Ένα ρητό την ημέρα...

...τον γιατρό τον κάνει πέρα.

Κι επειδή δεν προλαβαίνω να γράψω περαιτέρω ιστορίες, παραθέτω το εξής πανέμορφο.

Το προηγούμενο Σάββατο γυρνούσα από παιδότοπο κουβαλώντας τις τελευταίες μου δυνάμεις για να φτάσω σπίτι, καθώς και τα 2 μου ανίψια που μάλλον είχαν περίσσευμα κρυμμένο στις τσέπες. Εκεί είχα έρθει αντιμέτωπη με την κούραση της ημέρας, έκατσε και την κέρασα καφεδάκι, τα χαρτιά μου, γιατί δεν άντεχα να κάθομαι χωρίς να κάνω τίποτα και δεν θα με αντέχανε τα παιχνίδια να μπω μέσα να παίξω, την ευτυχία τέκνων από 2 έως χέσε με χρονών που εκφραζόταν πανέμορφα με οκτάβες, τους διπλανούς μου συζύγους που ασχολούνταν με το μπάσκετ και τα πόσα αξίζει ο Διαμαντίδης (καλή η συζήτηση, αλλά μέχρι ενός σημείου ρε παλικάρια, ασχοληθείτε και με τίποτα άλλο, βλ. ποδόσφαιρο), τις διπλανές μου συζύγους των διπλανών μου συζύγων που έκραζαν για διάφορα θεματάκια λες και ήταν σε διαγωνισμό ποια θα φωνάξει περισσότερο από τα παιδιά της. Εκεί λοιπόν έπιασα πολλές φορές των εαυτό μου να κολλάει. Μιλάμε όμως για πολύ κόλλημα. Τέταρτο και βάλε. Anyway...

Γυρίζοντας λοιπόν στο σπίτι με τον ως άνω περιγραφόμενο τρόπο, σκάει μήνυμα. Χαίρομαι. Τι θα με βγάλει από τη μιζέρια της στιγμής, τι θα μου προτείνουν για το βράδυ (κουρέλι μεν, αλλά), τι juicy θα μάθω, τι έκφραση αγάπης θα δεχθώ, μπλα-μπλα-μπλα... Βλέπω ότι το μήνυμα προέρχεται από άσχετο άτομο. Έναν φίλο που έχω να δω καιρό, έχω να μιλήσω καιρό. Και λέω, τι να θέλει άραγες;;;; Το μυαλό κάθε κοινού θα πήγαινε σε πρόταση για καφεδάκι, τι κάνεις βρε ψυχή, που χάθηκες, πότε θα σε δούμε, μίλησα με τον τάδε και μου είπε ότι είσαι καλά, πότε θα πας στο νησί σου, πόσο ζηλεύω, τα γνωστά... Μπα. Για πες....!
Το μήνυμα έλεγε:

"Η βία δεν είναι λύση. Η Λία όμως...είναι Βίσση"