Truth or Dare Part 2

Το καλό με αυτούς τους προβληματισμούς είναι ότι τους βρίσκεις συνεχώς μπροστά σου. Και αυτό σου δίνει την ευκαιρία να τους επεξεργαστείς κάθε φορά υπό διαφορετική οπτική γωνία. Αυτή τη φορά ο προβληματισμός έγκειται στο τίμημα. Και οι δυο επιλογές συνοδεύονται από κάποιο τίμημα που πρέπει να πληρώσεις.

Εγώ ψηφίζω αλήθεια. Να μην λέμε τα ίδια, το θάρρος μπορεί να σε κάνει να προβείς σε πράξεις που απλά στις υπαγορεύουν άλλοι, κι εκεί είναι που εγώ "τσινάω". Λαμβάνοντας υπόψη τις παραμέτρους του καλού ή όχι timing, καταλήγεις ότι χρειάζεται να πεις την αλήθεια.

Εγώ την είπα την αλήθεια. Και πληρώνω το τίμημα. Κι έρχομαι και αναρωτιέμαι: γνώριζα ότι ο συνομιλητής δεν ήταν έτοιμος να την ακούσει; Πίστευα ότι ήταν έτοιμος κι έπεσα έξω; Μήπως ήξερα ότι δεν ήταν έτοιμος να την ακούσει και απλά την είπα διότι θεώρησα ότι θα έπρεπε να ήταν έτοιμος;

Αυτό το τελευταίο είναι το λάθος μου. Η προηγούμενη σχέση μου, εκτός των άλλων, σε συνδυασμό με την συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, μου έμαθε πολλά πράγματα. Ένα από αυτά, το οποίο και κράτησα διότι θεώρησα ότι γενικά θα με βοηθούσε σε όλες τις επόμενες σχέσεις μου, φιλικές και μη, είναι το εξής απλό εκφραστικά και δύσκολο στην πράξη: να μην περιμένεις ποτέ από τον άλλον να αντιδράσει όπως θα αντιδρούσες εσύ. Είναι πολύ σωστό σαν νόημα, αν το καλοσκεφτείς. Ο οποιοσδήποτε άλλος που εμπλέκεται σε μια κατάσταση είναι μια άλλη προσωπικότητα, έχει διαφορετικό τρόπο σκέψης, και αυτό είναι και το ωραίο στις διαπροσωπικές σχέσεις. Η εναλλαγή απόψεων. Η μοναδικότητα του καθενός. Αν σκεφτόμασταν και δρούσαμε όλοι με τον ίδιο τρόπο, θα προχωρούσαμε σε ένα πολύ βαρετό μονοπάτι. Το στοίχημα είναι να το πετύχεις αυτό. Η πρακτική εφαρμογή μιας θεωρίας που θα διευκόλυνε τις ζωές μας. Δεν λέω ότι ο καθένας θα πρέπει να αφήνεται έρμαιο των απόψεών του, χωρίς να δέχεται επιρροές που μπορεί και να τις βελτιώνουν. Αρκεί να πιστεύει βέβαια ότι οι απόψεις του χρειάζονται βελτίωση και να είναι θετικά κείμενος στα ερεθίσματα.

Στο θέμα μας αυτό εφαρμόζεται 100%. Το να διαλέξεις να πεις την αλήθεια αποκτά και ακόμα μια παράμετρο. Δεν πρέπει μόνο να κρίνεις εάν ο απέναντι είναι έτοιμος να την ακούσει ή αν εσύ είσαι έτοιμος να την πεις. Δεν πρέπει να πέσεις στο τρυπάκι του θα έπρεπε να είναι έτοιμος να την ακούσει, ακριβώς επειδή θα ήσουν κι εσύ. Και αυτό το τρυπάκι οδηγεί σε πολλές παρεξηγήσεις. Πρώτον και κύριον, σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ οντως θα ήσουν έτοιμος να την ακούσεις. Θα ήσουν;;; Βάζεις τον εαυτό σου σε αυτή τη θέση και το πιστεύεις, ακριβώς επειδή αυτή την αλήθεια την βιώνεις και την επεξεργάζεσαι καιρό και υποθέτεις ότι εσύ θα μπορούσες να την αντιμετωπίσεις. Δεν βάζεις τον εαυτό σου ΑΚΡΙΒΩΣ στην θέση του άλλου. Να μετρήσεις δηλαδή και τον παράγοντα της άγνοιας. Κι εκεί κάνεις την λανθασμένη εκτίμηση.

Εκεί ακριβώς είναι και που ξεχνάς τελείως το τίμημα. Όλες μας οι πράξεις έχουν αντίκτυπο, καλώς ή κακώς. Το ίδιο ακριβώς τρυπάκι, ως άλλος ζουμερός λωτός, σε κάνει να το ξεχνάς και αυτό. Εν ολίγοις, επειδή εγώ θέλω να το βγάλω από μέσα μου, θα το πω! Όχι με την έννοια "εγώ θα το πω και εσύ βρες τρόπο να το ξεπεράσεις". Είναι περισσότερο "εγώ θα το πω και θα καταλάβεις ότι δεν θα έπρεπε να σε πειράζει γιατί σου είπα την αλήθεια!"

Ουφ... Κι εκεί που το κάνεις το βήμα, σου τα σκάει σιγά-σιγά. Πάρε το γεγονός ότι απαίτησες ο άλλος να σκεφτεί όπως εσύ, πάρε και την άγνοια που σε δέρνει, πάρε και το τίμημα, πάρτα γενικώς, βγες από το τρυπάκι και, αυτή τη φορά, βράσε στο ζουμί σου.

Εδώ σας θέλω μάστορες. Το αμέσως επόμενο τρυπάκι που κινδυνεύεις να πέσεις είναι να αποτραπούν αντίστοιχες συμπεριφορές. "Πήγα να πω την αλήθεια, κι έφαγα τα μούτρα μου, σιγά μην το ξανακάνω!"
Δεν θα μπορούσε να υπάρχει και το τρυπάκι "Την επόμενη φορά θα τα λάβω όλα υπόψη μου";;; Παράγοντας που προφανώς μπορεί να λειτουργήσει και ανασταλτικά, γιατί αν τα λάβεις όλα υπόψη σου, δεν θα το κάνεις. Έτσι πάει;;;

Τι είναι προτιμότερο;;;; Το 'χω χάσει τελείως....