Τούνελ. Χωρίς φως.

Το οποίο ξεκινάς να διασχίζεις και εκεί περίπου στα μισά, ή λίγο πριν ή λίγο μετά, δεν έχει σημασία που, σταματάς. Και μένεις εκεί. Και το αποκαλούμενο "φως" σιγοσβήνει. Και μένεις στο σκοτάδι. Και αποφασίζεις ότι και το σκοτάδι χρειάζεται μερικές φορές, βοηθάει. Βοηθάει να έχεις σκοτάδι γύρω σου, για να βρεις την δύναμη να ανάψεις το εσωτερικό φως. Και αποφασίζεις να μείνεις στο τούνελ. Αποφασίζεις ή δικαιολογείς; Δικαιολογείς την αδυναμία να σηκωθείς στα πόδια σου και να τρέξεις προς την έξοδο. Διότι γνωρίζεις που είναι η έξοδος, μόνο και μόνο επειδή θυμάσαι καλά από πού μπήκες. Όχι γιατί η έξοδος έχει φως. Όχι γιατί η έξοδος έχει φως. Η έξοδος δεν έχει φως. Μάλλον ούτε η είσοδος. Και η είσοδος δεν μπορεί να γίνει έξοδος, αυτό θα σήμαινε αναίρεση της διαδρομής μέχρι εκεί, θα σήμαινε άρνηση των λόγων που σε έφεραν στη σημερινή σου θέση.
Κι αν το καλοσκεφτείς, η δική σου έξοδος μπορεί να είναι είσοδος για κάποιον άλλο. Αλλά σε αυτό το τούνελ, δεν βλέπεις κανέναν. Δεν θέλεις να δεις κανέναν. Ούτε θέλεις να σε δει κανένας. Και καταλήγεις στο ό,τι θα μείνεις ακόμα λίγο σε αυτό το σημείο. Και προσπαθείς να ανάψεις λαμπάκια, να κάνεις την παραμονή σου ευχάριστη. Και στην αρχή το κόλπο πιάνει, γιατί τα λαμπάκια κάνουν τη σκιά σου να φαίνεται διαφορετική στον τοίχο. Κάνουν τη σκιά σου να φαίνεται. Αλλά για πόσο; Και μετά κάτι γίνεται. Η ηχομόνωση εξασθενεί. Ή οι αισθήσεις υπερισχύουν της άρνησης. Και αισθάνεσαι τις διαδρομές από τα διπλανά τούνελ. Και ακούς ευχάριστες νότες. Ίσως και να διακρίνεις ήχους, αντιδράσεις, καταστάσεις που σου θυμίζουν κάτι. Σου θυμίζουν τη δική σου πορεία. Τη δική σου είσοδο στο τούνελ. Και πιστεύεις ότι κανείς άλλος δεν θα κολλήσει στο δικό του τούνελ, θα καταφέρει να βγει. Δεν μπορείς να εύχεσαι το αντίθετο. Αλλά ζηλεύεις. Και εκεί στο σκοτάδι, το παραδέχεσαι. Εκεί, τα παραδέχεσαι όλα. Στον εαυτό σου. Σε κανέναν άλλον. Δεν χρειάζεται να ξέρει κανένας άλλος.
Και μετά; Περιμένεις. Τί περιμένεις ακριβώς; Να βρεις τη δύναμη, να ξεκουνήσεις και να αρχίσεις να περπατάς προς την έξοδο; Να περπατάς, δεν χρειάζεται να τρέχεις. Γιατί πιστεύεις ότι αν βγεις - ή όταν βγεις - όλα θα είναι καλύτερα. Θα είσαι εσύ καλύτερα. Ή μήπως περιμένεις να ανάψει ένα φως στην έξοδο, να σου τραβήξει την περιέργεια και να σε προκαλέσει να βγεις; Αλλά το φως δεν ανάβει. Και δεν μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι πως όσο μένεις μόνη και ανύπαρκτη σε αυτό το τούνελ, κανείς δεν θα σκεφτεί να ανάψει το φως που θέλεις στην έξοδο. Σκέφτεσαι πως μόνο όταν βγεις θα καταφέρεις να δεις φως.
Αλλά το θέμα είναι…πως το μόνο που θέλεις είναι να ανάψει ένας προβολέας, να σε τυφλώσει και να μη σβήσει μέχρι να καταφέρεις να εξαφανίσεις την τεράστια σκιά που δημιουργεί στον τοίχο. Αυτό θέλεις. Και μέχρι να γίνει αυτό, μένεις εκεί, άπραγη. Άπραγη; Όχι. Απλά ακίνητη. Επειδή βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι η εσωτερική διεργασία που περνάς σου κάνει καλό. Αλλιώς θα γυρνούσες την πλάτη στις επιλογές σου.
Και παρατηρείς τα διπλανά τούνελ. Δεν τα βλέπεις, απλά τα αφουγκράζεσαι και δημιουργείς εικόνες. Εσφαλμένες, σωστές, δεν έχει σημασία. Και δεν αναρωτιέσαι πλέον γιατί δεν ενώνονται. Δεν αναρωτιέσαι πλέον γιατί το δικό σου δεν έχει έξοδο κινδύνου. Γιατί θεωρείς ότι έχεις ξεπεράσει τον κίνδυνο. Γιατί πιστεύεις ότι δεν θα ανάψει φως στην έξοδο. Γιατί πιστεύεις ότι κάποια κατολίσθηση έχει φράξει την είσοδο. Γιατί είσαι σίγουρη ότι θα μπορέσεις να βγεις. Πως; Όταν ακουστεί το "μπουμ"…

