Ο χειρότερός σου φόβος

Αλλάζω κατηγορία. Ούτως ή άλλως, κάθε κειμενάκι που ανεβάζουμε εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό. Μας γνωρίζουμε καλύτερα. Και οι άλλοι, και οι εαυτοί μας.

Η μεγάλη μου η αδελφή παντρεύτηκε σχετικά νωρίς, με αποτέλεσμα και εγώ να είμαι σε μικρή ηλικία. Πάει αυτή. Η δεύτερή μου αδελφή παντρεύτηκε σχετικά αργά (χιχ), με αποτέλεσμα κάποιες από τις ευχάριστες στιγμές να τις περάσουμε μαζί. Και όταν λέω ευχάριστες στιγμές, εννοώ τις στιγμές που οι γονείς λείπουν από το σπίτι. Εκείνες τις περιόδους τις περνάγαμε (εγώ όχι τόσο) στο σπίτι, με τον τώρα γαμπρό μου να έρχεται να κατασκηνώνει, να αράζουμε με τις πυτζαμούλες (κλασσικά εικονογραφημένα), οι δυο τους και εγώ με εναλλασσόμενη παρέα, είτε τον τότε καλό μου είτε την αιώνια καλή μου.

Σε κάποια φάση παντρεύτηκε και η μεσαία (καλά να είναι) και το σπίτι πλέον έμεινε στα χέρια μου. Αυτό έχει τα κακά του (βλ. όλη τη γκρίνια των γονέων, κλπ., κλπ.) αλλά έχει και τα καλά του. Φυσικά.

Το άγχος μου τις πρώτες φορές που πλέον έμενα μόνη μου ξεκίνησε από το τι θα μπορούσα να πάθω και να μην το πάρει χαμπάρι κανένας. Να μπούνε κλέφτες, να με ψεκάσουν ενώ θα κοιμάμαι, να σηκωθώ το πρωί και να βρω το σπίτι άδειο, εμένα χωρίς ρούχα, μπλα-μπλα-μπλα, να γίνει σεισμός και να ξυπνήσω αγκαλιά με το ταβάνι, ευχάριστες σκέψεις, όπως και να το δεις. Το καλοκαίρι του 2005 ήρθε να αλλάξει εντελώς τον τρόπο σκέψης μου. Οι γονείς μου έλειψαν (ωραίες εποχές) 4 μήνες σερί. Εγώ ήμουν προσφάτως (πριν από 3-4 μήνες) χωρισμένη (αυτό ήταν εξίσου καταστρεπτικό). Δεν το ζήτησα να φύγουν τόσο καιρό. Ούτε καν το ευχήθηκα... Κι αν σου κάτσει;;;; Μου 'κατσε.

Ο πόνος και η μιζέρια είχαν εγκατασταθεί μαζί μου στο σπίτι, οπότε και έδιωξα τους φόβους, διότι, πρώτον, είχαμε μαζευτεί πολλοί και, δεύτερον, αυτοί μεταξύ τους δεν πολυσυμπαθιούνται κιόλας. Δεν είχα λόγο να φοβάμαι μην πάθω όλα τα ανωτέρω, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν με ένοιαζε. Τι θα μπορούσε να είναι χειρότερο από αυτό που περνούσα;;;

(δεν μου έχω πει να μην λέω μεγάλες κουβέντες;;;; Αφού μια χαρά τα πάω με τις μεγάλες μπουκιές....)

Τότε λοιπόν είχαμε κανονίσει εκείνο το φοβερό τριήμερο του Αγίου Πνεύματος για το οποίο σας έχω ξαναμιλήσει. Τριήμερο θανάτου, προφανώς, με την επιστροφή να πέφτει Δευτέρα βραδάκι. Κουρέλι η δικιά σου, άυπνη, πιωμένη, κουρασμένη, εξαντλημένη, όλα μαζί. Θέλω να πάω σπίτι, να κάνω μπανάκι και να ξεραθώ. Πάω σπίτι, επισκέπτομαι την τουαλέτα (κανονικά), πάω στο δωμάτιο να αδειάσω βαλιτσάκι sport-billy. Ξανα-επισκέπτομαι την τουαλέτα προκειμένου να εναποθέσω καλλυντικά που είχα μαζί μου. Και εκεί ξεκινάει.

Πρώτος γύρος (ντριιιν)

Δεν είχα ενημερώσει ότι θα επέστρεφα και δεν είχαν προλάβει να στρώσουν το κόκκινο χαλί και μετά από μίνι-σύσκεψη έστειλαν αντιπρόσωπο να με καλωσορίσει. Για τι μιλάω;;; Για την κοινότητα κατσαρίδων φυσικά!!!! Να σου την κουνάμενη η δικιά σου, φόρα παρτίδα πάνω στο χαλάκι του μπάνιου. Πανικός. Τώρα. Άμεσα. Αυτή τον καταλαβαίνει (άκουσε και το μπαμ της πόρτας), εξαφανίζεται. Δεν γίνεται. Ξέρει πολλά, πρέπει να πεθάνει. Ειδικό παρασκεύασμα για τον θάνατό της δεν είχα. Έπρεπε να χρησιμοποιήσω άλλα όπλα. Ενδεικτικά αναφέρω: ΛΑΚ, ΧΛΩΡΙΝΗ, (αυτό που ξεκάζουμε τα ρούχα πριν το σίδερο;;;), ΝΕΡΑ, ΣΚΟΥΠΟΞΥΛΑ, ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ. Ο χώρος της είχε μειωθεί φαντασμαγορικά με κόλπο της μανούλας, βλέπε υγρό για τα πιάτα (πατάς επάνω, κολλάς, δεν μπορείς να φύγεις, σε θαυμάζω να αργοπεθαίνεις κάνοντας θεαματική στροφή 180 μοιρών με άξονα τον εαυτό σου και τελειώνεις την φιγούρα ανοίγοντας πόδια-χέρια). Εν ολίγοις, η σκρόφα ψοφάει, αφήνοντάς μου ένα μπάνιο...άστα να πάνε στο διάολο!!! Ευχαριστημένη πλέον, αρχίζω να καθαρίζω το μπάνιο. Σφουγγαρίσματα, σκατά, ματά, το κάνω λαμπίκο!!! Σημειωτέον, η ώρα έχει αρχίσει να περνάει επικινδύνως κι εγώ δυσκολεύομαι ήδη! Τελευταίο μάζεμα, τις πετσέτες για πλύσιμο, γιατί είχαν εισπνεύσει τα πάντα! (είμαι και καλή νοικοκυρά, μην με βλέπεις έτσι)

