Χτύπησα το κουδούνι. Η είσοδος δεν μου θύμιζε τίποτα, αλλά κάτι μου έλεγε ότι το έχω ξαναχτυπήσει αυτό το κουδούνι. Ακούμπησα την πόρτα και εκείνη άνοιξε μόνη της. Με έβγαλε σε ένα δάσος. Άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες, να αποθηκεύσω όση ομορφιά έβλεπα. Η όσφρηση συνδέεται άμεσα με τη μνήμη άλλωστε. Άρχισα να περπατάω, το έδαφος ήταν σταθερό, αν και περιέργως μαλακό. Χωρίς αυτό να με φοβίσει, άφησα το βλέμμα μου να περιφέρεται, λες και αναζητούσε ένα σημείο επαφής, ένα σημείο να πιαστεί. Το κελάηδισμα ενός πουλιού δίπλα μου είχε συμβαδίσει με την αγωνία στα μάτια μου, το ερωτηματικό του νου και την κρυφή επιθυμία να βρω απαντήσεις. Τη φωνή του πουλιού κατανόησε με το θεϊκό του χάρισμα ο μάντης. Και κατανόησε και τις αισθήσεις μου συνάμα. Άφησε το σκήπτρο του να τον οδηγήσει, ως άλλη όραση, κοντά μου. Μια υπόσχεσή σου, όνειρα να κάνω. Κι έφυγε, αργά τα βήματα, που όμως έμοιαζαν να μην ακουμπούν τη γη. Με άγγιξε. Έφυγαν λόγια από μέσα μου, με το νόημά τους να λιώνει κάθε κρύσταλλο. Στου κεριού τη φλόγα σε κοιτώ, στης ψυχής το βάθος σ’ ακουμπώ, κι όλα γίνεσαι έτσι απλά σ’ ένα λεπτό, κι όλα τα ζω, όλα τα ζω.
Ξαφνιάστηκα. Σπασμωδικές κινήσεις με έκαναν να κοιτάω αριστερά-δεξιά μου, μήπως τα λόγια προέρχονταν από αλλού. Από ένα αλλού τόσο όμοιο με μένα;;;
Προχώρησα. Η Χαρικλώ στεκόταν, πιστή σύντροφος, τρυφερή μάνα, με ένα απαλό χαμόγελο στα χείλη. Έσκυψα το κεφάλι και έκλεισα τα μάτια, νεύμα ευχαρίστησης και αποδοχής του μύθου που έφερε τον μάντη μπροστά μου. Άρχισε να μιλάει, να συνεχίζει το προηγούμενο δικό μου παραλήρημα. Μη χαθείς, να μείνεις πάντα εδώ, τα σκαλιά σου δώσ’ μου ν’ ανεβώ, κι αν γλιστρήσω θ’ αφεθώ μες το κενό, να σ’ αγαπώ. Κι όμως. Αυτό το αλλού ήταν τόσο όμοιο με μένα.
Ξαφνικά τα λόγια μας ταίριαξαν, πιάστηκαν χέρι-χέρι και έφυγαν για το παιχνίδι της επανάληψης. Η Ηχώ ξεπήδησε από το βράχινο σπίτι που της χάρισαν οι Θεοί και μου έκλεισε το μάτι. Η μελωδική φωνή της έκανε τα λόγια να μοιάζουν άσμα συνοδευόμενο από τον αυλό που της δίδαξαν οι Μούσες. Μέσα στα μάτια της διάβασα τον θρύλο. Και ορκίστηκα. Ορκίστηκα να μην κυνηγήσω τον Νάρκισσο. Ορκίστηκα να μην αφήσω κανέναν να με κάνει να χάσω την φυσική μου υπόσταση. Ορκίστηκα να περιφρονήσω τον έρωτα του σάτυρου. Ορκίστηκα να φορέσω, ως άλλος Απόλλωνας, ένα κλαδί Δάφνης στο κεφάλι μου, και να παρηγορηθώ όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλω. Η Ηχώ ξανακλείστηκε στο σπίτι της και οι όρκοι μου σκόρπισαν σε όλο το δάσος σαν πορφυρά ρόδα με αβέβαιη πορεία προς το έδαφος, τρικλίζοντας στον άνεμο.
Ένα πέταλο ήρθε και στάθηκε στον ώμο μου. Το πήρα στοργικά στις παλάμες μου και το φύσηξα, με πνοή από τα βάθη της ευτυχίας, ως άλλον κλέφτη που τον στέλνει ένα παιδί να του βρει τη χαρά. Το ρόδο ξεκίνησε να φύγει έως ότου βρήκε τις παλάμες της Αδράστειας. Η Ίδη φαινόταν ελάχιστα πίσω από τον δεξί της ώμο, ανέκφραστη να παρακολουθεί τις κινήσεις της αδελφής της. Το ρόδο είχε σύντομο ταξίδι. Οι νύμφες θα το έδιναν τροφή στην Αίγα Αμάλθειας, προκειμένου να δυναμώσει, να παράγει το πολύτιμο γάλα της προτού το θεϊκό βρέφος λαίμαργα το καταβροχθίσει.
Συνέχισα την περίεργη περιπλάνηση στα μονοπάτια. Ίσως η ελπίδα να βρω τις απαντήσεις που ψάχνω να με ακολουθούσε, ίσως να προπορευόταν κιόλας. Ίσως και να είχε κρυφτεί μέσα μου, από φόβο. Οι σκέψεις μου με έκαναν να σκοντάψω πάνω σε κάτι. Όταν είδα τι είναι, μειδίασα. Μια πανέμορφη ζυγαριά, βγαλμένη από τον γρίφο με τον Αρχιμήδη. Πως θα το καταφέρω; Πώς θα μαζέψω όλα τα απαραίτητα υλικά που πρέπει να βάλω σε κάθε μεριά της, ώστε το αποτέλεσμα να βγει σωστό; Πως θα είμαι σίγουρη ότι το αποτέλεσμα που θα βγει δεν θα έχει αλλοιωθεί από την βαρύτητα που δίνω εγώ, επηρεασμένη από την ψυχολογία του δάσους, στα απαραίτητα υλικά;;;;
Ο χρόνος σταμάτησε εκεί. Κάτι γεννήθηκε στα μάτια μου. Κάτι έδωσε φτερά στο σώμα μου. Και ακόμα αιωρούμαι…
(το παρόν βγαίνει κατ' αίτημα του φίλτατου και του αφιερώνεται!)
