Αν

Έχετε σκεφτεί ποτέ πως ένα τεράστιο ερωτηματικό κείται πάνω από το κεφαλάκι του κάθε ανθρώπου; (πόσοι σηκώσατε το κεφάλι να το δείτε;;;;) Όχι, δεν εννοώ αυτό. Πόσα πράγματα μένουν ανεξήγητα στη ζωή μας, για πόσα πράγματα αναρωτιόμαστε τελικά τι και πως και επειδή δεν μπορούμε να λάβουμε μια σωστή απάντηση, τα αφήνουμε ως έχουν;

Ας το γυρίσω σε προσωπικό επίπεδο. Έχω μέσα μου πολλά "αν" που μένουν να απαντηθούν και γνωρίζω καλά πως δεν θα απαντηθούν ποτέ. Δείτε τη ζωή σαν μια γραμμή. Μια γραμμή που μέχρι ένα σημείο δεν έχουμε την γνώση και τα φώτα που χρειάζεται για να της δώσουμε εμείς πορεία. Η πορεία της συνεχίζει περίπου στα ίδια μήκη, με την ίδια ταχύτητα και χωρίς πολλές στροφές, επηρεασμένη κυρίως από εξωγενείς παράγοντες, άσχετα με εμάς περιστατικά και αποφάσεις άλλων. Το γεγονός, π.χ., ότι ο πατέρας κάποιου είναι στρατιωτικός με αποτέλεσμα να μεταφέρεται ανα την Ελλάδα κάθε λίγο και λιγάκι σίγουρα δεν αποτελεί απόφαση δική του, αλλά σίγουρα επηρεάζει την γραμμή του. Αυτό συμβαίνει μέχρι κάποιο σημείο της διαδρομής. Από εκεί κι έπειτα, χωρίς το εκεί να είναι καθορισμένο για όλους, το άτομο παίρνει ένα μολύβι και χαράζει πορεία, επηρεάζοντας την γραμμή του με βάση τις δικές του σκέψεις και αποφάσεις. Σίγουρα η τροφή και η πορεία των προηγούμενων ετών παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά όχι και καθοριστικό. Τα πρώτα χρόνια που αναλαμβάνεις να χαράζεις την γραμμή σου μόνος σου δεν παρατηρούνται μεγάλες αποκλίσεις. Αυτό ίσως να οφείλεται στην φύση των αποφάσεων που έρχεσαι να λάβεις σε τέτοιες ηλικίες. Τουτέστιν, δεν ξέρω κατά πόσο επηρεάστηκε η πορεία μου όταν αποφάσισα να αλλάξω λύκειο και να μην πάω εκεί που έπρεπε να πάω. Σίγουρα τα αποτελέσματα μιας τέτοιας απόφασης τα βλέπεις σε πιο μακροπρόθεσμη βάση, αλλά δεν νομίζω ότι at that time η πορεία υπέστη φοβερές αλλαγές.

Η πρώτη σημαντική στιγμή για την πορεία μου ήρθε αργότερα. Τότε το ένιωθα. Έλεγα και ήξερα μέσα μου πως η τωρινή (τότε) απόφασή μου θα αλλάξει σε σημαντικό βαθμό το ρου. Και το άλλαξε. Δεν μπορώ να πάψω να αναρωτιέμαι που θα ήμουν τώρα αν είχα διαλέξει την κουρτίνα Α αντί για το κουτί Γ. Πόσα θα είχα χάσει από αυτά που έζησα, πόσα άλλα πράγματα θα είχα ζήσει. Ακόμα και το αν θα συνέχιζα να ζω στην χώρα που ζω. Ποιούς ανθρώπους θα είχα γνωρίσει και πόσους ακόμα δεν θα ήξερα καν ότι υπάρχουν, δεν θα ήξερα καν ότι θα μπορούσα να τους αγαπήσω τόσο. Για να δω αν μπορώ έστω και να πλησιάσω να σκεφτώ την διαφορετική πορεία.

