"Εσείς ποιό δωμάτιο είστε;;;;"
"Το 216!"
"Φτου! Είμαστε σε άλλο όροφο!"
"Μ'αρέσει που τα είχαμε κλείσει και δίπλα-δίπλα..."
"Ε, εντάξει, αργήσαμε και λίγο να φτάσουμε. Μπορεί να τα δώσανε..."
"Για πάμε, για πάμε!!!"
"Με τους άλλους δώσαμε ραντεβού ή θα μιλήσουμε;;;"
"Εμείς σε πόση ώρα κάτω;;;"
"Καλά, μην το δέσετε κιόλας...."
Κάπως έτσι ξεκίνησε το στόρυ. 9 άτομα. 4 δωμάτια. 2 ξενοδοχεία. Μία πόλη. Μια ομορφιά, Κυριάκο. Εγώ δεν είχα ποτέ το άγχος ότι αυτά τα 9 άτομα, τα μισά εκ των οποίων γνωρίζονταν είτε καθόλου είτε ελάχιστα με τα άλλα μισά, δεν θα μπορέσουν να τα βρουν. Καλή διάθεση να υπάρχει βρε αδελφέ! Ταξιδάκι και τσαντίλες, έχουν τσακωθεί χρόνια και, όσο περνάει από το χέρι μου, δεν θα τα ξαναβρούνε και ποτέ...
Στο θέμα μας. Η Βιέννη ήταν υπέροχη. Οικοδέσποινα από τις καλές. Έβγαλε από το συρταράκι της 3 ηλιόλουστες μέρες και είπε να τις χρησιμοποιήσει. Ατελείωτα τα μονοπάτια για να ανακαλύψουμε τις ομορφιές της, τις πάλαι ποτέ αρχοντικές συνοικίες της που έχουν αφήσει βαθιά χαραγμένη την αίσθηση της πολυτέλειας και του bon viveur.
Και κάπου εκεί στη μέση, 9 τρελαμένα τουριστάκια να ψάχνονται, να τρέχουν να προλάβουν το τραμ χωρίς εισητήριο, να τραγουδάνε ωσάν γνήσιοι Ελληνάρες σε άκρως παραδοσιακή βιεννέζικη ταβέρνα, να κουτρουβαλάνε σαν "γιουβαρλάκια", "ντολμαδάκια" και "βαρελάκια ρε μαλάκα τα λένε" στους κήπους που κάποτε το πρωτόκολο δεν σε άφηνε ούτε να πατήσεις το χορτάρι, να ποζάρουν στον φακό των επίδοξων φωτογράφων-μπορώ-να-δουλέψω-και-στα-μπουζούκια, να κάνουν γνωριμίες στο μετρό μπας και καταλάβουν που βρίσκονται, να εξηγούν σε Τούρκο ταρίφα γιατί δεν κάνουν τρίο, να τσακώνονται με την ρεσεπτιονίστ γιατί είναι ηλίθια (so simple), και να περνάνε τέλεια.
Τι συγκράτησα από τον καθένα ξεχωριστά:
- Το "guest - κοτοπουλάκι" να μας ζητάει να τραγουδήσουμε Πασχάλη Τερζή.
- Τον "ασβό" να ανεβαίνει στα τραπέζια ως άλλος Σάκης Ρουβάς στο Αίμα-Δάκρυα-κι-Ιδρώτας.
- Την "Μάρθα" να κουτουλάει πάνω στην κολώνα.
- Την "Αγνή" να γελάει υποχθονίως και να μην σου δίνει περιθώριο να της την πεις που καθυστερεί.
- Τον "Ξάδελφο" να ρωτάει το γκαρσόνι: "Ναι, αλλά τί γλυκά είχατε;"
- Τον "Αδελφό" να χορεύει ζεμπεκιά ως άλλος Κούρκουλος.
- Τον "Δεν βγαίνω μάνα μου" να πίνει μπύρες-πίνει μπύρες-πίνει μπύρεεεεες και να παίρνει προαγωγή από άλογο σε σταυλάρχη...
- Την "Γενεθλιάζουσα" ως ξαδέλφη της βασίλισσας να μην μπορεί να προφέρει το όνομα του επιτελάρχη Φον Βοουνφκ_χεν.
- Την "Υπηρέτρια" μετά τον καβγά, να την ρωτάνε το room number και να απαντά "Τι room number ρε καριόλη"!
...και άλλα τόσα. Και άλλα πολλά. Εις το επανειδείν παίδες. I had the time of my life and I owe it all to you!!!
