Ο δρόμος, ο πόνος κι ο χρόνος

Πως βλέπει ο καθένας μας να ξετυλίγεται το μέλλον του μπροστά στα κλειστά του μάτια;

Και πως αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;;

Ή στα όνειρά του;


Πικρό το βράδυ σκυθρωπό, αργεί να ξημερώσει

στο σπίτι μέσα το κλειστό

ερημιά έχει φυτρώσει

Με πνίγει τούτη η σιωπή

τούτη η στενοχώρια

στο δρόμο να 'χουνε γιορτή

κι εμείς να ζούμε χώρια

Αυτό το βράδυ δεν μπορώ, γωνιά να βρω ν' αράξω

στο δρόμο τον ερημικό

να βγω και να φωνάξω

------------------------

---------------------

---------------------------

Υπάρχει μια αγάπη και ένας δρόμος που παίζουν με τη ζωή μου εδώ και 9 χρόνια. Φαινομενικά και στην αρχική τους υπόσταση, δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους. Την αγάπη, την άφησα πίσω μου για να ανασάνω από το τέλμα στο οποίο πίστευα πως είχα πέσει εξαιτίας της. Τον δρόμο, τον άφησα πίσω μου, για να προλάβω να ανασάνω, τότε που πίστευα πως μπορούσα ξανά. Η αγάπη ξαναβρέθηκε μπροστά μου. Μόνο που αυτή τη φορά, ήρθε να γίνει ανάσα μου. Κι ο δρόμος ξαναβρέθηκε στο διάβα μου, για να μου φουσκώσει τα πνευμόνια. Η αγάπη και ο δρόμος, αυτή τη φορά, στέκονται απέναντι, με έχουν βάλει στη μέση, και περιμένουν και οι δύο.

Πόσες φορές σου συγχωρείται να γυρίσεις την πλάτη σε κάτι που έρχεται και ξανάρχεται μπροστά σου;;;

Και μόνο με την ιδέα μουδιάζω....