Inspiration

Μη συνειδητή έκρηξη δημιουργικότητας. Ετυμολογικά, και βάσει γραμματικών ενώσεων που τυχαία ονομάζονται πάθη συμφώνων, εν + πνέω.

Οι Έλληνες πίστευαν πως η έμπνευση προερχόταν από τις Μούσες, από τον Απόλλωνα, από τον Διόνυσο.
Οι Σκανδιναβοί, από τον Οντίν.
Οι Χριστιανοί, από το Άγιο Πνεύμα.
Οι Ρομαντικοί ποιητές, από τους ανέμους.
Ο Φρόιντ, πάλι, πίστευε ότι οι καλλιτέχνες την έχουν μέσα τους.

Εγώ θεωρώ ότι η έμπνευση είναι μέσα σε όλους μας. Προκαλείται, απομονώνεται, εκρήγνυται, σιωπά, τραγουδάει, πεθαίνει, ανασταίνεται, θυσιάζεται, κρύβεται, ξεχύνεται, πετάει, πληγώνει, πληγώνεται, μεγαλώνει, επικεντρώνεται, μαθαίνει, τιμωρεί, στριφογυρίζει, κάνει διακοπές, πέφτει σε χειμερία νάρκη. Απαντά σε ερεθίσματα. Και απαντά ποικιλοτρόπως, ανεξέλεγκτα.

Μήνες προσπαθώ να την ιντριγκάρω. Διαβάζω παλαιότερες αναρτήσεις και αναρωτιέμαι ποιος τις έχει γράψει… Και προσπαθώντας να θυμηθώ τι είχε προκαλέσει την κάθε μία τους, έπεσα σε κενά μνήμης. Και τότε άρχισα να αναρωτιέμαι. Υπήρχε πάντα κάτι που να ενεργοποιούσε τον μηχανισμό έμπνευσης μέσα μου ή απλά τότε οι λέξεις έβγαιναν ευκολότερα μέσα από τα δάχτυλά μου; Μήπως τα γεγονότα ήταν πιο έντονα, πιο πρωτόγνωρα, πιο άξια λόγου; Όχι, όχι. Δημιουργούσαν πιο έντονα συναισθήματα; Ίσως. Ίσως τελικά κάτι να σπάει κάθε φορά. Μέσα, πολύ βαθιά, καλυμμένο από το τέλεια διαμορφωμένο περιτύλιγμα του καρυδιού. Και τότε; Χάνεται και κομμάτι ψυχής; Σταματάς να μιλάς, σταματάς να γράφεις, σταματάς να εκφράζεις, σταματάς να εξωτερικεύεις; Και αυτό κάνει την αρχή πάλι πιο δύσκολη. Την επιρροή της αυτό-λογοκρισίας δε την μετράω. Μπορεί να περιορίζεται η θεματολογία, αλλά μόνο η άμεση. Η έμμεση άλλωστε ήταν πάντα η αγαπημένη μου…

Για να δούμε.