Αν είχα φύγει, λοιπόν, τότε:

- δεν θα είχα εσένα δίπλα μου τόσα χρόνια, δεν θα μάθαινα τόσα πολλά από εσένα.

- δεν θα είχα γνωρίσει εσένα. Θα σε ήξερα, αλλά δεν θα είχαν γίνει όλα αυτά που ακολούθησαν. Δεν θα πονούσα τόσο, σίγουρα.

- θα μου έλειπε ένας χρόνος από την ζωή μου που ακόμα πιστεύω ότι ήταν ο καλύτερος και ο πιο γεμάτος. Μπορεί να το ζούσα επί 3, αλλά δεν ξέρω αν θα ήταν το ίδιο.

- δεν θα είχα περάσει από το στάδιο του προβληματισμού και της αναζήτησης του εαυτού μου μέσα από τις πράξεις μου. Θα το περνούσα, αλλά μέσα από άλλες πράξεις, άλλα περιβάλλοντα.

- μπορεί και να μην έγραφα εδώ σε εσάς σήμερα. Μπορεί και να έγραφα.

Μπαααα... ούτε που πλησίασα. Το "αν" είναι ακόμα εκεί, περιμένει την συνέχεια της φράσης. Και θα την περιμένει. Από την άλλη, δεν ξέρω πόσα από τα δρομάκια της πορείας μου θα τα ζούσα ούτως ή άλλως. Πόσους ανθρώπους και πόσες εμπειρίες θα είχα, ούτως ή άλλως.

Και μετά έρχεται ένας όρος που πολύ με προβληματίζει γενικά. Timing. Το σωστό, το λάθος, το τυχερό. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο θέμα στη ζωή μου, για το οποίο πιστεύω ότι το timing ήταν πάντα λάθος (ή μήπως ήταν πάντα σωστό;;;;). Δεν ξέρω. Μάλλον τείνω στο ότι ήταν πάντα λάθος. Γιατί εδώ η άποψη που έχω για τι θα ακολουθούσε αν το timing ήταν σωστό, είναι πιο εμπεριστατωμένη και πιο έντονη μέσα μου. Αλλά δεν υφίσταται. Κι εγώ μαθαίνω, σιγά-σιγά, να ζω με αυτό. Έτσι δεν συμβαίνει πάντα; Και, από την άλλη, υπάρχει ένα άλλο θέμα στη ζωή μου, όπου το timing ως όρος κάνει πάρτυ! Τότε δεν έπρεπε να γίνει, τώρα έπρεπε να γίνει. Τότε δεν θα ήταν όπως είναι τώρα, γι' αυτό και δεν έγινε. Τότε θα είχε λαβωθεί ανεπανόρθωτα, τώρα μπορεί να μην λαβωθεί ποτέ. Μπλα-μπλα-μπλα...

Ουμφ. Τι λαβύρινθος πρωινιάτικα. Και καταλήγω. Έχω μάθει στη ζωή μου να μην μετανιώνω ποτέ και για τίποτα. Είναι ένας μηχανισμός αυτό-συντήρησης. Είναι ότι στηρίζω τις αποφάσεις που έχω πάρει, γιατί την δεδομένη στιγμή που τις πήρα, αυτό σκεφτόμουν και αυτό έπραξα. Έχω μάθει ότι οι αποφάσεις δεν είναι πάντα σωστές. Αλλά τα αποτελέσματά τους τα λούζομαι και τα αποστηθίζω. Τα μετράω, στεναχωριέμαι για αυτά, αλλά κι αυτά δικά μου είναι. Γιατί είναι παιδιά του τρόπου σκέψης μου, είναι χιλιόμετρα στην πορεία μου, είναι κουκκίδες στην γραμμή μου. Βοηθάει, αν το καλοσκεφτείς...

Καλημέρα σε όλους...