'Δες, ότι η ζωή είναι μια στάλα ταξίδι, και πιες, σε ένα φιλί, τον κόσμο, θέλει θάρρος και αλήθεια μαζί,όμως εσύ, είσαι τραγούδι, είσαι πόνος και εγώ, σε κυνηγώ, δε σ' αφήνω γι' άλλο τίποτα πάνω στη γη, ναι, δεν αφήνω την τρέλα αυτή, γι’ άλλο τίποτα πάνω στη γη...'
Αυτό ακριβώς είναι η ζωή. Μια στάλα ταξίδι. Ένα τόσο δα. Μια διαδρομή που μερικές φορές μοιάζει τόσο προκαθορισμένη, ώστε να μην μπορείς να την αλλάξεις με τίποτα. Και τι μπορείς να αλλάξεις, τελικά; Μπορείς να αλλάξεις το τέλος σου; Μπορείς να το διαλέξεις; Μπορείς να το καθυστερήσεις; Να το επισπεύσεις; Μπορείς να έχεις την επιλογή. Πως όμως είσαι σίγουρος ότι αυτή σου η επιλογή δεν καθορίζεται από παράγοντες που ούτε εσύ ο ίδιος δεν φαντάζεσαι, με απώτερο σκοπό να εξυπηρετηθεί το πρόγραμμα;;;
1. Χαιρετώ μια ψυχούλα. Δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούμε καλά. Αλλά σε σκεφτόμουν και το ήξερες. Αυτή η ψυχούλα ήρθε για συγκεκριμένο λόγο στη ζωή. Τώρα είμαι σίγουρη. Γιατί δεν μπορώ να δικαιολογήσω διαφορετικά αυτό που συμβαίνει.
Τα παιδιά της ηλικίας σου, και μέχρι αυτή την ηλικία, είναι ξέγνοιαστα, χαρούμενα, ανέμελα, με στεναχώριες που διαρκούν όσο να επισκευαστεί το παιχνίδι τους ή ώσπου να τους αγοράσουν το γλειφιτζούρι που επιθυμούν. Εσύ έπρεπε να αντιμετωπίσεις το κακό. Το μεγαλύτερο κακό. Και το αντιμετώπισες. Και ήμασταν όλοι τόσο περήφανοι για σένα. Και διατήρησες την ελπίδα μας ζωντανή, με μια φλόγα τόσο μεγάλη. Αλλά το κακό είναι ύπουλο. Πόσα να αντέξει ο ήδη ταλαιπωρημένος οργανισμός σου;
Καλό ταξίδι καρδούλα μου, να δεις που εκεί δεν θα πονάει καθόλου.
2. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν κατηγορία. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Μια βίδα υπάρχει στο κεφάλι μας, και όταν λασκάρει, πολλά μπορούν να γίνουν. Εσύ δεν φαινόσουν να έχεις τέτοιο πρόβλημα. Κι όμως.
Εσύ είσαι το παράδειγμα του «διαλέγω το τέλος μου». Έτσι είναι; Δεν νομίζω. Αν το τέλος σου δεν είχε φτάσει, όσο και να το κυνηγούσες, όσο και να το προκαλούσες, τώρα θα ήσουν ακόμα μαζί μας. Εσύ απλά ήσουν ένα πιόνι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά, ώστε να το δεχτώ μέσα μου, συγγνώμη. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα άφηνες τα παιδάκια σου τόσο νωρίς. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα άφηνες την οικογένειά σου τόσο μόνη.
Καλό ταξίδι να έχεις.
Τι είναι η ζωή; Μην με ρωτάτε, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι μαύρισε η καρδιά μου μέρα που είναι.
Αυτό ακριβώς είναι η ζωή. Μια στάλα ταξίδι. Ένα τόσο δα. Μια διαδρομή που μερικές φορές μοιάζει τόσο προκαθορισμένη, ώστε να μην μπορείς να την αλλάξεις με τίποτα. Και τι μπορείς να αλλάξεις, τελικά; Μπορείς να αλλάξεις το τέλος σου; Μπορείς να το διαλέξεις; Μπορείς να το καθυστερήσεις; Να το επισπεύσεις; Μπορείς να έχεις την επιλογή. Πως όμως είσαι σίγουρος ότι αυτή σου η επιλογή δεν καθορίζεται από παράγοντες που ούτε εσύ ο ίδιος δεν φαντάζεσαι, με απώτερο σκοπό να εξυπηρετηθεί το πρόγραμμα;;;
1. Χαιρετώ μια ψυχούλα. Δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούμε καλά. Αλλά σε σκεφτόμουν και το ήξερες. Αυτή η ψυχούλα ήρθε για συγκεκριμένο λόγο στη ζωή. Τώρα είμαι σίγουρη. Γιατί δεν μπορώ να δικαιολογήσω διαφορετικά αυτό που συμβαίνει.
