Good times

Ωραίες εποχές τότε. Ανέμελες. Τότε τα καλοκαίρια μου ήταν προδιαγεγραμμένα. Ήξερες το που, ήξερες το πότε, ήξερες και την εξέλιξη…στο περίπου. Ωστόσο, ενώ όλα ήταν τόσο δεδομένα και επαναλαμβανόμενα, υπήρχε μια μαγεία που δεν την άλλαζα με τίποτα. Θα είναι εκεί; Θα έρθει φέτος; Πως θα είναι; Ποιες δυνάμεις του σύμπαντος θα συνωμοτήσουν προκειμένου να γίνει κάτι και να με κρατήσει μετά ολόκληρο χειμώνα; Ποια στιγμή θα κρατήσω από φέτος;

Τότε ξεκινούσαμε να φύγουμε από το σπίτι με προορισμό το παράλιο που θα μας φιλοξενούσε για τους επόμενους 2 μήνες – στην καλύτερη – ή ένα μήνα – στην χειρότερη. Κάθε φορά ένιωθα ότι μετακόμιζα. Στην διαδρομή σκεφτόμουν τα χίλια-μύρια-όσα, μπας και περάσει η ώρα και φτάσουμε επιτέλους. Αυτά κι άλλα τόσα. Όταν φτάναμε, κατέβαζα παράθυρο για να μυρίσω τον αέρα. Λες και μύριζε διαφορετικά… Άπλωνα το χαμόγελό μου να στεγνώσει και έκλεινα τα μάτια μου να αποθηκευτούν οι προηγούμενες εικόνες και να κάνω χώρο για τις επόμενες. Η πρώτη κίνηση μόλις κατέβαινα από το αυτοκίνητο ήταν χαρακτηριστική! Έτρεχα (με τρόπο πάντα) να τσεκάρω τη λίστα. Τα ονόματα στα κουδούνια…ποιοι ήρθαν και φέτος, ποιοι μας την έκαναν, ποιοι άλλαξαν διαμέρισμα και όροφο, ποιοι είναι δίπλα μας, από πάνω μας, από κάτω μας, με ποιους επικοινωνούμε από τα παράθυρα, ποιοι είναι το νέο αίμα. Όλα!!! Όλες οι πληροφορίες ήθελαν να καταγραφούν από το πρώτο δεκάλεπτο. Και μετά τα χαμόγελα (ναι, ήρθε πάλι φέτος), οι στεναχώριες (χμμμ, αλλάξανε διαμέρισμα και τώρα δεν έχουμε οπτική επαφή). Μιλάμε για σοβαρά προβλήματα.

Γενικά είχαμε φτιάξει ένα τέλειο παρεάκι εκεί. Και κάθε φορά ξεδιπλώναμε το ταλέντο μας όλο και περισσότερο. Είτε θες από άποψη ηλικίας είτε από άποψη οικειότητας. Τα πρωινά μας κυλούσαν στην παραλία, με σαφείς περιορισμούς στις συμπεριφορές, καθώς κατέβαιναν και οι οικογένειες μαζί. Τα μεσημέρια οι οικογένειες ανέβαιναν. Κάποιοι έμεναν κάτω. Εμείς ανεβαίναμε για μαμ, κακά και νάνι. Έτσι έπρεπε να κάνουμε, ήμασταν και πιο μικρά. Άλλο που καταλήγαμε να κάνουμε μόνο μαμ, να βοηθάμε σαν σωστά παιδιά στο μάζεμα (λέμε τώρα – πώς να μαζεύεις και να κοιτάς το ρολόι να φύγεις;;;;;), περιμέναμε να την πέσουν οι μεγάλοι και να την κάνουμε για στιγμές ευτυχίας. Τότε νομίζω ότι το μυαλό μας κατέβαζε και περισσότερες ιδέες το δευτερόλεπτο. Για παράδειγμα, δεν είχαμε κινητά, έπρεπε κάπως να συνεννοηθούμε να συναντηθούμε. Δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε τι ώρα θα ήταν αυτό, όμως. Με την (τωρινή) κουμπάρα μου λοιπόν, μέναμε συνήθως σε αντίστοιχα διαμέρισμα, εκείνη στον τρίτο, εγώ στον πρώτο. Τουτέστιν, οπτική επαφή μόνο αν έβγαζες το κεφάλι σου από το μπαλκόνι. Ναι. Και πώς να γίνει να το βγάλεις και να δεις τον άλλον, χωρίς να σου βγει ο λαιμός στο περίμενε;;;;; Τσσς! Λεπτομέρειες. Το κόλπο ήταν απλό: όταν είσαι έτοιμη να κατέβεις, βγάλε ένα παπούτσι να προεξέχει από το μπαλκόνι σου. Κι εγώ το ίδιο. Και ραντεβού στο ασανσέρ!!! Αυτό το ασανσέρ είχε ιστορία από μόνο του. Εκτός από κρυψώνα για τσιγάρα (τα εύσημα για αυτό ανήκουν σε άλλον-εμείς το ρισκάραμε και τα πέρναμε μαζί μας, μόνο τα σπίρτα μας πειράζανε και τα αφήναμε σε μια κολώνα της ΔΕΗ-αιντάααα), εκτελούσε και καθήκοντα κράχτη. Αν το ασανσέρ μύριζε, είχε κατέβει ο Ε. Αν μύριζε έντονα, κατέβαινες με τις σκάλες γιατί θα τον προλάβαινες στάνταρ! Ααααχ, αυτός ο Ε. Καμένες καρδιές είχε συλλογή. Αλλά εμείς εκεί… Κόλλημα ρε παιδί μου, από τα πιο μεγάλα!

