Θέατρο του παραλόγου (ή μήπως όχι;)

- Τι άλλα νέα;
- Τα ίδια και τα ίδια.
- Κι όμως. Φαίνονται όλα τόσο καινούργια.
- Τότε γιατί δεν ενθουσιάζουν όπως κάθε τι καινούργιο;
- Γιατί κάποτε σταματάει ο ενθουσιασμός για το καινούργιο κι έρχεται η ικανοποίηση από αυτό.
- Και πως ακριβώς ορίζεται αυτή η στιγμή;
- Ορίζεται;
- Και η ικανοποίηση δεν συνάδει με τον ενθουσιασμό;
- Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο.
- Εμένα όμως μου λείπουν και τα δύο.
- Τι είναι αυτό που λείπει περισσότερο;
- Η ηρεμία.
- Έτσι απλά;
- Έτσι απλά.
- Θα έλεγε κανείς ότι μπορείς εύκολα να ηρεμήσεις.
- Και όλες αυτές οι σκέψεις;
- Οι σκέψεις δεν τελειώνουν ποτέ.
- Πολύ θα ήθελα να μάθω πότε ξεκινάνε.
- Τι νόημα θα είχε, εφόσον δεν μπορείς να τις ελέγξεις;
- Ούτε να προετοιμαστείς καταλλήλως.
- Μόνο να εντοπίσεις τα θετικά τους και να επικεντρωθείς σε αυτά.
- Ποιος είπε ότι στη ζωή είναι όλα ρόδινα;
- Ποιος είπε ότι δεν είναι;
- Και τελικά τι μας μένει;
- Το ταξίδι…
- Κι αν όλο το ταξίδι είναι άσχημο αλλά το αποτέλεσμα πανέμορφο;
- Δύο μέτρα και δύο σταθμά;
- Ποτέ δεν υποστήριζα κάτι αντίστοιχο.
- Στη θεωρία ή στην πράξη;
- ….
- Κι αυτά δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι.
- Δεν θα ξεχώριζα από τις κοινές πρακτικές.
- Ίσως αποτελεί και θέμα επιβίωσης.
- Βαριά λέξη η επιβίωση.
- Καθημερινή θα την έλεγα. Κάθε μέρα, επιβιώνουμε και από κάτι.
- Συνήθως από τους εαυτούς μας.
- Ο καλύτερος μου φίλος και ο χειρότερος εχθρός μου. Εγώ.
- Λεπτή η γραμμή...
- Όπως σε όλα τα αντίθετα.
- Τότε γιατί κυνηγάμε το ταιριαστό;
- Γιατί είναι δοκιμασμένο.
- Άρα αν ήταν καλό, θα είχε παραμείνει.
- Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι να ρισκάρουν.
- Φτιαγμένοι ή διατεθειμένοι;
- Βασικά, έτοιμοι.
- Δεν είναι καλύτερα να μετανιώνεις για αυτά που έκανες και όχι για αυτά που δεν έκανες;
- Ποιος σου είπε ότι ξέρεις ποτέ;
- Σωστά. Το να κάνεις κάτι, μπορεί να σημαίνει κι ότι δεν κάνεις κάτι άλλο. Όχι μόνο ότι δεν κάνεις τίποτα.
- Αν εξοικειωθείς με την ιδέα, όλα καλά πάνε.
- Απλά υποστηρίζεις μια απόφαση.
- Συνήθως δική σου.
- Συνήθως κάποιου άλλου.
- Ακόμα κι όταν ο ίδιος δεν την υποστηρίζει και τόσο.
- Γούστα είναι αυτά.
- Και βίτσια μη σου πω.
- Καταλήγουμε κάπου;
- Μην ξεχνιέσαι, το ταξίδι έχει σημασία. Και οι σκέψεις που προκύπτουν λόγω αυτού. Και οι εμπειρίες που αποκτούνται σε αυτό. Και αυτά που μετανιώνουμε μέσα σε αυτό. Και τα ερωτήματα που μας δημιουργούνται κατά τη διάρκεια αυτού. Και η σκέψη πως, όταν τελειώσει, μετά πάντα ξεκινάει ακόμα ένα………………

Η Πιετά στις Βρυξέλλες

Οι Βρυξέλλες φιλοξενούν μια ξεχωριστή έκθεση αυτό το φθινόπωρο. Περικυκλωμένη από ένα πέπλο απαλού φωτός, η πρωτεύουσα υποδέχεται την Πιετά του Μιχαήλ Άγγελου, από τις 24 Σεπτέμβρη έως τις 30 Νοέμβρη στο Πάρκο Cinquantenaire.

Φωτογραφίες που αναδεικνύουν ένα γλυπτό; Πόσο περίεργη μπορεί να είναι αυτή η προσέγγιση; Προφανώς, καθόλου, όταν πρόκειται για την θεϊκή Πιετά, το απόλυτο αριστούργημα που φιλοτέχνησε ο Μιχαήλ Άγγελος, και ακόμη λιγότερο, όταν οι φωτογραφίες φέρουν την υπογραφή του Robert Hupka. Στην πραγματικότητα, η έκθεση αποτελεί μια αληθινή αποκάλυψη του αριστουργήματος του Μιχαήλ Άγγελου. Από το 1972 και μετά, χρονιά κατά την οποία σημειώθηκε επίθεση εναντίον της, η Πιετά έχει μετατραπεί σε "μη προσβάσιμη ομορφιά". Στέκεται πίσω από τη γυάλινη προστασία της, υπερυψωμένη, σε απόσταση 6 μέτρων από τους επισκέπτες του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη. Την απόσταση αυτή μηδενίζουν οι φωτογραφίες του Robert Hupka, οι οποίες επιτρέπουν στον θεατή να πλησιάσει στην κυριολεξία το γλυπτό.

Για πρώτη φορά, η έκθεση θα παρουσιαστεί με έναν πρωτότυπο τρόπο. Το Esplanade du Cinquantenaire, επομένως, ντύνεται με το κατάλληλο ένδυμα προκειμένου να υποδεχθεί την Πιετά, όπως την αποθανάτισε ο Robert Hupka.

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.la-pieta.org/

Θα ενημερωθείτε πάραυτα για αυτή τη σουρεάλ συνάντηση!!!!