Τέλος πρώτου γύρου

Κατσαρίδα - Pieta: 0-1

Δεύτερος γύρος (ντριιιιιιιιιιιιν!)

Η πετσέτα πίσω από την πόρτα (χρήση: κάτω άκρα) μου έκρυβε μια (ακόμα) ωραιότατη έκπληξη. Καθώς την τράβηξα, μαζί με τις γαλάζιες πτυχές της ξεδιπλώθηκε με μια επιβλητική πιρουέτα το δεύτερο μέλος του ντουέτου καλλιτεχνικού πατινάζ που - ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ - εκτυλισσόταν στο μπάνιο μου. ΟΧΙ ΚΙ ΑΛΛΗ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!!!!! Αυτή άκουσε το μπαμ σαν τύμπανο στα αυτιά της και μάλλον θα τινάχθηκε πίσω σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, αλλά αυτό είναι θέμα φαντασίας. Εκεί είναι που κατέρρευσα. Πρώτον, μου αρέσει πολύ το καλλιτεχνικό πατινάζ, αλλά το προτιμώ από ανθρώπους, όχι στο μπάνιο μου. Δεύτερον, παρακολουθούσα μια παράσταση για την οποία δεν είχα καν πρόσκληση, γιατί δεν ήθελα καν να την παρακολουθήσω!!! Τρίτον, έπρεπε να αποφασίσω και ποιος θα περάσει στην επόμενη φάση.....

Μπήκα στο μπάνιο με ύφος Μάρθας Βούρτση (και χέστηκε η κατσαρίδα), κρατώντας στο χέρι το υγρό πιάτων ως άλλη Tomb Raider, χάραξα μια ωραιότατη λωρίδα υγρού χωρίζοντας το μπάνιο σε 2 στρατόπεδα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Δεν ήθελα να κοιτάω το θέαμα των τίτλων τέλους, είχα αηδιάσει τη ζωή μου. Θα την άφηνα να χαρεί το spectacle της την μανταμίτσα, θα αλωνίζει ελεύθερη στο μπάνιο μου, μέχρι να έρθει η στιγμή να οδηγηθεί όμορφα και ωραία στον θάνατό της.

Ανέβηκα στο σπίτι της αδελφής μου να κάνω μπάνιο και χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα με την πίεση στα 20, τα νεύρα τσατάλια, το ύφος Βούρτση κολλημένο, τα μάτια τούμπανο από το κλάμμα για την γκαντεμιά μου μέσα, λυπόμουνα την ίδια μου την ύπαρξη εκείνο το βράδυ. Σηκώθηκα από περιέργεια και πήγα στο μπάνιο. Άνοιξα την πόρτα ίσα-ίσα να δω τι γίνεται. Είχε ξεκινήσει: πατάς επάνω, κολλάς, δεν μπορείς να φύγεις, σε θαυμάζω να αργοπεθαίνεις κάνοντας θεαματική στροφή 180 μοιρών με άξονα τον εαυτό σου... Δεν έμεινα να δω το τέλος. Έκλεισα την πόρτα, ήρθε το χαμόγελο του Καΐλα όταν είχε φαί να φάει στα χείλη μου και έπεσα σε βαθύ ύπνο, με έναν αναστεναγμό.

Τέλος δευτέρου γύρου
Κατσαρίδα - Pieta: 0-1

Τελικό αποτέλεσμα: 0-2

Πλέον, ο φόβος μου τα βράδια (ακόμα και μετά που έβαλα παγίδες-νάρκες-ΤΕΖΑ παντού-βούλωσα σιφώνια-τρύπες-τα πάντα!) εντοπιζόταν κυρίως να μην γίνει καμία επιδρομή εξοργισμένων κατσαρίδων που θρυνούσαν για τον άδικο χαμό των συναδέλφων τους. Δεν φοβόμουν για τους κλέφτες, τους βιαστές και τους διαρρήκτες. Θα τους φόβιζαν και αυτούς οι κατσαρίδες.

Το πρωί που κατέβαινα να πάω στη δουλειά βρήκα μπροστά στην κάτω είσοδο του σπιτιού (απέξω όμως) άλλη μια. Θα μπορούσα να είχα φύγει. Αλλά όχι. Μπήκα πάλι μέσα, πήρα την σκούπα και την έκανα κομματάκια. Οι περαστικοί μάλλον με πέρασαν για τρελή. Λογικό. Αφού συνέχισα να βαράω ακόμα κι όταν δεν υπήρχε τίποτε άλλο να σκοτώσω....