Ανοίγω τα μάτια και χρειάζομαι ελάχιστα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω το νέο περιβάλλον του δωματίου μου. Σιγά-σιγά, θα το φτιάξω στα μέτρα μου... Επί του παρόντος, ψάχνω την παλέτα μου να δω τι πινελιές θα του κάνω ακόμα.
Έχω ήδη συντονιστεί με το πρωϊνό ξύπνημα, καλά δεν είχα και μεγάλο πρόβλημα ποτέ... Έχω συντονιστεί με τα ωράρια εν γένει. Και τις συνήθειες. Ξέρω ότι νυστάζω λίγο πιο εύκολα εδώ πάνω, ζυγίζω λίγο λιγότερο, τρώω λίγο περισσότερο, πίνω λίγο λιγότερο, και σε γενικές γραμμές, αλλού παν΄ τα ζύγια κι αλλού η ζυγαριά. Αλλά ούτε αυτό με ενοχλεί. Συμβαδίζει με την πρόσφατη τάση μου να αποβάλλω τον προγραμματισμό και την δεδομένη μελλοντική πραγματικότητα (για όσο αντέχω) από την ζωή μου. Δεν με ενοχλεί που έχει ολημερίς συννεφιά. Προχτές είχε ήλιο. Παραπροχτές έβρεχε όλη μέρα, τσουρ-τσουρ-τσουρ... Σιγά το πράμα. Μεθαύριο θα χιονίσει.
Το γραφείο μου έχει έναν τοίχο όλο παράθυρο και εκμετταλεύομαι την κ...φαρδία μου για να αγναντεύω. Θα μου πεις, τι μπορείς να αγναντεύσεις, όταν ο ουρανός προσδίδει στα πάντα έξω από το παραθύρι σου ένα γκρίζο χρώμα; Μάλλον είμαι της άποψης ότι ακόμα και σε γκρίζο φόντο, σκοπός είναι να δίνεις σημασία στο κίτρινο λεωφορείο που περνά, στο άσπρο αυτοκίνητο που παρκάρει, στο πράσινο φανάρι, στην πορτοκαλί διαφημιστική αφίσα, στην φωσφορίζουσα κίτρινη στολή ενός εργάτη στο απέναντι κτίριο, στο πράσινο της φύσης που εδώ δεν τσιγκουνεύεται και μας χαρίζεται εν αφθονία.
Και τι πειράζει που κοιτάζω την πιό βαρετή πόλη της Ευρώπης;;; Να΄ναι καλά οι Έλληνες που ξέρουν να καλοπερνούν ακόμα και σε ένα άδειο, άχρωμο σπίτι. Σκέψου το λίγο...έτσι δεν είναι;;;
Έχω ήδη συντονιστεί με το πρωϊνό ξύπνημα, καλά δεν είχα και μεγάλο πρόβλημα ποτέ... Έχω συντονιστεί με τα ωράρια εν γένει. Και τις συνήθειες. Ξέρω ότι νυστάζω λίγο πιο εύκολα εδώ πάνω, ζυγίζω λίγο λιγότερο, τρώω λίγο περισσότερο, πίνω λίγο λιγότερο, και σε γενικές γραμμές, αλλού παν΄ τα ζύγια κι αλλού η ζυγαριά. Αλλά ούτε αυτό με ενοχλεί. Συμβαδίζει με την πρόσφατη τάση μου να αποβάλλω τον προγραμματισμό και την δεδομένη μελλοντική πραγματικότητα (για όσο αντέχω) από την ζωή μου. Δεν με ενοχλεί που έχει ολημερίς συννεφιά. Προχτές είχε ήλιο. Παραπροχτές έβρεχε όλη μέρα, τσουρ-τσουρ-τσουρ... Σιγά το πράμα. Μεθαύριο θα χιονίσει.
Το γραφείο μου έχει έναν τοίχο όλο παράθυρο και εκμετταλεύομαι την κ...φαρδία μου για να αγναντεύω. Θα μου πεις, τι μπορείς να αγναντεύσεις, όταν ο ουρανός προσδίδει στα πάντα έξω από το παραθύρι σου ένα γκρίζο χρώμα; Μάλλον είμαι της άποψης ότι ακόμα και σε γκρίζο φόντο, σκοπός είναι να δίνεις σημασία στο κίτρινο λεωφορείο που περνά, στο άσπρο αυτοκίνητο που παρκάρει, στο πράσινο φανάρι, στην πορτοκαλί διαφημιστική αφίσα, στην φωσφορίζουσα κίτρινη στολή ενός εργάτη στο απέναντι κτίριο, στο πράσινο της φύσης που εδώ δεν τσιγκουνεύεται και μας χαρίζεται εν αφθονία.
Και τι πειράζει που κοιτάζω την πιό βαρετή πόλη της Ευρώπης;;; Να΄ναι καλά οι Έλληνες που ξέρουν να καλοπερνούν ακόμα και σε ένα άδειο, άχρωμο σπίτι. Σκέψου το λίγο...έτσι δεν είναι;;;
Και τι πειράζει που στο γραφείο κυριαρχεί το μονότονο εκρουδάκι;;; Έχω σχέδιο. Εδώ, θα μπει η αγαπημένη μου φωτογραφία: Paris by night. Εδώ, θα βάλω τις φωτογραφίες των μωρών... Το χαμόγελο ενός μωρού αποτελούσε ανέκαθεν ένα Αυτόνομο Καρτέλ Θετικής Σκέψης. Εδώ, θα βάλω ένα ημερολόγιο, για να σβήνω μέρες - τις γεμάτες ημέρες, τις δημιουργικές ημέρες, τις ευχάριστες μέρες. Οι άλλες, ας μείνουν έτσι, σαν να μην πέρασαν ποτέ. Και πολλά άλλα. Και εδώ θα μπει το μπλε μου λουλουδάκι....
Ένα λουλουδάκι που ισοσταθμίζει το γεγονός ότι δεν είναι αληθινό με το γεγονός ότι η κινητήριος δύναμή του είναι ο ήλιος. Ένα λουλουδάκι που κουνιέται ως άλλο εκκρεμές όταν ο μηχανισμός του ¨αισθανθεί¨ την ύπαρξη φωτός. Και σου χαμογελάει χαρούμενο!
Τα λουλουδάκια αυτά αποτέλεσαν το σήμα κατατεθέν της καμπάνιας περί της δυναμικής των ανανεώσιμων ενεργειών (και ιδιαιτέρως του ήλιου) να παρέχουν ηλεκτρισμό, σε συνδυασμό με την προστασία του περιβάλλοντος (με ειδική επισήμανση στις κλιματικές αλλαγές).
Όλα καλα, λοιπόν... Όλα;;; To be continued...
