιγμές
Δεν μπορώ να το δεχτώ, ότι η ζωή έμεινε εδώ για να με φθείρει σε άκαρπες συζητήσεις
Να παίζω μαζί σου τον κακό ολημερίς, το βράδυ πάλι να κλείνομαι
Και δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που υπάρχει για εμάς

Και όσοι είστε ακουστικοί τύποι, εδώ. Καλό Σαββατοκύριακο...