Όνειρα και όνειρα... (μέρος 1ο)

...Πήγανε χαμένα. Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα όνειρά μου. Τα εμπιστεύομαι, τα προσέχω, τα παρατηρώ, με ενοχλούν, με τρομάζουν, με συγκινούν, με πληγώνουν, τα ξεχνάω, μου καθορίζουν τη μέρα.

Με τον όρο όνειρο εννοείται μια σειρά εικόνων με σχετική συνοχή και συνέπεια που αναδύονται από το ασυνείδητο κατά τη διάρκεια του ύπνου. Σύμφωνα με τον Σίγκμουντ Φρόυντ, το όνειρο είναι ο πλέον ξεκάθαρος δρόμος (βασιλική οδός) προς το ασυνείδητο. Με τα όνειρα συνδέεται η ανάλυση ονείρων, μια ψυχοθεραπευτική τεχνική που χρησιμοποιεί την ερμηνεία ονείρων ως μέσο θεραπείας.
Η έρευνα πάνω στη διαδικασία του ύπνου στηρίζεται στην πολυυπνογραφία, μία μέθοδο καταγραφής συγκεκριμένων ηλεκτροφυσιολογικών παραμέτρων κατά τη διάρκεια του ύπνου. Με αυτό τον τρόπο έγινε γνωστό πως ο ύπνος διακρίνεται σε δύο στάδια ανάλογα με το αν υπάρχουν ταχείες οφθαλμικές κινήσεις (Rapid Eye Movement, REM) ή όχι (NREM). Τα όνειρα ενεργοποιούνται μόνο στο REM στάδιο, που χαρακτηρίζεται επίσης από πλήρη μυϊκή χαλάρωση.

Όλα αυτά είναι τα γνωστά, η θεωρία. Στην πράξη, αυτό που δεν ξέρω αν τυγχάνει ανάλυσης είναι τελικά το γιατί. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι δεν βλέπουν σχεδόν ποτέ όνειρα. Μήπως απλά δεν τα θυμούνται; Υπάρχουν όνειρα που είναι τόσο ζωντανά, σε κάνουν να νομίζεις ότι όντως έγιναν. Όνειρα που θέλουν να μας πουν κάτι. Όνειρα που απλά κρύβουν τις επιθυμίες μας. Πόσες φορές σας έχει τύχει να δείτε με διαφορετικό μάτι κάποιον ή κάποια, επειδή στον ύπνο σας περάσατε καλά μαζί του/της;;; Το όνειρο δηλαδή ήταν το σπρώξιμο για να δεις κάτι που υπάρχει ήδη; Υπάρχουν όνειρα επαναλαμβανόμενα. Τι κρύβεται στο ασυνείδητο δηλαδή όταν στον ύπνο σου βλέπεις ζωάκια;;;;

Με κυνηγάει ένα όνειρο αυτές τις μέρες. Ένα όνειρο που είχε τόσο ζωή μέσα του, που σε τρόμαζε μόνο στη σκέψη. Το περίμενα πως θα σε δω, ήταν λογικό, τριγύριζες τόσο πολύ στο μυαλό μου αυτές τις μέρες. Αλλά δεν περίμενα να σε δω έτσι. Ήρθε το ασυνείδητο και μου έχωσε ένα χαστούκι, σαν αυτά που δίνανε οι γιαγιάδες στις κόρες τους κάτι χρόνια πριν, όταν γίνονταν "γυναίκες"! Σε κρατούσα και πόναγε η ψυχή μου. Σε κοιτούσα και δάκρυζαν τα μάτια μου εσωτερικά, να μην με δεις, γιατί δεν βοηθάει. Υπήρχε μια intimacy πολύ περίεργη. Επιθυμητή; Νόμιζα όχι. Δεν είχες την όψη της τελευταίας φοράς που σε είδα. Αυτή την όψη προσπάθησα πάρα πολύ να την απωθήσω, άλλωστε. Συνειδητά δεν τα κατάφερα, ακόμα στο μυαλό μου είναι. Ασυνείδητα τα κατάφερα. Ήσουν πολύ ήρεμος. Ατάραχος. Καθόμασταν και μιλούσαμε. Δεν μιλούσαμε ακριβώς. Σε διάβαζα και με διάβαζες. Φοβερή αίσθηση. Σου χάιδεψα τα μαλλιά, που γκριζάρουν όλο και περισσότερο. Απαλή η υφή τους, αν σκεφτείς τον πόνο που τα οδηγεί να γκριζάρουν. Μετά ήρθε η οικογένειά σου. Εκεί ένιωσα πως τους ήξερα χρόνια, κι ας μην τους έχω μιλήσει ποτέ. Πιάστηκε η ανάσα μου. Σκέφτηκα τι περνάνε, πως δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους, στη θέση ΣΟΥ. Σκέφτηκα πως το "γιατί" που τρώει εμένα, εσάς θα σας τρώει πάντα. Τότε ήταν που σκοτείνιασε πάλι το πρόσωπό σου. Τότε ήταν που σηκώθηκα προσπαθώντας να συνέλθω.

Γιατί; Γιατί το ασυνείδητό μου παίζει τέτοια παιχνίδια; Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για σένα; Σε νοιάζομαι ήδη, περισσότερο από όσο θα προλάβαιναν να σε νοιαστούν άλλοι στη θέση μου. Τι περίεργο.

Θέλω μόνο να είσαι καλά, στα όρια του δυνατού. Δεν θα σε ενοχλήσω, δεν θα επικοινωνήσω μαζί σου. Θα μαθαίνω νέα σου, ως συνήθως. Θα ελπίζω να μπορέσεις να ξαναβρείς τον εαυτό σου... Καλό κουράγιο καλέ μου.