Τα παιδιά της ηλικίας σου, και μέχρι αυτή την ηλικία, είναι ξέγνοιαστα, χαρούμενα, ανέμελα, με στεναχώριες που διαρκούν όσο να επισκευαστεί το παιχνίδι τους ή ώσπου να τους αγοράσουν το γλειφιτζούρι που επιθυμούν. Εσύ έπρεπε να αντιμετωπίσεις το κακό. Το μεγαλύτερο κακό. Και το αντιμετώπισες. Και ήμασταν όλοι τόσο περήφανοι για σένα. Και διατήρησες την ελπίδα μας ζωντανή, με μια φλόγα τόσο μεγάλη. Αλλά το κακό είναι ύπουλο. Πόσα να αντέξει ο ήδη ταλαιπωρημένος οργανισμός σου;
Καλό ταξίδι καρδούλα μου, να δεις που εκεί δεν θα πονάει καθόλου.
2. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν κατηγορία. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Μια βίδα υπάρχει στο κεφάλι μας, και όταν λασκάρει, πολλά μπορούν να γίνουν. Εσύ δεν φαινόσουν να έχεις τέτοιο πρόβλημα. Κι όμως.
Εσύ είσαι το παράδειγμα του «διαλέγω το τέλος μου». Έτσι είναι; Δεν νομίζω. Αν το τέλος σου δεν είχε φτάσει, όσο και να το κυνηγούσες, όσο και να το προκαλούσες, τώρα θα ήσουν ακόμα μαζί μας. Εσύ απλά ήσουν ένα πιόνι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά, ώστε να το δεχτώ μέσα μου, συγγνώμη. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα άφηνες τα παιδάκια σου τόσο νωρίς. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα άφηνες την οικογένειά σου τόσο μόνη.
Καλό ταξίδι να έχεις.
Τι είναι η ζωή; Μην με ρωτάτε, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι μαύρισε η καρδιά μου μέρα που είναι.
9 comments:
Κουκλίτσα... Δεν έχω τι να πω.... Ο τρόπος που γράφεις με έκανε να ανατριχιάσω... Καλό ταξίδι στην ψυχούλα που έφυγε...
Εχω δαπανήσει χιλιάδες ώρες σκεπτόμενος παρεμφερείς ιστορίες
Κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα
Ειμαστε όλοι πιόνια
Καλό ταξίδι καρδούλα μου, να δεις που εκεί δεν θα πονάει καθόλου.
Ayth h frash me apalynei.
H zwh (prepei na) synexizetai.
Filia
Σε φιλώ.
Κουράγιο σου εύχομαι.
Κανείς δεν έχει απαντήσεις.
Κρίμα.
@ everybody
Comments tomorrow...Thanx anyway.
Τι να πω...τιποτα.... Κριμα μονο... :(:(
Η ζωή όντως συνεχίζεται. Δεν ξέρω τι είναι περισσότερο κρίμα και τι όχι. Το μόνο που μου περνά από το μυαλό τώρα είναι πως πρέπει να συνηθίζω στην ιδέα. Αυτό που έζησα σήμερα, δανειζόμενη τον πόνο άλλων, κάποια στιγμή, ελπίζω στο μακρινό μέλλον, θα το ζω δανείζοντας τον δικό μου πόνο σε άλλους. Και αυτή η ιδέα είναι η χειρότερη από όλες. Γιατί από εκεί περνάμε όλοι. Καλώς ή κακώς. Μια στάλα ταξίδι...
Βρε πιετα μου, κοιτάω αυτό το κείμενο τόσες μέρες και δεν ξέρω τί να γράψω...Τί να πει κανείς...
Δεν χρειάζεται να πεις κάτι proseprina μου. Το κείμενο τα λέει όλα.
Post a Comment