- Ένα τραγούδι εμπνέει τα πόδια να κινούνται ρυθμικά, κρυφά, φανερά, έντονα…
- Ένα άρωμα εμπνέει τη μύτη να κατακλυστεί και τα μάτια να κλείσουν…
- Μια ηλιαχτίδα εμπνέει τα κύτταρα να στροβιλίζονται κάτω από το δέρμα…
- Μια βροχή εμπνέει τα μάγουλα να κοκκινίζουν καθώς γέρνουν στο πλευρό της…
- Μια εικόνα εμπνέει τα μάτια να γελούν και να κλαίνε την ίδια στιγμή…
- Μια ανάμνηση εμπνέει το μυαλό να κουτρουβαλάει ανάμεσα σε κοιλότητες…
- Ένα μωρό εμπνέει τη δημιουργικότητά σου να ρίξει πυροτεχνήματα σε βροχερό ουρανό…
- Μια ματιά εμπνέει τα υγρά του σώματος να δραπετεύουν…
- Ένα άγγιγμα εμπνέει τους πόρους να ανθίζουν σαν τριαντάφυλλα…
- Μια σκέψη εμπνέει τα χείλη να δαγκωθούν…και να ματώσουν.
- Μια φωνή εμπνέει τα αυτιά να χαθούν στους ίδιους τους λαβύρινθούς τους…
- Μια πληγή εμπνέει τα χείλη να σφραγίσουν…
- Μια επαφή εμπνέει τις αναμνήσεις να πιαστούν χέρι-χέρι…
- Μια λέξη εμπνέει την καρδιά να σκιρτήσει…ή να ραγίσει.

Μην ξεγελιέσαι. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Κάτι μήνες μετά...

"Αποφάσεις που προκαλούν αλλαγές। Αλλαγές που σε φέρνουν αντιμέτωπο με νέες καταστάσεις. Καταστάσεις που γεννούν εμπειρίες. Εμπειρίες που αναβλύζουν συναισθήματα. Συναισθήματα που ανοίγουν τις πόρτες του λήθαργου και ελευθερώνουν τις μνήμες. Μνήμες που σε κατακλύζουν. Μνήμες που βιάζουν τις στιγμές σου. Μνήμες που σου σκίζουν το είναι. Μνήμες από αυτά που θέλεις να ξεχάσεις. Μνήμες από αυτά που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Μνήμες από αυτά που ξανάρχονται μπροστά σου. Και σε πλημμυρίζουν με συναισθήματα. Και σε αναγκάζουν να λάβεις αποφάσεις. Κι αν αυτό, κι αν εκείνο, κι αν ναι, κι αν όχι. Και φτού κι από την αρχή....


Και σε όλα αυτά μέσα, τελικά, ο εαυτός σου που είναι? Είναι η βάση ή μήπως είναι το θύμα? Είναι η κινητήρια δύναμη ή το εξουθενωμένο σώμα? Για τον εαυτό σου δουλεύεις ή για τους άλλους? Εσένα σκέφτεσαι όταν αποφασίζεις ή απλά επιλέγεις την λιγότερο οδυνηρή απόφαση για όλους? "

Δεν ξέρω... Δεν θυμάμαι, αλλά με εκπλήσσει ο εαυτός μου, για ακόμη μία φορά...

Στον καθρέπτη...

Εκείνος έκανε μπάνιο, εκείνη έβλεπε τηλεόραση. Εκείνος καθάριζε το μυαλό του, εκείνη το λέρωνε με άσχετες πληροφορίες για να ξεχαστεί. Κάτι πρέπει να είχε προηγηθεί, θα έλεγε κανείς ότι η ένταση αιωρούταν κάπου στη μέση του δωματίου...

Βγήκε από το μπάνιο και την φώναξε κοντά του.
"Τι θέλεις;" απάντησε. Κι εκείνος επέμεινε. Θα το έκανε το πρώτο βήμα, ως συνήθως...

"Θα μου πεις τι θέλεις;"

Περπάτησε κοντά του, την αγκάλιασε, τη φίλησε, χώθηκε στην αγκαλιά του.