Μετά λοιπόν ξεκινούσαμε για τα πιο extreme. Μεσημεριανά πάρτυ σε μαγαζί δίπλα στην παραλία, ξεκινάγαμε με καφεδάκι, τελειώναμε ένας Θεός ξέρει πως. Και ξανά καφεδάκι, να μην μας πάρουνε (ΚΑΙ ΚΑΛΑ) χαμπάρι. Και μετά, το έγκλημα. Ντουγρού για μπάνιο! Μέχρι να νυχτώσει. Εκεί ήταν που έπεφτε το πολύ το γέλιο. Πως δεν πνιγόμασταν, αναρωτιέμαι. Αν έβγαινες και μας κοίταζες από μακριά, θα έβλεπες 10 παιδιά που έπαιζαν έχοντας για τόπι την ευτυχία!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα μεσημέρι (ένα από τα χιλιάδες) όπου καθόμαστε και αναρωτιόμαστε τι θα κάνουμε. Και κάποιος ρίχνει την ιδέα. Πάμε για μπάσκετ. Χμμμ. Ενδιαφέρον, αλλά πως θα πάμε, θέλει μισή ώρα περπάτημα. Θα πάρουμε το αυτοκίνητο του πατέρα μου, λέει ο Α., καθότι πιο μεγάλος και αρχηγός! Μα είμαστε εννιά! Δεν πειράζει, θα στριμωχτείτε λίγο, αλλά θα πάμε… πολύ που θέλαμε… Το πάρκινγκ ήταν από την μεριά του μπαλκονιού μας. Το είχα ένα άγχος, αλλά είχα βεβαιωθεί ότι η μανούλα κοιμόταν… Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο η εξής καταπληκτική σύνθεση: ο οδηγός, 2 άντρες δίπλα του (ο ένας πάνω στον άλλον, με αποτέλεσμα ο ένας να είναι από την μέση και πάνω έξω από το παράθυρο) και πίσω 6 άτομα, σε φάση που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποιο είναι το μπούτι μου. Και ξεκινάμε. Αμ δε. Βγαίνοντας από το πάρκινγκ ακούω μια γλυκιά, γνωστή φωνούλα! «Πού πάτε καλέ;;;;» Ωχ… Η μανούλα όχι μόνο είχε ξυπνήσει αλλά είχε σπάσει και το πόδι του διαόλου και είχε βγει στο μπαλκόνι να το αφήσει, μάλλον. Εγώ κούρνιασα. Το φίδι αποφάσισαν να βγάλουν ο οδηγός, καθότι μεγαλύτερος και άκρως εμπιστεύσιμος από όλους, και, δυστυχώς, ο συνοδηγός. Όχι, όχι ο από κάτω, αυτός δεν ακουγόταν. Ο άλλος, ούτως ή άλλως αυτός φαινόταν! Ο οδηγός άρχισε τα μην ανησυχείτε, εδώ πιο κάτω πάμε, δεν θα αργήσουμε, θα προσέχουμε, μπήκαμε όλοι για να μην μείνει κανείς απέξω…τέτοια. Κάπου εκεί είναι που άρχισε να πείθεται η μανούλα, γιατί δεν θα μπορούσε να κάνει και τίποτα διαφορετικό, σιγά μην με κατέβαζε… εκεί είναι που άρχισε να μιλάει και ο συνοδηγός, όσο πρόλαβε δηλαδή, γιατί η φωνή του χάθηκε στον αέρα όταν κατάλαβε ο οδηγός τι άρχισε να λέει και το γκάζωσε… «μην ανησυχείτε!!! Όλα καλά θα πάνε! Κι εμένα, μην με βλέπετε έτσι, είναι που δεν έχει καθρέπτη το αμάξι στα δεξιά κι έχω βγει να του λέω εγώ….»