Άνοιξε την πόρτα του μπάνιου να φύγουν οι υδρατμοί. Και τότε το είδε. Γραμμένο στον καθρέπτη του μπάνιου της. Και ξαναπήγε κοντά του.

Δυο μέρες μετά συνειδητοποίησε ότι κάθε φορά που έκανε μπάνιο, αυτό εμφανιζόταν πάλι μπροστά της. Και αποφάσισε να το αφήσει εκεί. Να την εκπλήσσει κάθε φορά, να την κάνει να χαμογελά, να της θυμίζει...

Χτες ήθελε να γράψει κι εκείνη δίπλα.

"Κι εγώ..."

Έχω πάρει φόρα από απόσταση ενός χιλιομετρου και, χωρίς να σταματήσω ούτε δευτερόλεπτο, έχω πέσει πάνω σε έναν τοίχο. Και περιμένω να δω τι θα συμβεί.

Είτε θα "πεθάνω" είτε θα "επιζήσω".

Οποιοδήποτε άλλο ενδεχόμενο πέραν του να "πεθάνω" θα ήταν φυσικά προτιμότερο.

Σε αυτή την περίπτωση, αν επιζήσω, θα πρέπει να έχω βγει αλώβητη από τον τοίχο. Γιατί αν έχω βγει με τραύματα, θα είναι σαν να "έχω πεθάνει".

Fly me to the moon - αφιερωμένο

Μια ημέρα ενός έτους. Μια σημείωση σε ένα ημερολόγιο. Ένα γεγονός. Και ο ήχος της καρδιάς που ραγίζει.

Το ήξερα. Και πίστευα ότι δεν θα με πειράξει; Όχι βέβαια. Απλά δεν φανταζόμουν πόσο. Δεν θα μπορούσα να γνωρίζω και τις συνθήκες. Και είναι τόσο ακατάλληλες Θεέ μου……

"Φαίνεσαι θλιμμένη…"
"Θα σου φάνηκε...."

p.s. In other words....

Μικρές αμαρτίες

Σκέψεις. Συνεχείς και αέναες σκέψεις. Υπερβολικές, αυθάδεις σκέψεις. Και θύμησες. Και καινούργια συναισθήματα. Και παλιές πληγές. Γελάκια αναπόλησης. Δάκρυα κρυμμένα, δάκρυα ολοφάνερα. Αδικαιολόγητα, δικαιολογημένα. Ματιές που καίνε, που δεν λένε ποτέ ψέματα. Εντυπώσεις. Παιχνίδια του μυαλού. Παιχνίδια της τύχης. Καρδιές που χτυπάνε άτσαλα. Καρδιές που σταματούν να χτυπούν στιγμιαία. Ερωτήματα. Ζήλιες. Νοήματα που περνάνε εμμέσως. Κορμιά που αγγίζονται δήθεν τυχαία. Δήθεν. Λάθη. Λάθη. Λάθη; Πόσο λάθος χωράει ένα συναίσθημα; Πόσο μεγάλο πρέπει να είναι το λάθος για να προκαλέσει συναίσθημα; Και γιατί; Ποια ανάγκη κινεί τα νήματα; Αυτή η ίδια ανάγκη που θολώνει την κρίση. Το αναγκαίο κακό.

Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις; Πόσο εύκολο είναι να έχεις καταλάβει λάθος; Πόσο λανθασμένα να αντιδράσεις; Πόσο σωστά να σιωπήσεις; Πόσα έχει να πει το κενό μετά από μια ερώτηση; Πόσα λέει και η ερώτηση από μόνη της;

Σκέψεις. Σκόρπιες, χειμαρρώδεις σκέψεις που καίνε. Που όλες καταλήγουν σε μια και μόνο: είναι καλύτερα να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Να γράφεις; Να λογοκρίνεσαι; Να αυτο-λογοκρίνεσαι. Να τα πνίγεις όλα στον ίδιο τους τον καταρράχτη. Να τα καις όλα στις ίδιες τους τις φλόγες. Και να συνεχίζεις. Μέχρι την επόμενη φορά.

Έτσι θα το πάμε τώρα;;;;;;;

"Dans cette maison de pierre, Satan nous regardait danser
J'ai tant voulu la guerre de corps qui se faisaient la paix..."